George Carlin - Stuff

Αυτές τις μέρες πακετάρω για να μετακομίσω (εξου και οι καθυστερήσεις στο αφιέρωμα) και σκέφτομαι για άλλη μια φορά πόσα πράγματα έχω και αναρωτιέμαι γιατί. Και μετά θυμάμαι αυτό το καταπληκτικό bit του Carlin από το Comic Relief του 1986 για να συνειδητοποιήσω ότι εκτός από τις βασικές ανάγκες, το σπίτι είναι απλά ένα μέρος για να έχεις τα πράγματά σου...

Αφιέρωμα στο ελληνικό σταντ-απ: intro (+βίντεο από το νικητή του 3ου φεστιβάλ Stand-Up Comedy)

Πριν λίγες μέρες πραγματοποιήθηκε το 3ο Φεστιβάλ Stand-Up Comedy στο Γκάζι (αλλά και το Φεστιβάλ Κωμωδίας στην Ξάνθη) και είναι η ιδανική αφορμή για να ασχοληθούμε ξανά με το ελληνικό σταντ-απ που το έχουμε παρατήσει καιρό.Έχω την εντύπωση ότι από πλευράς "διαγωνιζόμενων" το επίπεδο στο φεστιβάλ ήταν χειρότερο από πέρυσι, ειδικά αν σκεφτεί κάποιος ότι περίπου οι μισοί που συμμετείχαν είχαν σχετική εμπειρία. Ο νικητής πάντως ήταν ευχάριστη έκπληξη (παρ'όλο που δεν ξέρω αν είναι περισσότερο ηθοποιός ή stand-up comedian). Εδώ μπορούμε να δούμε το bit που είπε (ελαφρώς αλλαγμένο) στο φεστιβάλ (αφού και το comedylab δεν έχει ανεβάσει ακόμα τα βίντεο).

Όπως και να'χει το φεστιβάλ τείνει να γίνει θεσμός και πιστεύω ότι και φέτος θα εκπληρώσει έναν από τους στόχους του που είναι να αναδεικνύει κάθε χρόνο δυο τρεις νέους κωμικούς. Τα πράγματα άλλωστε έχουν προχωρήσει πολύ από τότε που πραγματοποιήθηκε το 1ο φεστιβάλ και πλέον ίσως να μπορούμε να μιλάμε για "σκηνή" ελληνικού stand-up. Όλο και περισσότεροι - ηθοποιοί και μη, επαγγελματίες και ερασιτέχνες - δοκιμάζουν την τύχη τους στο σταντ-απ και όλο και περισσότερα μαγαζιά φιλοξενούν παραστάσεις. Είναι πολλά που συνέβαλαν σ' αυτήν την "άνοιξη": τα φεστιβάλ που ήδη αναφέραμε τα οποία εκτός των άλλων έφεραν σε επαφή παλιότερους κωμικούς που έπαιζαν στις Νύχτες Κωμωδίας με νεώτερους, η βοήθεια κωμικών με εμπειρία στο εξωτερικό όπως ο Λάμπρος Φισφής και η Κατερίνα Βρανά, τα open mic που δίνουν ευκαιρίες και εμπειρίες σε πρωτοεμφανιζόμενους (και οργανώνονται και αυτές τις μέρες, βλέπε εδώ κι εδώ), η τηλεόραση και κυρίως το Κάψε το Σενάριο που είχε επιτυχία ειδικά στις πιο νεαρές ηλικίες, το internet και το youtube που έκαναν γνωστούς διάφορους νεώτερους όπως ο Άλεξ Τιτκώβ ή ο Cain, το comedylab με τα καλά του και τα κακά του, οι σταθερές παραστάσεις παλιών κωμικών (όπως ο Χατζηπαύλου και ο Σίλας Σεραφείμ και πιο αραιά ο Δημόπουλος) και άλλα που ξεχνάω. Φυσικά, ακριβώς γιατί είναι εύκολο να διοργανωθούν παραστάσεις, καθώς το stand-up γίνεται "μόδα" (έστω και για ένα μικρό ακόμα κοινό) και δεδομένης της μικρής παράδοσης στην ελλάδα, γίνεται και πεδίο για γραφικότητες, "πειραματισμούς" και αρπαχτές. Κάπως έτσι πιάνουν το μικρόφωνο παρηκμασμένες "διασημότητες" (όπως ο Τρύφωνας Σαμαράς και η Χριστίνα Παππά!) ή τηλεπερσόνες (Μουτσινάς) κι από την άλλη διάφοροι που γίνονται ιντερνετικά γνωστοί προσπαθούν να "εξαργυρώσουν" την επιτυχία τους (και να ζήσουν από κοντά τα "views") με "stand-up comedy" παραστάσεις. Φαντάζομαι ότι κάποια στιγμή κι εφ'όσον η "άνοδος" συνεχιστεί, θα είναι πιο καθαρό τι είναι και τι δεν είναι stand-up comedy. Είναι και μία από τις φιλοδοξίες αυτού του blog, που αφορά εκ των πραγμάτων λίγους. Επειδή υποθέτω ότι κάποιοι από τους αναγνώστες του blog ή από αυτούς που παρακολουθούν σταθερά Αμερικάνους ή Άγγλους κωμικούς δεν έχει επαφή με το ελληνικό σταντ-απ (όπως δεν είχα κι εγώ μέχρι πριν δύο χρόνια) και - αντίστροφα - ότι αρκετοί από αυτούς που τυχαίνει να παραβρεθούν σε κάποιο σχετικό event δεν ξέρουν καν περί τίνος πρόκειται, θα ήταν ενδιαφέρον να προσπαθήσει κανείς για να αλλάξει αυτό.
Έχοντας όλα αυτά κατά νου και πριν μπουν μπροστά άλλες ιδέες (π.χ. reviews από παραστάσεις ή βιντεο-συζητήσεις με κωμικούς) σκέφτηκα ότι μπορεί και πρέπει να γίνει μια πρώτη παρουσίαση των ελλήνων stand-up comedians, με video όταν υπάρχει, πληροφορίες για παραστάσεις και δυο λόγια από τον καθένα. Το αφιέρωμα αυτό θα κρατήσει κάποιο καιρό, αφού πλέον αυτοί που κάνουν stand-up είναι αρκετοί (κι αφού τελευταία η συχνότητα των post έχει αραιώσει). Θα παρουσιαστούν όσοι κωμικοί δέχτηκαν να απαντήσουν στις λίγες (και κάπως κλισέ) ερωτήσεις που τους έστειλα που θα είναι κοινές για όλους. Ελπίζω ότι στην πορεία θα έχουμε και περισσότερες απαντήσεις και το αφιέρωμα θα καλύψει το μεγαλύτερο μέρος της "σκηνής".

(Εννοείται ότι η σειρά της παρουσίασης δεν είναι αξιολογική αλλά θα έχει ίσως μόνο κάποια σχέση με τα χρόνια παρουσίας του καθένα. Εννοείται επίσης ότι πολλούς απ' αυτούς τους έχω δει live και έχω την προσωπική μου γνώμη και τις προτιμήσεις μου αλλά τελικά αποφάσισα ότι θα ήταν άδικο και παρεξηγήσιμο να την μοιραστώ στα πλαίσια αυτού του αφιερώματος. Επιφυλάσσομαι για μελλοντικά κείμενα ή reviews.)

R.I.P. Nelson Mandela (Chris Rock)

Μόνο ο Chris Rock θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει το παράδειγμα του Νέλσον Μαντέλα μιλώντας για το γάμο (και μάλιστα να το κάνει με σεβασμό). Έτσι επέλεξε να τελειώσει το καταπληκτικό special "Never Scared" του 2005...

Marc Maron #2

Ευτυχώς υπάρχουν οι καλοί φίλοι (και άτυποι συνεργάτες) του blog, για να βοηθάνε με τις προτάσεις τους, όταν δεν υπάρχει χρόνος ή έμπνευση. Αυτή τη φορά, ο Γρηγόρης aka Utopian Persona (στον οποίο χρωστάμε τη μετάφραση των δύο τελευταίων special του Carlin) έστειλε δύο βιντεάκια του Marc Maron, για τον οποίο έχουμε γράψει και παλιότερα.
Στο πρώτο βίντεο, που είναι του 1993, ο Maron έχει κάποιες συμβουλές "αυτοβοήθειας"...

Στο δεύτερο βίντεο (από το 1998), ασχολείται με την αμηχανία του να νοικιάζεις ταινίες πορνό και με τη σεξουαλική διαστροφή και μεταξύ άλλων σατιρίζει κάτι που αργότερα θα γινόταν κοινοτοπία: τα ερασιτεχνικά βίντεο...

Doug Stanhope - Drink to have a good time

Όπως έχω πει και παλιότερα, το blog αυτό φιλοδοξεί όχι μόνο να παρουσιάζει βίντεο από παλιότερες παραστάσεις αλλά να κρατάει και μια στοιχειώδη επαφή με πράγματα που κυκλοφορούν αυτή την περίοδο. Μία ακόμα υπόσχεση που δυσκολεύομαι να κρατήσω: εδώ και εβδομάδες, ένας από τους αγαπημένους μας, ο Doug Stanhope, έχει κυκλοφορήσει νέο special, το "Beer Hall Putch" και ακόμα δεν έχουμε δει καν ένα απόσπασμα. Ευτυχώς υπάρχει το group στο fb όπου διάφοροι βλέπουν και σχολιάζουν (μεταξύ άλλων) καινούρια special όπως αυτό κι ευτυχώς υπάρχει και η σελίδα του MrAlexiv14 στο youtube και ο Alexander Paranoid που μετέφρασε το βίντεο και μας έδωσε μια γεύση από φρέσκο Stanhope (παρ'όλο που αυτό του στοίχισε το παλιό κανάλι στο youtube!). Εδώ θα δούμε λοιπόν το άνοιγμα του special, όπου ο Doug υπερασπίζεται για μια ακόμη φορά το αλκοόλ και εξηγεί γιατί δεν είναι κακό να πίνεις για να περάσεις καλά...

Μουσική και stand-up comedy #19: Flight of the Conchords

Οι Flight of the Conchords είναι ο Bret McKenzie και ο Jermaine Clement που αυτοαποκαλούνταν μέχρι πρόσφατα το "4ο πιο δημοφιλές κιθαριστικό ακαπέλλα ραπ - φανκ κωμικό φολκ ντουέτο της Νέας Ζηλανδίας" και γίνανε γνωστοί από την ομώνυμη σειρά στο HBO. Παρά την ευφάνταστη περιγραφή δεν τους είχα ψάξει ιδιαίτερα, ίσως γιατί δεν με ενέπνεαν σαν φάτσες. Τελικά, ακριβώς η αντίθεση ανάμεσα στο στυλ τους και στα τραγούδια, είναι που τους κάνει αστείους (ειδικά τον Bret). Το συγκεκριμένο βίντεο είναι εξαιρετικά αφιερωμένο στην Α. που άλλωστε μου τους πρότεινε.

***Θα έχετε παρατηρήσει ότι τις τελευταίες μέρες στο blog έχουν μπει κάποιες διαφημίσεις, κάτι το οποίο απέφευγα για αισθητικο-ιδεολογικούς λόγους. Φυσικά, ούτε θέλω, ούτε μπορώ να βγάλω λεφτά από αυτό το blog αλλά - εποχή που είναι - θα ήθελα να μπορώ να καλύπτω κάπως τα στάνταρ (σχετικά ασήμαντα) έξοδα του: το domain name, το λογαριασμό του vimeo κ.λ.π. ή ότιδήποτε άλλο προκύψει στο μέλλον. Πολύ προτιμότερη είναι η λύση του donation, αλλά είναι κάπως ξένη στα ελληνικά ιντερνετικά ήθη. Παρ' όλ' αυτά στη δεξιά στήλη έχει προστεθεί το σχετικό donate button, οπότε αν κάποιος ενοχλείται τόσο από τις διαφημίσεις ή απλά θέλει να στηρίξει (ακόμα και με τα ελάχιστα), μπορεί να το κάνει κι έτσι, ώστε κάποια στιγμή να μη χρειάζονται οι αντιαισθητικές, ενοχλητικές διαφημίσεις.

Compilation για το φεστιβάλ Game Over

Ήρθε η ώρα να ευχαριστήσω και διαδικτυακά τη συνέλευση του Game Over για τη φιλοξενία της 4ης προβολής του blog. Όσοι δεν ήρθατε, πραγματικά χάσατε, όχι μόνο το βίντεο, αλλά και τα υπόλοιπα events του φεστιβάλ: θεατρικό, συναυλία, ακροβατικά και φυσικά συζητήσεις, καθώς και τις διάφορες εγκαταστάσεις, την έκθεση πολιτικής αφίσας και τα υπόλοιπα από τα οποία σύντομα θα δείτε φωτογραφίες εδώ. Προς το παρόν εδώ μπορούμε να δούμε το βίντεο που είχε θέμα το internet και τις νέες τεχνολογίες και έπιανε θέματα όπως οι τηλεφωνητές και τα smartphones, το google και το internet, το facebook και την επιτήρηση, ακόμα και τα ρομπότ που αντικαθιστούν εργάτες (θέμα που πιάστηκε και σε μία από τις συζητήσεις). Το βίντεο τελειώνει με μία ιστορία δυστοπίας του George Carlin που έχουμε ξαναδεί αλλά είναι ανεπανάληπτη και ιδανική για το τέλος του compilation.
(στο βίντεο υπάρχουν αποσπάσματα που δεν έχουμε ξαναδεί εδώ όπως αυτά του John Reep, του Pete Holmes και - πιο σημαντικό - ένα απόσπασμα από το τελευταίο special του Stewart Lee. Επίσης, ένα κομμάτι του Louis C.K. για τα κινητά και το facebook έχει μεταφραστεί από τον MrAlexiv14 και ένα του Carlin από τον Raiden)

Gameover from spnpanos on Vimeo.

Πρόσκληση σε προβολή: φεστιβάλ Game Over (+βίντεο Louis C.K.)

Για όσους δεν το ξέρουν ήδη, το standuparchive περήφανα συμμετέχει στο φεστιβάλ του Game Over και σας καλεί σε προβολή την Κυριακή 20 Οκτώβρη, στις 21:30, στο αίθριο της Αρχιτεκτονικής στο Πολυτεχνείο (κτίριο Αβέρωφ, είσοδος από Στουρνάρη). Το βίντεο θα είναι μια επιλογή με bits σχετικά με τις νέες τεχνολογίες και το internet (θέματα με τα οποία ασχολείται ανάμεσα σ'άλλα η συνέλευση του game over) και θα δούμε αποσπάσματα από Eddie Izzard, George Carlin, Louis C.K., Stewart Lee, Patton Oswalt και άλλους καθώς και κάποια κομμάτια που δεν έχουν ανέβει εδώ, όπως αυτά του Pete Holmes.

Ευκαιρία λοιπόν να δούμε κι ένα σχετικό βιντεάκι (που έχει ανεβάσει πάλι ο MrAlexiv14) με μία εμφάνιση του Louis C.K. στον Jimmy Kimmel, όπου προβλέπει πώς θα είναι το επόμενο Iphone, χάρη στην τεχνολογία Cloud...

Σχέσεις #4: Greg Fitzsimmons

Τελευταία σοβαρέψαμε πολύ οπότε θα γυρίσουμε σε κάτι πιο ανάλαφρο: μία συμβουλή από τον Greg Fitzsimmons για όσους έχουν μακροχρόνιες σχέσεις και θέλουν να τις κρατήσουν συναρπαστικές. Το βίντεο αφιερώνεται εξαιρετικά στον Θ. που μου έδωσε και την αφορμή για αυτό το αφιέρωμα στις σχέσεις...

Λίγα χρονια μετά ο Greg Fitzsimmons είναι πια παντρεμένος με παιδιά και βρίσκει άλλους τρόπους να κρατάει ενδιαφέρουσα την καθημερινότητά του...

Special #15: George Carlin - Doin' it again

To "Doin' it again" του 1990 θεωρείται από τους ειδικούς ένα από τα καλύτερα και ίσως το καλύτερο special του Carlin. Ίσως γιατί στο μεγαλύτερο μέρος του ο Carlin παίζει στο γήπεδό του: τη γλώσσα. Δεν έχει τόσο έντονο το γνωστό "καταγγελτικό" στυλ που τον έκανε διάσημο αργότερα πέρα από το κοινό του stand-up, αλλά έχει μερικά καταπληκτικά bits, όπως το "Μερικοί άνθρωποι είναι ηλίθιοι" ή το "Πράγματα που δεν θα δεις και δεν θα ακούσεις ποτέ". Επιπλέον ο Carlin δίνει ρέστα μιλώντας για την ελευθερία του λόγου και την πολιτική ορθότητα: δίνει ένα παράδειγμα του πώς μπορείς να αστειευτείς για τον βιασμό και επιτίθεται στις φεμινίστριες χωρίς να γίνεται σεξιστής!
Όπως και σε άλλα special του Carlin η μετάφραση είναι του raiden (με δική μου επιμέλεια).

Τα προηγούμενα special του George Carlin που έχουν ανέβει μέχρι στιγμής:

It's bad for ya (2008)

Life is worth losing (2005)

Complaints and grievances (2001)

You are all diseased (1999)

Back in town (1996)
Jammin' in New York (1992)

(Όσο για τα γεγονότα των ημερών, έχουν ειπωθεί ήδη πολλά κι αρκετά απ'αυτά τα λένε όσοι μέχρι προχθές στήριξαν, ψήφισαν, βοήθησαν ή ανέχτηκαν τους μαχαιροβγάλτες. Οπότε - από εδώ - μόνο αυτό και όσα είπαμε παλιά ισχύουν)

Stewart Lee - 11/9

Σήμερα συμπληρώνονται δώδεκα χρόνια από την 11η Σεπτέμβρη και μέχρι τώρα έχουμε ασχοληθεί αρκετά με το πώς αντέδρασαν οι αμερικάνοι κωμικοί σ' αυτό το μεγα-γεγονός (μέσα από το αφιέρωμα στις 11/9). Τώρα μπορούμε να δούμε και πώς χειρίστηκε το θέμα το 2005 ο Άγγλος Stewart Lee που είναι και ο πιο κατάλληλος στην αποδόμηση τέτοιων "δύσκολων" θεμάτων. Είναι ίσως και από τους λίγους που μπορεί ας πούμε να ξεκινήσει από το πού ήταν εκείνη τη μέρα για να καταλήξει στο πώς μια κλανιά μπορεί να προσφέρει στην επίτευξη της παγκόσμιας ειρήνης χωρίς να ακούγεται γελοίος. Αν τυχόν κάποιος έχει κάνει το λάθος και δεν έχει δει κάτι από Stewart Lee, καλά θα ήταν να ρίξει μια ματιά σ' αυτήν την κριτική που έχουμε δει ως εισαγωγή στο αξεπέραστο "90's Comedian", καθώς και στο απόσπασμα από το "41st best stand-up ever" του 2008, όπου ο Stewart Lee ασχολήθηκε πάλι με τον αντιμουσουλμανισμό που γιγάντωσε η 11η Σεπτέμβρη. 

Eddie Izzard #5

Η ψηφοφορία ξεπέρασε αισίως τις 2000 ψήφους και έχουν γίνει κάποιες αλλαγές στη λίστα για να περιλαμβάνει όλες τις επιλογές. Αργά ή γρήγορα θα ικανοποιηθούν τα περισσότερα αιτήματα, ακόμα και για κωμικούς που έχουν μόνο μία ψήφο, αλλά προς το παρόν και μέχρι να βάλω μπροστά διάφορα σχέδια, θα δούμε λίγο Eddie Izzard, που είναι δεύτερος σε ψήφους κι έχουμε καιρό να βάλουμε. Στο συγκεκριμένο βίντεο, απόσπασμα από το Dress to kill (που μετέφρασε και ανέβασε πάλι ο MrAlexiv14), ο Eddie είναι απολαυστικός μιλώντας για την εφηβεία...

Μουσική και stand-up comedy #18: Reggie Watts

Επιστροφή μετά από λίγο καιρό και ώρα να πάρουμε μια πρώτη γεύση από το καλοκαιρινό μου κόλλημα, τον Reggie Watts (που επίσης μου πρότεινε ο Βύρωνας). O Reggie Watts δεν έχει καμία σχέση με την παραδοσιακή κωμωδία αφού ουσιαστικά δεν έχει αστεία με setup και punchline αλλά χρησιμοποιεί τη μουσική, τη γλώσσα του σώματος και τους τόνους της φωνής του για να γίνει αστείος. Δημιουργεί (συνήθως αυτοσχεδιάζοντας) τραγούδια που τις περισσότερες φορές δεν βγάζουν νόημα, χρησιμοποιώντας μόνο τη φωνή του (κάνοντας κάτι σαν beatbox) κι ένα sampler για λούπες. Το αποτέλεσμα είναι ένα είδος παρωδίας μουσικών ειδών και μία επίδειξη του πώς μπορεί να βγαίνει γέλιο από την ίδια τη μουσική, από το ρυθμό και τη δομή των τραγουδιών ή το συνδυασμό άκυρων στοιχείων και την εναλλαγή ανάμεσα στο "σοβαρό" και το "ανόητο". Το εντυπωσιακό (που θα δούμε σε κάποιο επόμενο βίντεο) είναι ότι ο Watts χρησιμοποιεί με παρόμοιο τρόπο και τη γλώσσα: πιστεύοντας ότι η ίδια η γλώσσα μπορεί να βγάζει γέλιο, δεν δίνει βάση στο περιεχόμενο αλλά στην εκφορά της. Π.χ. αλλάζει προφορές καθώς μιλάει ή χρησιμοποιεί σοβαρές και εξεζητημένες λέξεις χωρίς να λέει ουσιαστικά τίποτα. Για όλους αυτούς τους λόγους είναι λίγο δύσκολο να περιγράψεις τι ακριβώς κάνει ο Watts ή να καταλάβεις γιατί σου αρέσει! Γι' αυτό θεωρήστε το παρακάτω hip hop "κομμάτι" (στο οποίο οι υπότιτλοι θα μπορούσαν να λείπουν αφού έχουν ελάχιστη σημασία) μια μικρή εισαγωγή στη μαγεία του Watts.

Το βίντεο είναι εξαιρετικά αφιερωμένο στον Παναγιώτη που εκτός του ότι μου ζήτησε επίμονα κάποιο νέο post, είναι και ο ίδιος performer!

Bernie Mac - I ain't scared of you

Αυτές τις μέρες συμπληρώνονται πέντε χρόνια από το θάνατο του Bernie Mac, ενός ακόμη κωμικού που έφυγε στην ακμή του. Το βίντεο που θα δούμε (που μου πρότεινε και μετέφρασε ο Βύρωνας Θεοδωρόπουλος) είναι από το διάσημο show Def Comedy Jam, που για χρόνια φιλοξένησε τους πιο γνωστούς μαύρους κωμικούς. Είναι μία από τις λίγες περιπτώσεις όπου μία και μόνο εμφάνιση απογειώνει την καριέρα ενός κωμικού. Ο θρύλος λέει ότι στο ίδιο show, που βιντεοσκοπήθηκε το 1993, ο Chris Tucker είχε ενθουσιάσει το κοινό και ακολούθησε ένας άγνωστος κωμικός που σχεδόν αποδοκιμάστηκε. Όταν ήρθε η σειρά του - επίσης σχετικά άγνωστου τότε - Bernie Mac, ήταν πραγματικά δύσκολο να ξανακερδίσει το κοινό που είχε βάλει τον πήχυ πολύ ψηλά. Κι αυτός ξεκίνησε με μια φράση που θα γινόταν το μόττο της κωμικής του περσόνας, όχι γιατί ήταν μέρος του bit, αλλά γιατί αυτό ένιωθε για το κοινό εκείνη τη στιγμή: I ain't scared of you motherfuckers! Έτσι η συγκεκριμένη εμφάνιση έμεινε στην ιστορία όχι τόσο για τα αστεία, αλλά για το μοναδικό στυλ και το delivery του Bernie Mac, όπως και για το παρασκήνιο και τον τρόπο που ανταποκρίθηκε σε ένα δύσκολο κοινό. Η ιστορία αυτή έδωσε και τον τίτλο στο πολύ ενδιαφέρον ντοκυμαντέρ - tribute στον Bernie Mac που κυκλοφόρησε το 2011 και λέγεται "I ain't scared of you"...

Μουσική και stand-up comedy #17: Hugh Laurie

Μια που πιάσαμε πάλι το θέμα "μουσική και κωμωδία", ευκαιρία να δούμε τον Hugh Laurie που μπορεί να έγινε παγκοσμίως διάσημος ως πρωταγωνιστής της σειράς "House" αλλά ξεκίνησε την καριέρα του από τις - τόσο αγαπητές στη Βρετανία - εκπομπές με κωμικά σκετσάκια. Για χρόνια στις αρχές της δεκαετίας του '90, ο Hugh Laurie με τον Stephen Fry δημιούργησαν το κωμικό ντουέτο Fry and Laurie και μια σειρά από τέτοιες εκπομπές. Εδώ θα δούμε ένα τραγούδι - απόσπασμα από τη σειρά "A bit of Fry and Laurie" του BBC. Το βίντεο ανακάλυψε και μετέφρασε ο Αλέξανδρος aka MrAlexiv14, που κάνει πολύ καλή δουλειά στο youtube μεταφράζοντας βιντεάκια του Carlin, του Louis C.K., του Eddie Izzard και άλλων (κι έτσι θα βοηθήσει κι αυτό εδώ το blog).

Μουσική και stand-up comedy #16: Bill Burr

Διάλειμμα από το αφιέρωμα στις σχέσεις για να ικανοποιήσουμε μια απαίτηση του "κοινού" από την ψηφοφορία. Ο Bill Burr δεν συγκαταλέγεται στις συμπάθειές μου αλλά αφού 27 αναγνώστες του Blog θέλουν περισσότερα βίντεο, μπορούμε να δούμε ένα βιντεάκι του που όμως δεν προέρχεται από κάποιο special αλλά από τα podcast που κάνει. Εδώ σχολιάζει με το γνωστό επιθετικό (και ενίοτε σεξιστικό) ύφος του μία εμφάνιση του Τζων Λέννον με τον Τσακ Μπέρυ, στην οποία η Γιόκο Όνο προσπαθεί να κλέψει την παράσταση με τον πιο εκνευριστικό τρόπο του κόσμου. Αν κάποιος νομίζει ότι ο Bill Burr υπερβάλλει, μπορεί να δει το αυθεντικό βίντεο στο οποίο βασίζεται ο σχολιασμός εδώ.
(Credit στον Nick Molyviatis που πρότεινε το βίντεο)

Σχέσεις #3: Chris Rock

Αφιέρωμα για τις σχέσεις χωρίς τον σπεσιαλίστα Chris Rock δε γίνεται. Γι' αυτό θα ξεκινήσουμε με ένα βίντεο που είχαμε δει παλιότερα και έχει να κάνει μ' αυτό που έλεγε ο Adam Ferrara στο προηγούμενο βίντεο: με το πόσο πολύ μιλάνε οι γυναίκες. Ο Chris Rock το πάει ένα βήμα πιο πέρα και λέει αυτό που όλοι ξέρουμε: οτι οι γυναίκες δεν θέλουν να τους μιλάς, θέλουν να τις ακούς. Γι' αυτό και μία απλή ερώτηση του τύπου "πώς ήταν η μέρα σου" μπορεί να παίρνει σαν απάντηση έναν 45λεπτο μονόλογο.

Κατά τ' άλλα η συμβουλή του Chris Rock για να δουλέψει μια σχέση είναι να λες πάντα "ναι" σε όλα (αν και ακόμα κι έτσι δεν μπορείς να κάνεις μια γυναίκα χαρούμενη...)

Και για το τέλος, μία ακόμα συμβουλή (μ'ένα ακόμα βίντεο που έχουμε ξαναδεί): μην την κερατώσετε ποτέ, θα σας πιάσει!

Σχέσεις #2: Adam Ferrara

Έχει περάσει λίγος καιρός από τότε που ασχοληθήκαμε με το θέμα και φυσικά εξακολουθεί να μη βγαίνει άκρη με τις σχέσεις (και με τις γυναίκες εν γένει). Κι ένας λόγος είναι ότι οι γυναίκες μιλάνε πάαααρα πολύ στη σχέση. Ο Adam Ferrara έχει μια λύση για το συγκεκριμένο πρόβλημα...
(Η αλήθεια είναι ότι γίνεται κάπως στερεοτυπικός αλλά τον συγχωρούμε γιατί είναι αξιαγάπητος.)

 Ευκαιρία να δούμε κι ένα παλιότερο βίντεο του Adam Ferrara όπου μιλάει για ένα προηγούμενο στάδιο της σχέσης του, όταν έπρεπε να προσαρμοστεί στη συγκατοίκηση και στο ρόλο του "boyfriend".

Gay Pride 2013: Patton Oswalt, Stewart Lee, Louis C.K.

Χτες έγινε το gay pride και τηρώντας την παράδοση θα το τιμήσουμε με τρία βιντεάκια από τρεις κωμικούς (που είναι και οι βασικοί τρεις με τους οποίους έχω ασχοληθεί τους τελευταίους μήνες)
Ξεκινάμε χαλαρά με ένα μικρό βίντεο από το πιο πρόσφατο special του Patton Oswalt όπου λέει γιατί δεν είναι δυνατόν όσοι είναι ενάντια στον gay γάμο να βασίζονται στη Βίβλο...

Συνεχίζουμε πιο δυνατά με Stewart Lee που διηγείται μια (σχεδόν αληθινή) συζήτησή του με ένα ταξιτζή πάνω στο θέμα της ηθικής και της ομοφυλοφιλίας. Όπως έχουμε ξαναπεί παλιότερα, τα show του Stewart Lee καλό είναι να μην κομματιάζονται, οπότε μπορείτε να εκλάβετε το συγκεκριμένο βίντεο σαν teaser για όταν δούμε ολόκληρο το "Stand-up Comedian" όπου μεταξύ άλλων ο Stewart Lee υποστηρίζει ότι ο William Wallace (γνωστός κινηματογραφικά και ως Braveheart) ήταν ομοφυλόφιλος!

Τέλος, σε ένα κάπως πιο αμφιλεγόμενο θέμα, ο Louis CK υπερασπίζεται τη λέξη faggot όταν δεν χρησιμοποιείται σαν βρισιά για τους gay, ενώ είναι για μια ακόμα φορά απίστευτος όταν περιγράφει το πόσο δύσκολο είναι να πάρεις πίπα!
(Προβληματίστηκα αρκετά για τη μετάφραση του συγκεκριμένου κομματιού, αφού στη θέση του "πούστης" θα μπορούσε να είναι το "αδερφή" ή το "αδερφάρα". Διάλεξα το πρώτο γιατί θεωρώ ότι είναι πιο κοντά στον τρόπο που χρησιμοποιείται στα αγγλικά και γιατί στα ελληνικά χρησιμοποιείται πιο συχνά χωρίς να αναφέρεται απευθείας στο σεξουαλικό προσανατολισμό. Σε κάθε περίπτωση, το θέμα της χρήσης τέτοιων λέξεων είναι πολύ ενδιαφέρον και ενώ γενικά συμφωνώ με την οπτική του Louis CK, αξίζει λίγο ψάξιμο παραπάνω, π.χ. μέσα από άρθρα σαν αυτό.)

 Τα προηγούμενα αφιερώματα στο gay pride:
Gay Pride 2012
Gay Pride 2011 #1 #2 #3

Σχέσεις #1: Kevin James

Εδώ και καιρό θέλω να κάνω ένα αφιέρωμα (από αυτά που μένουν μισοτελειωμένα ή δεν τελειώνουν ποτέ) με νέα και παλιά βίντεο για τις σχέσεις. Πόσοι εκεί έξω δεν έχουν βασανιστεί για να κρατήσουν μια σχέση και πόσοι δεν έχουν αναρωτηθεί αν αξίζει τον κόπο; Ήρθε η ώρα λοιπόν να τους βοηθήσουμε και αν οι συμβουλές δεν πιάσουν τόπο, τουλάχιστον θα μπορούν να χαμογελάνε στο επόμενο αδιέξοδο και στον επόμενο καυγά.
Ξεκινάμε με τον αγαπημένο μου Kevin James (τώρα που βγαίνει και το Grown Ups 2) που έχει μια μικρή αλλά αποτελεσματική συμβουλή για το πώς θα συγκινήσετε τη φίλη σας. Και για bonus εξηγεί το γιατί δεν πρέπει να πηγαίνεις σινεμά με τη φίλη σου σε ταινία που έχει ήδη δει...

Κι ένα παλιότερο βίντεο όπου εξηγεί το πώς αντιμετωπίζουν άνδρες και γυναίκες τις ερωτικές κάρτες και γιατί όταν δίνετε μια κάρτα δεν πρέπει να φανεί ότι τη γράψατε πριν πέντε λεπτά (πράγμα που για τους άντρες ισχύει πάντα)...

Louis C.K. - Of course... but maybe

Πρόσφατα προβλήθηκε στο HBO το νέο special του Louis C.K. με τίτλο "Oh my god" και δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα. Ο Louis C.K. προσπαθεί να βγάζει ένα καινούριο special σχεδόν κάθε χρόνο, ακολουθώντας το παράδειγμα του George Carlin και σίγουρα είναι από τους λίγους που μπορούν να το κάνουν με επιτυχία. Αυτή η υπερπαραγωγή όμως έχει και τα αρνητικά της αποτελέσματα, αφού έχεις την εντύπωση ότι ένας συνδυασμός από τα δύο τελευταία special θα έδινε ένα πολύ πιο σφιχτό και ολοκληρωμένο special, εφάμιλλο του Hilarious. Παρ'όλ'αυτά, αυτό δε σημαίνει ότι το "Oh my god" δεν έχει αστεία bits και πολύ καλές στιγμές, με αποκορύφωμα το κλείσιμο. Το κομμάτι "of course... but maybe" αναμένεται να μείνει στην ιστορία και είναι ένα τέλειο παράδειγμα του πώς ο Louis C.K. αποκαλύπτει τις πιο μύχιες και σκοτεινές σκέψεις με τον πιο αστείο τρόπο. Απολαύστε τον λοιπόν να περιγράφει τον ανταγωνισμό "καλών" και "κακών" σκέψεων που γίνεται στο κεφάλι του (και τελικά στο μυαλό όλων μας).

Ευχαριστώ το Διονύση από το www.videoman.gr που παραχώρησε το βίντεο! (πατήστε στο λινκ αν δεν παίζει)

Special #14: George Carlin - Jammin' In New York

Συνεχίζουμε την (χρονολογικά αντίστροφη) παρουσίαση των specials του George Carlin με ένα από τα καλύτερα, αν όχι το καλύτερο. Το Jammin' in New York ήταν το αγαπημένο show και του ίδιου του Carlin και αποτελείται από μόλις πέντε κομμάτια. Το πρώτο μέρος είναι αφιερωμένο στον πόλεμο του Κόλπου: μπορεί η άποψη ότι ο πόλεμος είναι ένας διαγωνισμός του "ποιος την έχει μεγαλύτερη" να είναι κάπως επιφανειακή αλλά δεν είναι και λίγο να τα χώνεις στον πατριωτισμό και στη σημαία λίγους μήνες μετά την (πρώτη) εισβολή στο Ιράκ. Στο επόμενο κομμάτι ο Carlin χαλαρώνει λίγο, κάνοντας μερικά κλασικά observational αστεία για τις μικρές καθημερινές στιγμές που είναι κοινές για όλους μας. Το τρίτο κομμάτι που αφορά τη γλωσσα στα αεροδρόμια και τα αεροπλάνα (και που έχουμε δει ήδη εδώ) είναι πραγματικά θρυλικό, κορυφαία και πιο ενδεικτική στιγμή της δημιουργικής εμμονής του Carlin με τη γλώσσα και τη χρήση της. Επόμενο κομμάτι το επίσης θρυλικό "Golf courses for the Homeless" (που επίσης έχουμε δει εδώ), το πιο χαρακτηριστικό κομμάτι "κοινωνικής κριτικής" του show. Στη συγκεκριμένη ρουτίνα ο Carlin μιλάει και για τη λογική του "Not In My Back Yard" που γίνεται επίκαιρη κάθε τόσο και όλο και πιο συχνά και στα μέρη μας. Τέλος μετά από ένα πέρασμα, όπου εξηγεί πόσο λατρεύει τις καταστροφές και τις άσχημες ειδήσεις (που θα αποδεικνύοταν πικρά προφητικό στις 11/9), καταλήγει σε ένα ακόμη επικό κλείσιμο με τίτλο "The planet is fine". Πρόκειται για ένα από τα πασίγνωστα κομμάτια του Carlin (που έχει εμφανιστεί και στο youtube με ελληνικούς υπότιτλους) όπου εξηγεί γιατί οι οικολόγοι είναι υποκριτές και αλαζόνες και γιατί ο πλανήτης δεν πρόκειται να πάθει τίποτα από τους ανθρώπους.

Εν ολίγοις, ακόμα κι αν έχετε δει τα περισσότερα από αυτά τα κομμάτια, το Jammin' In New York είναι από τα special που βλέπονται ευχάριστα πολλές φορές (πόσο μάλλον πρώτη φορά!). 

*Hint για τους φανατικούς: το συγκεκριμένο special έχει κυκλοφορήσει σε ελαφρώς διαφορετικές εκδοχές σε vhs και dvd. Εδώ βρίσκεται η εκδοχή του dvd...

*Για τους υπότιτλους συμβουλεύτηκα τον υποτιτλισμό του Raiden αλλά και τη μετάφραση που είχαμε κάνει μαζί με την Α. και τη Λ. για το βίντεο Major Psychotic Hatreds, το 2009. 

Τα προηγούμενα special του George Carlin που έχουν ανέβει μέχρι στιγμής:

It's bad for ya (2008)

Life is worth losing (2005)

Complaints and grievances (2001)

You are all diseased (1999)

Back in town (1996)

Religion: Patton Oswalt, Dylan Moran, Louis C.K., Jimmy Carr

Από το πρωί χτυπούν πένθιμα οι καμπάνες οπότε τηρώντας την παράδοση θα συμβάλλουμε στο κλίμα κατάνυξης. Δυστυχώς ή ευτυχώς το ζήτημα της θρησκείας και του θεανθρώπου είναι από τα αγαπημένα του blog και όσοι θέλετε μπορείτε να θυμηθείτε παλιότερα βίντεο με το προπέρσινο αφιέρωμα για τη Μεγάλη Εβδομάδα και με το περσινό compilation με τίτλο "The greatest bullshit story ever told". Επίσης το ζήτημα της βλασφημίας έφτασε στα όριά του με τον Stewart Lee, οπότε δε νομίζω ότι έχουμε να προσθέσουμε κάτι άλλο για τη θρησκεία και τον χριστιανισμό. Αλλά μια που το απαιτεί η μέρα θα δούμε τέσσερα μικρά βιντεάκια, σαν συμπλήρωμα στα παραπάνω.

Για αλλαγή λοιπόν, ο συμπαθέστατος Patton Oswalt υποστηρίζει ότι χάρη στη θρησκεία υπάρχει ο πολιτισμός...

 Ο Dylan Moran επίσης εξηγεί γιατί οι άνθρωποι χρειάζονται το θεό, φιλοσοφώντας με το μοναδικό του στυλ και βάζοντας στο τέλος και μια δόση φεμινισμού....

Ο Louis C.K. συνήθως δεν ασχολείται με τέτοια θέματα αλλά εδώ αποδεικνύει ότι ακόμα και μιλώντας για τον Αβραάμ και το Θεό μπορεί να είναι αστείος (αν και όχι τόσο αιχμηρός). Το βίντεο προέρχεται από την 1η σεζόν του καταπληκτικού Louie (και οι υπότιτλοι από το www.xsubs.tv)

Τέλος, επειδή έχει πολλούς θαυμαστές ανάμεσα στους αναγνώστες του blog, ο Jimmy Carr σε δύο μικρά αστεία για το Χριστό...

420: Greg Proops, Robin Williams, Bill Hicks

Σήμερα ήταν 20 Απριλίου, και όπως μπορεί να ξέρουν κάποιοι από σας είναι η μέρα που τουλάχιστον στην Αμερική έχει εξελιχθεί σαν γιορτή της αντικουλτούρας. Μ' άλλα λόγια οι άνθρωποι μαζεύονται και "καταναλώνουν κάνναβη" (λες και τις υπόλοιπες μέρες κάνουν κάτι άλλο) και διαδηλώνουν για τη νομιμοποίησή της. Τρία βιντεάκια λοιπόν για να τιμήσουμε κι εμείς τη μέρα αυτή.

Στο πρώτο ο Greg Proops δείχνει τον "πλούτο" των επιχειρημάτων για την απαγόρευση της φούντας...

Ο Robin Williams φαντάζεται πώς θα ήταν οι διαφημίσεις αν η φούντα ήταν νόμιμη...

 Τέλος, ο Bill Hicks (του οποίου την άποψη για το θέμα έχουμε δει πρώτη φορά εδώ) λέει γιατί η νομιμοποίηση της μαριχουάνας θα έκανε τον κόσμο καλύτερο...

Special #13: Louis C.K. - Live at the Beacon Theater

Πρόσφατα, μέσα στον Μάρτιο, ο Louis C.K. έπαιξε στο Hammersmith Apollo του Λονδίνου κι εκεί είχαν την τύχη να τον δουν live και μερικοί φίλοι του blog (ανάμεσα στους οποίους τουλάχιστον δύο ζευγάρια που τον έμαθαν απο'δω μέσα). Το επόμενο Σάββατο, το νέο special του Louis C.K. με τίτλο "Oh my god" θα προβληθεί στο HBO, οπότε σύντομα θα μπορέσουμε να πάρουμε κι εμείς μια γεύση. Μέχρι τότε, μπορούμε να δούμε το περσινό του special, αφού οι εκκλήσεις μου για βοήθεια στις μεταφράσεις εισακούστηκαν και ο Πάντι Τσάκε, κατά κόσμον Παντελής, μου έστειλε τους υπότιτλους. Ιδανικός τρόπος λοιπόν να γιορτάσουμε τα δύο χρόνια που κλείνει σήμερα το blog.

Έχουμε δει παλιότερα κάποια καταπληκτικά κομμάτια από αυτό το special: ένα μικρό bit για το πώς οι λευκοί έχουν φερθεί στους Ινδιάνους αλλά και στη γη· την καλύτερη περιγραφή για το πώς νιώθει κάποιος όταν την ακούει από τους μπάφους· και το κλείσιμο του special που αποτελεί για μένα επιτομή του φεμινισμού και λέει γιατί οι άντρες είναι κακοί στο σεξ, παρ'όλο που το σκέφτονται συνέχεια. Απ' αυτά που δεν έχουμε δει, ξεχωρίζει σίγουρα η επική ιστορία για ένα συμμαθητή της κόρης του που μισεί τόσο πολύ ο Louis C.K., ώστε σκέφτεται έναν απίστευτο τρόπο να τον εκδικηθεί... 

Billy Connolly - Wildebeest and joke

Αργία σήμερα κι επιτέλους βρήκα το χρόνο και την όρεξη να ανεβάσω κάτι. Επόμενος στη λίστα από την (αιώνια) ψηφοφορία και ίσως αδικημένος από το blog, ο Billy Connolly. Εδώ περιγράφει με τον ανεπανάληπτο τρόπο του μια σκηνή από ντοκυμαντέρ για τα άγρια ζώα της Αφρικής, το πώς τα θηλυκά λιοντάρια κυνηγάνε τις αντιλόπες της Αφρικής (που λέγονται γκνου). Είναι τόσο παραστατικός και απολαυστικός που θα μπορούσα να τον ακούω για ώρες (αν καταλάβαινα πάντα την προφορά!).

Φυσικά ο Billy Connolly είναι απίστευτος ακόμα κι όταν λέει ένα σχετικά γνωστό, καμένο ανέκδοτο...

Hari Kondabolu - Feminist dick joke (+ bonus Patton Oswalt)

Χτες ήταν η μέρα της γυναίκας και είναι καλή αφορμή να δούμε (μετά από καιρό και καθυστερημένα) ένα βιντεάκι. Ο αγαπημένος μου Hari Kondabolu καταφέρνει πάντα να είναι πολιτικά σωστός αλλά και αστείος...

Αλλά επειδή το βίντεο είναι μικρό κι επειδή είμαι και αντιδραστικός, να δούμε και κάτι σαρκαστικό για τον μεταμοντέρνο φιλελεύθερο φεμινισμό από τον Patton Oswalt...

Special #12: Bill Hicks - Relentless

Ένας από τους βασικούς σκοπούς του blog είναι κάποια στιγμή να υπάρχουν υποτιτλισμένα τα περισσότερα special τουλάχιστον των σπουδαιότερων κωμικών. Ευτυχώς σ΄αυτό το project βοηθάνε διάφοροι κι έτσι χάρη στους υπότιτλους του kitharistas87 χάρη στον denomizotakh, μπορούμε να δούμε ένα ακόμα special του Bill Hicks, το Relentless (μετά τα One night stand και Revelations). Έχουμε ήδη δει κάποια κομμάτια του συγκεκριμένου special: το bit για τη δουλειά όπου ο Hicks προτείνει ένα τρόπο να απαντάς στο αφεντικό σου· φυσικά το κομμάτι για το κάπνισμα όπου αναφέρεται και στον εφευρέτη του jogging που πέθανε τρέχοντας· το μικρό κομμάτι για τη θρησκεία, όπου αναρωτιέται γιατί οι χριστιανοί φοράνε σταυρό· και βέβαια ένα μεγαλύτερο bit για τη μουσική και τα ναρκωτικά.
Κατά τ' άλλα στο Relentless, ο Hicks σχολιάζει το θέμα με το οποίο έχει εμμονή, τον πόλεμο στο Ιράκ (περίπου στα 5 λεπτά) ενώ αργότερα συνδέει τη διαφήμιση με την πορνογραφία. Τέλος, στο ίδιο special υπάρχει το ανεπανάληπτο κομμάτι για τις πίπες (38:00) και ένα ακόμα επικό κλείσιμο με μια "θετική" ιστορία για το lsd...

Lewis Black - Happy Valentine's day

Ξέρετε τι μέρα είναι σήμερα και πρέπει να πω ότι δέχομαι πιέσεις να "γιορτάσω". Και στις εκνευριστικές κατηγορίες που λέγαμε τέτοια μέρα πέρυσι (με απολαυστικό βίντεο Kevin James) πρέπει να προσθέσω όσους γιορτάζουν τον Άγιο Βαλεντίνο για το "cult της ημέρας".

Η απάντηση θα είναι η χαρακτηριστική γκρίνια του Lewis Black, που εξηγεί γιατί εγκαταλείπει τη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου και κυρίως γιατί δεν θα ξαναπάρει δώρο.

Special #11: Stewart Lee - 90's Comedian

Επιτέλους η προβολή έγινε και ελπίζω όσοι ήρθαν να πέρασαν καλά. Για μια ακόμη φορά διάφοροι φίλοι και γνωστοί διαμαρτυρήθηκαν ότι η προβολή δεν αναγγέλθηκε έγκαιρα και μάλλον έχουν δίκιο. Όσοι δεν κατάφεραν λοιπόν να έρθουν, θα αναγκαστούν να απολαύσουν τον Stewart Lee χωρίς παρέα! Και επειδή όσοι έχασαν την προβολή, έχασαν και τη μικρή εισαγωγή καθώς και τη μικρή κουβεντούλα που ακολούθησε, μπορούν να διαβάσουν αυτή την ενδιαφέρουσα κριτική από την ιστοσελίδα Chortle για να μπουν στο νόημα πριν δουν το βίντεο:
"Οι περισσότεροι κωμικοί που θεωρούν τον εαυτό τους επικίνδυνο, κάνουν πολύ φασαρία γύρω απ' αυτό. Φωνάζουν, ουρλιάζουν και εκφοβίζουν το κοινό με την οργισμένη, δικαιολογημένη αγανάκτησή τους. Άλλωστε, αυτό είναι που έκανε (μερικές φορές) και ο Bill Hicks και ήταν τόσο καλός σ' αυτό. Αλλά στη ζωή, τα πιο επικίνδυνα πράγματα δεν "φωνάζουν", το πιο φονικό τους όπλο είναι ότι είναι κρυφά.
Κι εκεί μπαίνει ο Stewart Lee. Δεν κάνει φασαρία. Σουλατσάρει στη σκηνή, χωρίς να ανησυχεί για την παρουσία του κοινού. Μιλάει αργά, σκόπιμα, δεν φοβάται τις παύσεις, ή τη σιωπή ή το να εμφανιστεί ευάλωτος. Κι όμως κάτω απ' αυτό το ήρεμο παρουσιαστικό, είναι πιθανόν ο πιο άφοβος και τολμηρός κωμικός σήμερα. Δεν φοβάται να πάει το stand-up σε σοβαρά δυσάρεστες περιοχές, αναγκάζοντας το κοινό να γελάσει κόντρα στα βασικά ένστικτα ευπρέπειας. Πολλοί "προκλητικοί" κωμικοί προσπαθούν να πουν το ανείπωτο. Ο Lee το κάνει πραγματικά, με αποστομωτικό στυλ.
Ο Lee βρέθηκε στο στόχαστρο φέτος, όχι για το stand-up αλλά για το "Jerry Springer: The Opera". Ένα διασκεδαστικό, καλά δομημένο έργο που παίζει με τις ιδέες του παράδεισου, της κόλασης και των "εξομολογητικών" σόου. Οι περισσότεροι που το είδαν, θα έβρισκαν λίγα να τους προσβάλλουν, εκτός ίσως από τη βωμολογία, για την οποία είχαν προειδοποιηθεί. Αλλά ο Lee διώχθηκε από χριστιανικές οργανώσεις, έλαβε δεκάδες χιλιάδες θανάσιμες απειλές και είδε ένα project για το οποίο ήταν περήφανος, να εξατμίζεται.
Αυτή είναι η απάντησή του. Και σίγουρα δεν είναι το να γυρίσει και το άλλο μάγουλο. Αντίθετα, έφτιαξε την πιο αηδιαστικά βλάσφημη ρουτίνα που θα συναντήσετε ποτέ, εξωθώντας στα όριά της την ανοχή και του πιο ανοιχτόμυαλου και άπιστου θεατή. Η πρόκληση κόβει την ανάσα καθώς αποσπά θύελλες ένοχων γέλιων από ένα απρόθυμο κοινό που καταδικάζει κι αυτό τον εαυτό του στην κόλαση. Ο ίδιος ο Lee δηλώνει ότι το "σκληρό" αυτό υλικό τον έκανε να νιώθει άβολα, κι είναι εύκολο να δείτε το γιατί. Αυτό είναι που τον κάνει τόσο εκπληκτικά θαρραλέο, αφού γλιστράει με τόλμη πέρα από την "comfort zone" κάθε λογικού ανθρώπου. 
Είναι υλικό βαρέων βαρών. Ο Lee δεν είναι το "ελαφρύ ναρκωτικό" για να αρχίσεις την κωμωδία, αλλά το "κρακ" για αυτούς που δεν τη βρίσκουν πια με την εύκολη κωμωδία του Peter Kay ή του Joe Pasquale - το άλλο αντικείμενο του μίσους του Lee, πέρα από τη χριστιανική εκκλησία. Ακόμα και στις πιο προσιτές ρουτίνες στην αρχή, πριν καταπιαστεί με το Χριστό, όπου ασχολείται με τις βόμβες της 7ης Ιουλίου και με το αγαπημένο του θέμα, το θάνατο ενός πολυαγαπημένου ειδώλου (πέρυσι η Νταϊάνα, φέτος ο Πάπας).
Σ' αυτά τα σχετικά λιγότερο εμπρηστικά θέματα, διατηρεί την εξαιρετική αίσθηση του παραλόγου, που υπογραμμίζεται όμορφα με το έξοχα ζυγισμένο delivery, που αργά και σταθερά φανερώνει νέα επίπεδα στο υλικό του. Ανάμεσα σε όλη την κουβέντα που προκαλεί αναπόφευκτα ο Lee για το υλικό του που δοκιμάζει τα όρια, ξεχνιέται εύκολα ότι η δουλειά του είναι επίσης ξεκαρδιστική - ο τέλειος συνδυασμός βαρύγδουπων θεμάτων, επιδέξιου συγχρονισμού και αλλόκοτων γραμμών που φανερώνουν μια ακαταμάχητη δύναμη. Ένας τέτοιος συνδυασμός, κυριολεκτικά κόβει την ανάσα. Αυτό είναι σίγουρα το πιο εντυπωσιακό, έξυπνο και σοκαριστικά αστείο stand-up στο φεστιβάλ του Εδιμβούργου, αν όχι σ' όλο τον κόσμο."

Προβολή Stewart Lee

Χωρίς πολλά πολλά λόγια, ήρθε η ώρα για την προβολή που είχε αναγγελθεί εδώ και είχε αναβληθεί προς μεγάλη σας απογοήτευση: την Παρασκευή στις 8, στο Πολυτεχνείο (μπαίνοντας από Στουρνάρη αριστερά) και αν όλα πάνε καλά, θα δούμε το "90's Comedian" του Stewart Lee. Όπως έχω ξαναπεί, το συγκεκριμένο special αποτελεί μεγάλο κομμάτι της απάντησης για το "κάτι παραπάνω" στην κωμωδία (και σε στυλ και σε περιεχόμενο) που λέγαμε εδώ. Και αποδεικνύει ότι ακόμα και στα 00's που λίγο πολύ όλα έχουν ειπωθεί, ένας κωμικός μπορεί να βρει τον τρόπο να παραμείνει alternative, αιχμηρός και "ενοχλητικός".

Ας μιλήσουμε σοβαρά για το χιούμορ + Doug Stanhope - Observational comedy

Το έχω ξαναπεί: όσο χειροτερεύουν τα πράγματα (και τους τελευταίους μήνες χειροτερεύουν σταθερά), τόσο με απασχολεί ο ρόλος της κωμωδίας και του χιούμορ στις ζωές μας. Μ' άλλα λόγια, εποχές που είναι, καλή η πλακίτσα, καλό είναι να ξεχνιόμαστε με το γέλιο, αλλά ακόμα καλύτερο αν το γέλιο αυτό έχει κάποια σχέση με την πραγματικότητα γύρω μας. Κι όταν λέω πραγματικότητα δεν εννοώ (μόνο) τα καζανάκια ή τα αεροπλάνα. Γι' αυτό το λόγο, ακόμα κι αν το observational είναι συχνά πολύ αστείο, ακόμα κι αν αυτό το blog έχει (και θα συνεχίσει να έχει) πολλά βιντεάκια που απλά μας κάνουν να γελάμε, πιάνω τον εαυτό μου να ζητάει το κάτι παραπάνω από την κωμωδί (είτε σαν περιεχόμενο, είτε σαν στυλ και μορφή).
Πάνω σ' αυτούς τους προβληματισμούς λοιπόν, ένα κείμενο κι ένα βίντεο. Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο τεύχος 23 του περιοδικού barricada με τίτλο "ένα γέλιο θα τους θάψει;" και η αφορμή ήταν η φάρσα της Συντέλειας στη Λιάνα Κανέλλη, που μάλλον τώρα έχει ξεχαστεί (και πολύ θα μου άρεσε να ακούσω γνώμες κωμικών γι' αυτό αλλά και για το κείμενο). Ενώ στο βίντεο ο Doug Stanhope εξηγεί γιατί μισεί το observational comedy (αλλά τα χώνει και στους "τουρίστες της ζωής")....

Πάνε χρόνια από τότε που κάποιοι γράψανε το σύνθημα «ένα γέλιο θα σας θάψει». Βολονταριστική αλλά και παιχνιδιάρικη απειλή, ανήκει στην εποχή που τα κινήματα χρησιμοποίησαν τη φαντασία, τη δημιουργικότητα και το χιούμορ ενάντια στην τάξη αυτού του κόσμου. Που η ίδια η πράξη του γέλιου αποθεώθηκε σαν η εκρηκτική, απαγορευμένη χειρονομία κόντρα στην επισημότητα και την κυρίαρχη ηθική, ενάντια στις πειθαρχήσεις του σχολείου και της δουλειάς, απέναντι ακόμα και στη σοβαροφάνεια της αριστεράς και της «επαναστατικής» υψηλής πολιτικής. Τα κινήματα της δεκαετίας του ’60 και του ’70 ξεχώρισαν χάρη (και) σ’ αυτήν την αυθάδεια. Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα οι Μητροπολιτικοί Ινδιάνοι στην Ιταλία της δεκαετίας του ’70: στην ίδια γραμμή που ένωνε το dada με τους καταστασιακούς, χρησιμοποίησαν τον σαρκασμό και την ειρωνεία, τη σάτιρα και την παρωδία, τις αντιστροφές και τα λογοπαίγνια, για να μιλήσουν με μια νέα γλώσσα για τους καταναγκασμούς και τις πειθαρχήσεις της μισθωτής σκλαβιάς αλλά και για τον δογματισμό και την υποκρισία της αριστερής πρωτοπορίας.

Η νέα ασεβής, αιρετική γλώσσα έφτασε και στα μέρη μας, όπως πάντα με όχημα αισχρές μειοψηφίες: οι τοίχοι των (συχνά κατειλημμένων) σχολών στα τέλη των 70’s και στις αρχές των 80’s είναι αδιάψευστοι μάρτυρες. Το πνεύμα αυτό τροφοδότησε μια σειρά από υπόγειες εκφράσεις της αντι-κουλτούρας. Τα φανζίν κι αργότερα τα έντυπα δρόμου, είναι μόνο κάποιες από αυτές που άνθισαν τα χρόνια που οι μεσολαβήσεις είτε δεν υπήρχαν, είτε ήταν πολύ δύσκαμπτες για να συλλάβουν τις αθόρυβες ανταρσίες κόντρα στον συντηρητισμό και τη σοβαρότητα. Οι κατάλληλες μεσολαβήσεις όμως δε θα αργούσαν να εμφανιστούν και μάλιστα με ορμητική επιτυχία. Η συνταγή ήταν ήδη δοκιμασμένη στο εξωτερικό και γρήγορα φάνηκε ότι το νόμισμα της «προοδευτικής» αμφισβήτησης και του «δε θα γίνουμε σαν τους γονείς μας» είχε και άλλη όψη: τη «χαρά της ζωής» και την έκσταση, τη γρήγορη ανέλιξη, ένα νέο καλογυαλισμένο μικροαστισμό, με μια λέξη την κατανάλωση. Στα πρώτα βήματα του lifestyle, το γέλιο - πράξη επίθεσης μετατράπηκε γρήγορα σε αστραφτερό χαμόγελο, στο χαμόγελο της επιτυχίας. Ενόσω το lifestyle αποικιοποιούσε όλο και περισσότερες περιοχές της «αμφισβήτησης», έβρισκε ταυτόχρονα τον τρόπο να επενδύσει παλιές αξίες, όπως η πατρίδα και η μεταφυσική. Τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’90, καθώς η πλειοψηφία της κοινωνίας στρεφόταν ενάντια στους νέους σκλάβους, τους μετανάστες, κι ενάντια στους βόρειους «ξυπόλητους» γείτονες, το δίπολο σεξ-φράγκα συμβάδιζε ανοιχτά κι αρμονικά με τις πιο ανθρωποφάγες ορέξεις. Εκεί που η παλιά κυρίαρχη ιδεολογία είχε καθήκον να κρύβει και να κουκουλώνει τη βαρβαρότητα, η νέα ιδεολογία του lifestyle ανέλαβε να την κάνει ελκυστική - γιατί όχι και αστεία. Το «χιούμορ» της «μαύρης τρύπας» του γνωστού Θέμου, εκεί στα μέσα της δεκαετίας του ’90, ήταν η πιο ελεεινή και κραυγαλέα απόδειξη ότι το γέλιο όχι μόνο μπορεί να συνυπάρχει με τη βία και τον κυνισμό, αλλά και να τα συνοδεύει. Τα ανέκδοτα για τους Αλβανούς, τις ρωσίδες και τους εβραίους εκπαίδευσαν το - με αριστερές καταβολές - κοινό της Ελευθεροτυπίας στο χιούμορ του νικητή - επιτυχημένου.

Ήταν η χρυσή εποχή της ιδιωτικής τηλεόρασης αλλά ακόμα και τότε υπήρχε η δυνατότητα να γεννιούνται από τα κάτω, σε παρέες και σε υπο-κουλτούρες, χιουμοριστικές «μόδες», ανέκδοτα και αστεία, τα οποία οι ειδικοί της μεσολάβησης θα πάσχιζαν να ελέγξουν και να αξιοποιήσουν. Με το πέρασμα των χρόνων άρχισε να συμβαίνει το ανάποδο: η τηλεόραση να καθορίζει τι είναι αστείο και τι όχι και οι παρέες να αναπαράγουν τηλεοπτικές ατάκες (τύπου Λαζόπουλου). Πέρα από τη συνηγορία στον κυνισμό, αυτή η περίοδος έχει να επιδείξει αναρίθμητα δείγματα βλακείας και κακού γούστου (όπως και ελάχιστες συνήθως σουρεαλιστικές εξαιρέσεις). Όταν πια η τηλεόραση έφτασε στον κορεσμό και το κιτς θέαμα άρχισε να κουράζει και τους μαθημένους στα σκουπίδια τηλεθεατές, η «χιουμοριστική» διέξοδος βρέθηκε στην αυτοαναφορικότητα και την αυτογελοιοποίηση. Πρωταγωνιστής σ’ αυτό το εγχείρημα, που εκτός των άλλων πάντρεψε την τηλεόραση με την ανερχόμενη κουλτούρα του internet και του youtube, ήταν συμπτωματικά ο ίδιος σιχαμένος τύπος, ο Θέμος Αναστασιάδης.

Όπως και σε άλλες μορφές έκφρασης, έτσι και στο χιούμορ, το internet απελευθέρωσε και έδωσε διέξοδο σε μια σειρά από δημιουργικές δυνατότητες. Το ότι η επίσημη βιομηχανία της διασκέδασης ή η τηλεόραση στράφηκε πάλι στους ανώνυμους «κωμικούς», στα αστεία που κυκλοφορούν από στόμα σε στόμα (ή καλύτερα από οθόνη σε οθόνη) και στο παρεϊστικο χιούμορ που πλέον διαδίδεται στα social media, δείχνει το αδιέξοδό της αλλά και τον πλούτο που μέχρι πρότινος πέρναγε συνήθως απαρατήρητος. Ωστόσο το διαδίκτυο δεν είναι απλά ένα νέο μέσο με περισσότερες δυνατότητες, ούτε μόνο μια νέα μορφή μεσολάβησης. Μετασχηματίζει διαρκώς στοιχειώδεις ανθρώπινες λειτουργίες όπως η μνήμη, η ακρόαση ή η προσοχή, πολλώ μάλλον περισσότερο σύνθετες διαδικασίες όπως το χιούμορ. Κι αφού η υπερσυσσώρευση πληροφοριών και ερεθισμάτων είναι κεντρική στη νέα κουλτούρα του internet, είναι μοιραίο ότι για κάθε ευφυές, ανατρεπτικό εύρημα, θα υπάρχουν δεκάδες ανούσιες και ανόητες κοινοτυπίες. Μ’ αυτήν την έννοια το internet μόνο σε ένα πολύ μικρό κομμάτι του είναι το «βασίλειο» της νέας δημιουργικότητας. Την ίδια στιγμή και σε μεγάλο βαθμό, αποθεώνει τη διανοητική φτώχια και το εφήμερο, την ευκολία και τη σύγχυση.

Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς: κάθε κοινωνία έχει το χιούμορ που της αξίζει. Και η ελληνική κοινωνία -ειδικά την εποχή της κρίσης- είναι ένα καλό παράδειγμα: ο πολλαπλασιασμός της φτήνιας, η αυτιστική αναπαραγωγή διαφημιστικών σλόγκαν, το δήθεν «cult», η επανάληψη των στερεοτύπων, είναι τα πιο συνηθισμένα μοτίβα και γίνονται φανερά εκεί που ο καθένας μπορεί να εκφραστεί ελεύθερα: στα social media. Όσο η σκέψη και η γλώσσα φτωχαίνουν, τόσο το γέλιο έρχεται παβλωφικά από παιδιάστικα αστεία. Όσο ο κυνισμός, η ψυχρότητα και η ακηδία γίνονται ο κανόνας, τόσο πιο φυσικός φαντάζει ο χλευασμός του κάθε φορά αδύνατου. Όσο η κοινωνία καταφεύγει στον μιλιταρισμό και στον κανιβαλισμό, τόσο το χιούμορ και η πλακίτσα λειτουργούν σαν «φυσικοποίηση» της βίας, σαν νομιμοποίηση της βαρβαρότητας, σαν κανονικοποίηση της φρίκης. Κι όσο η σκέψη και η κριτική αντιμετωπίζουν τις προκλήσεις (είτε λέγονται «οικονομικά μέτρα», είτε δ.ν.τ., είτε χρυσή αυγή) σχηματικά και συνθηματολογικά, τόσο τα σχετικά αστεία επιβεβαιώνουν τα στερεότυπα και τις βεβαιότητες που υποτίθεται ότι στοχεύουν να ανατρέψουν. Με δυο λόγια, εκεί που το χιούμορ θά ’πρεπε να ανατρέπει, να εκπλήσσει, να αμφισβητεί και να σαρκάζει, πλέον απλά επιβεβαιώνει την ενότητα αυτού του κόσμου και γίνεται το ανώδυνο συμπλήρωμα σε μια στρεβλή δημοσιότητα.

 Κάποιος έχει πει ότι το να αναλύεις το χιούμορ είναι σαν να κάνεις ανατομία σε βάτραχο: λίγοι ενδιαφέρονται και ο βάτραχος πεθαίνει. Όταν όμως η κυρίαρχη ιδεολογία και το πνεύμα της εποχής ναρκοθετούν αυτά που κάποτε ήταν όπλα των κινημάτων -το χιούμορ και την ειρωνεία- ίσως είναι ώρα να πεθάνουν μερικά βατράχια. Δε χρειάζονται ένα ζευγάρι γάντια του μποξ, μια πράκτορας-όψιμη κομμουνίστρια και μερικοί γελωτοποιοί-τηλεμαϊντανοί, για να συνειδητοποιήσουμε ότι η βαρβαρότητα μπορεί να προελαύνει και με χαμόγελο. Στην εποχή της γενικευμένης σύγχυσης και της συνύπαρξης φλυαρίας και κενότητας, το να ξαναανακαλύψουμε το χιούμορ σαν ανατροπή δε θα είναι εύκολη υπόθεση και θα περιλαμβάνει το να αμφισβητήσουμε κάθε δεδομένο: για τα όρια (ή τα «μη όρια») στη σάτιρα, για την ελευθερία του λόγου, για την πολιτική ορθότητα...

Dylan Moran - Revolution

Χτες ήταν η δεύτερη επέτειος της επανάστασης στην Αίγυπτο και ο Dylan Moran εξηγεί με το μοναδικό του στυλ γιατί στη Δύση, και ειδικά στην Αγγλία, δεν θα μπορούσε να συμβεί κάτι αντίστοιχο...

Pablo Francisco #4

Χτες είχε γενέθλια ο φίλος μου ο Δ. οπότε αφού δεν τον έχω δει να του πω χρόνια πολλά από κοντά, λέω να του αφιερώσω ένα βίντεο. Ο Pablo Francisco μπορεί να είναι φτηνός και το συγκεκριμένο κομμάτι να είναι στα όρια της πολιτικής ορθότητας του blog. Αλλά με τον Δ. έχουμε περάσει πολλά καλοκαιρινά βράδια αναπαράγοντας τις γελοιότητές του, οπότε νομίζω ότι είναι το κατάλληλο βίντεο...

Louis C.K. - Why

Έψαχνα κάτι ξεχωριστό για το πρώτο post της νέας χρονιάς, αλλά ένας από τους αναγνώστες του blog με έβγαλε από το δίλημμα. Ο Βαγγέλης έστειλε τους (πολύ καλούς) υπότιτλους για το παρακάτω βίντεο του Louis CK την κατάλληλη στιγμή. Μόλις πρόσφατα είδα όλα τα επεισόδια του Louie και πραγματικά αξίζει το θόρυβο που έχει προκαλέσει (και τα βραβεία που έχει πάρει). Είναι αλήθεια αυτό που λένε: το Louie σπάει τους κανόνες της κωμωδίας και την πηγαίνει σε άλλο επίπεδο.
Εδώ θα δούμε ένα παλιότερο βίντεο του Louis C.K. από το πρώτο του ουσιαστικά special, πριν απογειωθεί μιλώντας για τη ζωή του χωρισμένου σαραντάρη με τις δύο κόρες. Το απόσπασμα ξεκινάει με το αστείο για τα ονόματα των παιδιών (που εν μέρει προκάλεσε και τη διαμάχη για τα "κλεμμένα" αστεία με τον Dane Cook) και συνεχίζει με ένα μοτίβο που αργότερα έγινε μόνιμο (και πιο βαθύ) στο stand-up του Louis CK: τον τρόπο που μιλάει για τις κόρες του, με αρκετές δόσεις ωμότητας και ειλικρίνειας.