George Carlin - Death

Επτά χρόνια (και κάτι ώρες) μετά το θάνατο του George Carlin, τον θυμόμαστε με μία παλιά του ρουτίνα για τον θάνατο από το 1978 (σε μετάφραση Alexander Paranoid)

(Η "αναστήλωση" του blog έχει σχεδόν ολοκληρωθεί και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ανέβηκαν ξανά σχεδόν όλα τα βίντεο. Εδώ είναι ο νέος λογαριασμός στο youtube)

Special#23: Dave Chapelle - Killin' Them Softly

Πολύμηνη η αποχή του blog, τέτοια που ένας αναγνώστης σκέφτηκε να ρωτήσει μέσω mail αν ζω (και τον ευχαριστώ για το ενδιαφέρον του). Χωρίς πολλές πολλές εξηγήσεις και δικαιολογίες, σκέφτηκα να αρχίσω πάλι να ποστάρω κάποια πράγματα που σχεδίαζα έτσι κι αλλιώς και το καλύτερο κίνητρο μου το έδωσε το youtube που ως γνωστόν γαμιέται και γι'αυτό μου έσβησε για δεύτερη φορά το λογαριασμό με τα δεκάδες βίντεο και τους εκατοντάδες subscribers που έχασαν ένα από τα αγαπημένα τους κανάλια (συγκινητικό!). Σιγά σιγά το blog θα ξαναβρεί την κανονική του μορφή χάρη σε έναν εναλλακτικό λογαριασμό που είχα, περισσότερα βίντεο ανεβασμένα εδώ και περισσότερο vimeo.

Μέχρι τότε θα αρκεστούμε σε ένα από τα καλύτερα special που επιτέλους έχουμε την ευκαιρία να δούμε ολόκληρο χάρη (πάλι) στον Βαγγέλη που το ανέβασε στο κανάλι "stand-up comedy in greek". Έχουμε δει και παλιότερα εδώ κι εδώ δύο (σούπερ επίκαιρα) αποσπάσματα του συγκεκριμένου special όπου ο Dave Chapelle μιλάει για τη σχέση του με την αστυνομία, καθώς και την απολαυστική ιστορία αεροπειρατείας που διηγείται εδώ. Για το υπόλοιπο special, ο λόγος στον Βαγγέλη και στην περιγραφή που έχει ανεβάσει για το βίντεο: "Ο Dave Chappelle επιστρέφει στην γενέτειρα του,Ουάσιγκτον,και προσπαθεί να μας εξηγήσει μερικά θέματα που καίνε,όπως τις φυλετικές διαφορές μεταξύ λευκών και μαύρων,τον ρατσισμό που έχει την κακή του πλευρά όπως αυτός εκδηλώνεται απο την αστυνομική βία αλλά και την καλή του σε περιπτώσεις όπως μία αεροπειρατεία όπου ποτέ δέν υπάρχουν μαύροι όμηροι,και τις κακές σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων,κάτι για το οποίο είναι υπέυθυνες οι γυναίκες αλλά και τα περιοδικά.

Ρίχνει μία προφητική ματιά στην πολιτική επικαιρότητα της εποχής,προσπαθώντας να εξηγήσει πόσο λάθος θα ήταν να εκλεγεί πρόεδρος ο Τζόρτζ Μπούς Τζούνιορ και φαντάζεται τον Λευκό Οίκο εάν τον διοικούσαν ένας μαύρος,ένας Μεξικανός και ένας Κουβανός.Ακόμα,στο καλύτερο μέρος αυτού του σπέσιαλ, κάνει και έναν απολογισμό της θητείας του Μπίλ Κλίντον που πιό πολύ θα τον θυμούνται για την Μόνικα Λεβίνσκι παρά για τις πολιτικές του θέσεις."

Το post είναι αφιερωμένο στην Τ. που αγαπάει Chapelle, ζει στην γενέτειρά του και πρέπει κάπως να περάσει το χρόνο της μέχρι να έρθει στα μέρη μας...

Aamer Rahman - Freedom of speech

Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών με την πολύνεκρη επίθεση στα γραφεία της σατιρικής εφημερίδας Charlie Hebdo και όσα ακολούθησαν έχουν προκαλέσει τη συνηθισμένη ακατάσχετη φλυαρία στα social media. Για τους περισσότερους το γεγονός έχει εκληφθεί σαν επίθεση στην ελευθερία του λόγου και την σάτιρα, πράγμα που είναι απλουστευτικό, παραπλανητικό και ύποπτο. Αν άρθρα σαν αυτό δεν είναι αρκετά πειστικά, και μόνο το γεγονός ότι τα μεγαλύτερα καθάρματα του πλανήτη ηγήθηκαν της πορείας πένθους στο Παρίσι θα έπρεπε να προβληματίσει τους όψιμους υπερασπιστές της σάτιρας. Δεν είναι εδώ ο χώρος να πούμε περισσότερα για το ίδιο το θέμα, αλλά αναφορικά με την ελευθερία του λόγου, ο αυστραλιανός (μουσουλμάνος) κωμικός Aamer Rahman τα λέει μια χαρά και σ' αυτό το bit αλλά και στο twitter όπου λίγες ώρες μετά την επίθεση έγραψε το αυτονόητο: ότι σάτιρα είναι να προκαλείς την εξουσία και όχι να υποτιμάς τους καταπιεσμένους. Κάτι σχετικό είχαμε γράψει παλιότερα με αφορμή την υπόθεση του Γέροντα Παστίτσιου, παρουσιάζοντας το πιο αηδιαστικά βλάσφημο βίντεο που κυκλοφορεί εδώ μέσα:  Ειδικά για τους φιλελεύθερους υπερασπιστές της ελευθερίας της έκφρασης: συνηθίζουν να τη θυμούνται όταν κάποιοι "τριτοκοσμικοί" μουσουλμάνοι διαμαρτύρονται για τις προσβολές ενάντια στον προφήτη τους. Μοιάζουν με εκείνους τους λευκούς γαιοκτήμονες που διασκέδαζαν με τα minstrel shows και τη διακωμώδηση των μαύρων σκλάβων στην Αμερική του 19ου αιώνα. Γιατί κι ένας χαζός μπορεί να σκεφτεί ότι η ελευθερία της έκφρασης δεν δοκιμάζεται σε βάρος των κάθε φορά "άλλων", αλλά όταν αφορά αυτά που συμβαίνουν δίπλα μας. Δεν υπάρχει έτσι γενικά και αόριστα "ελευθερία της έκφρασης": η ελευθερία μιας μαλακισμένης αθλήτριας να γράφει κακόγουστα ρατσιστικά ανέκδοτα στο twitter, η ελευθερία ενός ακροδεξιού σκηνοθέτη να γυρίζει μια b-movie για τον Μωάμεθ στις ηπα και η ελευθερία ενός 27χρονου να κοροϊδεύει τον γέροντα παϊσιο στα Ψαχνά Ευβοίας δεν μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι. Έχουν γίνει σε διαφορετικό πλαίσιο, κάτω από διαφορετικές συνθήκες και με διαφορετική στόχευση και όποιος κάνει πως δεν το καταλαβαίνει, είναι τουλάχιστον ύποπτος.

(credits στην Karvou Naki που πόσταρε πρώτη το παρακάτω βίντεο στο fb)

Όποιος θέλει να μάθει λίγο περισσότερα για την ιστορία του Charlie Hebdo και για τον τρόπο που ασκούσε την "ελευθερία της έκφρασης" τα τελευταία χρόνια, μπορεί να διαβάσει το πολύ ενδιαφέρον ιστορικό του περιοδικού στο (αδελφό site) sangay.gr.