Stewart Lee - Blasphemy

  Φαντάζομαι θα έχετε παρακολουθήσει την ιστορία με τη σύλληψη του δημιουργού της σελίδας Γέροντας Παστίτσιος, που έχει ανοίξει ξανά τη συζήτηση για την ελευθερία της έκφρασης και μας υπενθυμίζει ότι ζούμε σε μια θρησκόληπτη κοινωνία. Εγώ πάντως, όπως είπε κι ένας φίλος, "σοκάρομαι που σοκάρεστε". Είναι σκάνδαλο μια τέτοια σύλληψη; Μιλάμε για την ίδια χώρα που εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόροι, όχι μόνο έστειλαν μια συμμορία ανθρωποειδών και μαφιόζων στη βουλή, αλλά είναι τόσο ενθουσιασμένοι με τα κοινοβουλευτικά (και όχι μόνο) κατορθώματά της που θα την ξαναψηφίσουν. Ανάμεσα τους υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες μπάτσοι, δικαστές, και φυσικά παπάδες. Και δίπλα τους άλλοι τόσοι που διαβάζουν Τρίτο Μάτι, πιστεύουν ότι "μας ψεκάζουν" και θεωρούν αυθεντίες τον Χαρδαβέλλα και τον Λιακόπουλο. Στην ίδια χώρα μια αστυνομική γιγα-επιχείρηση για σύλληψη και απέλαση μεταναστών ονομάστηκε "Ξένιος Δίας". Ο ίδιος ο Όργουελ δεν θα μπορούσε να φανταστεί μια τέτοια γλωσσική αντιστροφή, εδώ στη χειρότερη προκαλεί ένα ειρωνικό μειδίαμα. Και για να μην ξεχνιόμαστε, την ίδια στιγμή που μικρά και μεγάλα αφεντικά ανυπομονούν για κάθε μνημόνιο, ώστε να κόψουν μισθούς, να "περιορίσουν έξοδα" και να γίνουν "ανταγωνιστικοί", όλοι καταριούνται το υπερφυσικό Κακό που λέγεται Τρόικα. Αν λοιπόν κάποιος ψάχνει λόγους να θυμώσει ή αναρωτιέται για το πόσο έχει κατακλύσει η μεταφυσική αυτήν την κοινωνία, δε χρειάζεται να περιμένει τις χοντράδες της δίωξης ηλεκτρονικού εγκλήματος. Μπροστά του έχει χίλια δείγματα και χίλιες αφορμές.
  Ειδικά για τους φιλελεύθερους υπερασπιστές της ελευθερίας της έκφρασης: συνηθίζουν να τη θυμούνται όταν κάποιοι "τριτοκοσμικοί" μουσουλμάνοι διαμαρτύρονται για τις προσβολές ενάντια στον προφήτη τους. Μοιάζουν με εκείνους τους λευκούς γαιοκτήμονες που διασκέδαζαν με τα minstrel shows και τη διακωμώδηση των μαύρων σκλάβων στην Αμερική του 19ου αιώνα. Γιατί κι ένας χαζός μπορεί να σκεφτεί ότι η ελευθερία της έκφρασης δεν δοκιμάζεται σε βάρος των κάθε φορά "άλλων", αλλά όταν αφορά αυτά που συμβαίνουν δίπλα μας. Δεν υπάρχει έτσι γενικά και αόριστα "ελευθερία της έκφρασης": η ελευθερία μιας μαλακισμένης αθλήτριας να γράφει κακόγουστα ρατσιστικά ανέκδοτα στο twitter, η ελευθερία ενός ακροδεξιού σκηνοθέτη να γυρίζει μια b-movie για τον Μωάμεθ στις ηπα και η ελευθερία ενός 27χρονου να κοροϊδεύει τον γέροντα παϊσιο στα Ψαχνά Ευβοίας δεν μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι. Έχουν γίνει σε διαφορετικό πλαίσιο, κάτω από διαφορετικές συνθήκες και με διαφορετική στόχευση και όποιος κάνει πως δεν το καταλαβαίνει, είναι τουλάχιστον ύποπτος.
   Έτσι κι αλλιώς αυτό εδώ το blog έχει βάλει το λιθαράκι του στην "κακόβουλη βλασφημία και καθύβριση θρησκευμάτων μέσω internet" κι εδώ είναι το πιο ολοκληρωμένο δείγμα. Η συντριπτική πλειονότητα των αναρτήσεων και των βίντεο αφορά τον χριστιανισμό, για λόγους που εξηγώ πιο πριν. Εδώ γεννηθήκαμε, βαπτιστήκαμε (χωρίς να μας ρωτήσουν) χριστιανοί και σε "χριστιανούς" απευθυνόμαστε. Υπάρχουν όμως κάποια όρια στη βλασφημία, που δεν τα έχουμε ξεπεράσει και βοηθός μας σ' αυτήν την αποστολή θα είναι ο μοναδικός Stewart Lee. Το 2005 παρουσίασε το σατιρικό μιούζικαλ Jerry Springer, The Opera, το οποίο προκάλεσε πληθώρα αντιδράσεων για τον τρόπο με τον οποίο παρουσίαζε το Χριστό: διαδηλώσεις, παράπονα στο bbc, καταγγελίες, απειλές θανάτου ακόμα και μία δίκη για βλασφημία (αν και τελικά ο Stewart Lee δεν καταδικάστηκε). Όπως λέει κι αυτή η κριτική, η απάντησή του, στο stand-up που έκανε την επόμενη χρονιά, δεν ήταν να γυρίσει το άλλο μάγουλο. Αντίθετα "έφτιαξε την πιο αηδιαστικά βλάσφημη ρουτίνα που μπορεί να ακούσει κάποιος, φέρνοντας σε οριακό σημείο ακόμα και τους πιο ανοιχτόμυαλους και άπιστους ακροατές. Η πρόκληση κόβει την ανάσα, καθώς αποσπά ένοχα γέλια από ένα απρόθυμο κοινό, που καταδικάζεται κι αυτό στην κόλαση." 
  Στο βίντεο αυτό λοιπόν (που έκοψα σε κάποια σημεία για να μην ξεπεράσει τα 20 λεπτά!) υπάρχουν όλα τα στοιχεία που κάνουν τον Stewart Lee ξεχωριστό: οι αρχικά εκνευριστικές και στη συνέχεια απολαυστικές επαναλήψεις, οι μεγάλες παύσεις, το σπάσιμο του τέταρτου τοίχου όταν ο κωμικός απευθύνεται άμεσα στο κοινό, η αποδόμηση των αστείων, το σαρκαστικό, υποβλητικό, σχεδόν υπνωτικό στυλ αλλά και τα ξεσπάσματα, το απίθανο timing. Το σίγουρο είναι ότι λείπουν τα εύκολα punchlines και τα κλισέ. Η κωμωδία του Lee χρειάζεται υπομονή αλλά βρίσκεται σε άλλο επίπεδο, σε άλλη κλάση. Επιπλέον η συγκεκριμένη ρουτίνα γράφτηκε για να εξερευνήσει ακριβώς το θέμα μας (για το οποίο υπάρχουν ακόμα πολλά να ειπωθούν, κι εδώ): την ελευθερία της έκφρασης, τη βλασφημία και τα όρια στην κωμωδία. 

Greg Giraldo - Cleavage & Halle Berry

Το countdown της ψηφοφορίας (με την οποία σας έχω πρήξει με αποτέλεσμα να έχει ξεπεράσει τις 1000 ψήφους) έφτασε επιτέλους στον αγαπημένο μου Greg Giraldo. Σε λίγες μέρες συμπληρώνονται δύο χρόνια από το θάνατό του οπότε καλό είναι να τον ξαναθυμηθούμε. Δύο βίντεο λοιπόν, γιατί έχουμε αραιώσει και τις αναρτήσεις...
 Στο πρώτο σχολιάζει το γνωστό σε όλους φαινόμενο των γυναικών που φοράνε ένα αποκαλυπτικό ντεκολτέ αλλά διαμαρτύρονται που οι άντρες δεν τις κοιτάνε στα μάτια...

Στο δεύτερο κάνει ένα καταπληκτικό αστείο για την "αντιρατσιστική" ταινία "Ο χορός των τεράτων"...

Lewis Black - Iphone and Droid

Χτες παρουσιάστηκε το Iphone 5 και για μια ακόμη φορά τα social media βούιξαν από αυτούς που ενθουσιάστηκαν με την παρουσίαση αλλά κι από αυτούς που εκνευρίστηκαν με τους άλλους που ασχολούνται με το Iphone, με αποτέλεσμα να ασχολούνται όλοι με το ίδιο πράγμα. Θα μπορούσα να πω ότι αδιαφορώ για όλα αυτά, αλλά επειδή ψάχνω αφορμές για βιντεάκια, είναι η κατάλληλη στιγμή να δούμε τον Lewis Black να γκρινιάζει για το Iphone αλλά και τα smartphones γενικά. Το απόσπασμα, που είναι κάπως μεγάλο, είναι από το τελευταίο του special "In God We Rust" και είναι ενδεικτικό του στυλ και του ρυθμού του, που απαιτούν κάποια υπομονή και εξοικείωση...

Eddie Izzard - History of the world

Η πρώτη υπαίθρια προβολή του blog είναι παρελθόν και μπορώ να πω ότι το πείραμα μπορεί να θεωρηθεί πετυχημένο. Την επόμενη φορά ελπίζω να έχουμε πιο δυνατό ήχο, να μην κόβονται οι υπότιτλοι και να μην έχουμε τα τρία τέσσερα αναγκαστικά διαλείμματα λόγω γεννήτριας. Αν εξαιρέσεις αυτά τα τεχνικά προβληματάκια, όσοι ήρθαν πέρασαν καλά και μπορεί να ψήθηκαν και κάποιοι που βρέθηκαν τυχαία εκεί. Περιμένω ιδέες και προτάσεις για να ξανακάνουμε κάτι παρόμοιο, που θα έχει οργανωθεί καλύτερα και θα ανακοινωθεί πιο έγκαιρα. Όσοι δεν μπορέσατε να έρθετε ή δεν είστε στην Αθήνα, μπορείτε να δείτε εδώ το βίντεο που προβλήθηκε: μια συρραφή με αποσπάσματα του Eddie Izzard που αφορούν πολύ γενικά την ιστορία του κόσμου: από τη δημιουργία και τη λίθινη εποχή μέχρι την αρχαία ελληνική μυθολογία και τον Τρωικό πόλεμο. Και από τους Ρωμαίους και τον Μεσαίωνα, μέχρι την αποικιοκρατία και τον B' Παγκόσμιο Πόλεμο. Για τις ανάγκες του βίντεο έχει γίνει ένα σχετικό μοντάζ, οπότε σε ένα βαθμό χάνονται κάποια βασικά στοιχεία των show του Eddie Izzard, όπως οι σουρεαλιστικές παρενθέσεις, τα μπρος πίσω και ο τρόπος που αστεία και χαρακτήρες επαναλαμβάνονται σε διάφορα bits (στοιχεία που θα γίνουν πιο καθαρά όταν δούμε κάποιο show του Eddie αυτούσιο).

Το blog αυτό μπορεί να είναι προσωπική υπόθεση αλλά τέτοιες προβολές δεν θα μπορούσαν να γίνουν χωρίς τη βοήθεια φίλων. Ξέρουν ποιοί είναι και ξέρουν ότι τους είμαι ευγνώμων, αλλά χρειάζεται ειδική μνεία στον Κ., τον Μ., την Α. και τον Γ. (τακτικό "ανώνυμο" σχολιαστή).

Eddie Izzard: πρόσκληση σε προβολή!

Όπως είχα υποσχεθεί, το βίντεο History of the world με αποσπάσματα του Eddie Izzard είναι έτοιμο και θα προβληθεί απόψε το βράδυ στις 9, στα Εξάρχεια, στα σκαλάκια Καλλιδρομίου και Μπενάκη. Ένα κομμάτι που ταιριάζει με το θέμα του βίντεο (αν και τελικά δεν έχει μπει) είναι και το παρακάτω που αφορά τους Ρωμαίους και το πόσο ηλίθια γλώσσα ήταν τα Λατινικά. Εννοείται ότι το συγκεκριμένο κομμάτι είναι σχεδόν αδύνατο να μεταφραστεί (ή εγώ δεν προλάβαινα να το κάνω) και οι υπότιτλοι είναι μάλλον μια αμήχανη προσπάθεια, αλλά είναι ένα καταπληκτικό δείγμα του στυλ και του ταλέντου του Eddie Izzard.

Hari Kondabolu - Racism and dinosaurs

Πρόσφατα είχα μια μεγάλη συζήτηση που ξεκίνησε από τον Jimmy Carr, τον Frankie Boyle, τα προκλητικά αστεία τους και το κατά πόσο είναι δεξιοί και έφτασε στο κατά πόσο το stand-up comedy αλλά και οποιοδήποτε έργο τέχνης μπορεί να εκφράζει ανθρώπους με εντελώς διαφορετικές - ακόμα και αντικρουόμενες - απόψεις. Το ζήτημα ήταν εκτός των άλλων αν κάποια βιντεάκια που μπαίνουν εδώ είναι παρεξηγήσιμα και μπορεί να αρέσουν σε ένα κοινό με το οποίο δεν θέλω να έχω καμία σχέση - στο βαθμό που αυτό το blog προσπαθεί να κρατάει κάποια κριτήρια και να πηγαίνει ένα βήμα πιο πέρα από το "τι είναι αστείο", έτσι απλά και επιφανειακά. Σ' εκείνη την κουβέντα λοιπόν, μια φίλη θυμήθηκε ότι πολλοί φασίστες γουστάρουν τα "Μαθήματα αμερικάνικης ιστορίας", που είναι μια μάλλον αντιφασιστική ταινία, έστω και με έναν αμερικάνικο, ελαφρύ, χολυγουντιανό τρόπο. Το ίδιο ακριβώς παράδειγμα χρησιμοποιεί εδώ ο Hari Kondabolu, που αποτελεί ένα από τα καλύτερα παραδείγματα φρέσκου, πολιτικοποιημένου stand-up comedy. By the way, ο Hari Kondabolu είναι ένας από τους συγγραφείς για το νέο show Totally Biased με τον Kamau W. Bell που είναι κατά κάποιο τρόπο μια πιο ριζοσπαστική εκδοχή του Daily Show του Jon Stewart.

Όσοι δεν κατάλαβαν την τελευταία ατάκα του Hari Kondabolu, μπορούν να δουν εδώ (στην αρχή του βίντεο) το καταπληκτικό αστείο του για τη λευκή σοκολάτα, από την ίδια εμφάνιση.