Special #5: George Carlin - Life is worth losing + It's bad for ya

Στις πρώτες 200 ψήφους της ψηφοφορίας μας που συνεχίζεται, όπως ήταν αναμενόμενο, προηγείται ο George Carlin, οπότε λέω να αποζημιώσω τους φίλους του με δύο special που μπορούμε να δούμε υποτιτλισμένα χάρη στην εξαιρετική μετάφραση του Utopian Persona (ή Lachesis ή Durden790). Σκοπός είναι κάποια στιγμή να υπάρχουν μεταφρασμένα τα περισσότερα special του Carlin, αλλά εδώ θα ξεκινήσουμε κάπως ανάποδα, αφού τα δύο συγκεκριμένα είναι τα τελευταία που γύρισε.

Το "Life is worth losing" είναι ένα περίεργο special: ο Carlin μοιάζει να παίζει με τα όρια και να έχει βάλει στον εαυτό του την πρόκληση να βγάλει γέλιο μέσα από τα πιο ευαίσθητα και ταμπού θέματα. Μάλλον κανείς άλλος δεν έχει τολμήσει να ασχοληθεί στο ίδιο special με αυτοκτονίες, δολοφονίες, ανθρωποθυσίες, κανιβαλισμό, νεκροφιλία, αποκεφαλισμούς, μαζικούς τάφους κλπ. Η γενική ιδέα είναι ότι ο άνθρωπος είναι ένα κτήνος και δεν είναι τυχαίο ότι ο αρχικός τίτλος του special θα ήταν "Γουστάρω όταν πεθαίνουν πολλοί άνθρωποι" (πριν ο τυφώνας Κατρίνα αναγκάσει για μια ακόμη φορά τον Carlin να τον αλλάξει). Το ζήτημα είναι ότι αυτά που λέει ο Carlin είναι όπως σχεδόν πάντα εύστοχα, δεν είναι όμως πάντα αστεία. Για την ακρίβεια είναι στιγμές που ο μισανθρωπισμός του γίνεται οδυνηρός κι αφήνει μια περίεργη μελαγχολική αίσθηση. Ο ίδιος ο Carlin, αφού είχε τελειώσει το special συνειδητοποίησε ότι είναι "γαμημένα καταθλιπτικό" και αποφάσισε να γράψει νέο υλικό. Αυτό δείχνει και πόσο δύσκολο είναι αυτό που έκανε πάντα ο Carlin: να συνδυάζει τη φιλοσοφία με την κωμωδία, την ανάλυση της πραγματικότητας με το χιούμορ. Εδώ έκανε το λάθος να δώσει υπερβολική έμφαση στο πρώτο σε βάρος του δεύτερου. Από αυτή την άποψη υπάρχουν στο special μερικές εξαιρετικές παρατηρήσεις: το πώς η Αμερική έχει μετατραπεί σε ένα απέραντο mall, το ότι οι άνθρωποι ξοδεύουν λεφτά που δεν έχουν σε πράγματα που δεν χρειάζονται και το ποιοί είναι οι πραγματικοί ιδιοκτήτες της χώρας (ένα bit που έχει γίνει διάσημο, ακόμη και στην ελλάδα, αλλά εμένα μου φαίνεται από τα πιο αδύναμα, από πλευράς κωμωδίας). 

Από εκεί και πέρα, η αρχή και το τέλος του special είναι από τα αγαπημένα μου: ξεκινάει με το περίφημο Modern Man (του οποίου η μετάφραση είναι σχεδόν αδύνατη, γι' αυτό και η προσπάθεια του Utopian Persona είναι πραγματικά αξιέπαινη) και τελειώνει με μία απίστευτη ιστορία του Carlin για το πώς ένα μικρό πρόβλημα μπορεί να οδηγήσει σε μία τεράστια καταστροφή.

Όπως είπαμε και πριν, ο ίδιος ο Carlin έκανε την αυτοκριτική του για το "Life is worth losing" και αποφάσισε να γράψει νέο υλικό, το οποίο μπορούμε να δούμε στο "It's bad for ya". Ο μισανθρωπισμός και τα θέματα ταμπού, όπως ο θάνατος είναι πάλι εδώ αλλά η ισορροπία είναι πολύ καλύτερη. Φυσικά το special αυτό γυρίστηκε τέσσερις μήνες πριν το θάνατό του και ο Carlin ήδη δείχνει γερασμένος και κουρασμένος, αλλά καταφέρνει και "εκμεταλλεύεται" την ιδέα αυτή, μιλώντας για τα γηρατειά και το θάνατο με απολαυστικό τρόπο (ένα απόσπασμα έχουμε δει εδώ). Το special έχει τις απαραίτητες δόσεις πολιτικής με τη ρουτίνα για τα δικαιώματα και τα προνόμια, για την εθνική υπερηφάνεια (που είχαμε δει εδώ), για το God bless America και κυρίως για τους Αμερικανο-γιαπωνέζους και τη μεταχείρισή τους κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Και φυσικά έχει και την κλασική και αναντικατάστατη γκρίνια του Carlin, κυρίως για τα παιδιά: για την ιδέα ότι "κάθε παιδί είναι ξεχωριστό" και για το "κίνημα της αυτοεκτίμησης". Σε κάθε περίπτωση, το γεγονός ότι ο Carlin κατάφερε, όχι μόνο να γυρίσει special στα 71 του, αλλά και να εξελιχθεί  μέσα από την αυτοκριτική, είναι ένας ακόμα λόγος για το ότι είναι από τους καλύτερους, αν όχι ο καλύτερος, όλων των εποχών...