Stewart Lee - Religious Hair Taboo Discussion Circle

Συνεχίζουμε τη γνωριμία με τους Άγγλους κωμικούς με το πιο πρόσφατο κόλλημά μου: τον Stewart Lee. Είναι κάπως δύσκολο να περιγράψεις τι ακριβώς κάνει γιατί το στυλ του είναι μοναδικό στη σκηνή και, όπως φαίνεται κι από το παρακάτω βίντεο, ένα πεντάλεπτο δε φτάνει για να καταλάβεις πού το πάει. Το stand-up comedy του Stewart Lee δεν υπακούει ακριβώς στους γνωστούς κανόνες: οι παραστάσεις του σχεδόν δεν έχουν "αστεία", τυπικά punchlines. Χρησιμοποιεί διαρκώς επαναλήψεις, αναφορές σε προηγούμενα σημεία της παράστασης, σκαλώνει με μια συγκεκριμένη παρατήρηση, αποδομεί με βασανιστικό ρυθμό μία κατάσταση, παίζοντας με την υπομονή του κοινού, η φωνή του είναι συνήθως υποτονική και υποβλητική και το delivery σχολαστικό αλλά αδιάφορο. Γι' αυτό έχει και παρά πολλούς εχθρούς (ειδικά ανάμεσα στους δεξιούς και τους ρατσιστές). Για μένα είναι σχεδόν εθιστικός και έχω ήδη λατρέψει την ακρίβειά του, τον ρυθμό του και την ευφυϊα του. Στο παρακάτω χαρακτηριστικό απόσπασμα ξεκινάει από την περιπέτειά του σε ένα κέντρο αδυνατίσματος, όπου "απέτυχε να αδυνατίσει λόγω του Ισλάμ" και με αξιοθαύμαστο τρόπο καταλήγει να υπερασπίζεται την "πολιτική ορθότητα"...

****
By the way, το ελληνικό σταντ απ κόμεντι επιτέλους απέκτησε το site που του αξίζει: στο standupcomedy.gr θα μπορείτε να βρίσκετε πληροφορίες για όλους τους έλληνες stand-up comedians, πρόγραμμα των παραστάσεων, νέα και βίντεο διαφόρων κωμικών.

Bill Bailey - Ο άπιστος Θωμάς

Κυριακή του Θωμά σήμερα και για όσους δε γνωρίζουν από ευαγγέλια, οι χριστιανοί γιορτάζουν τη στιγμή που ο άπιστος Θωμάς βάζει το δάχτυλο του "επί τον τύπον των ήλων" για να πειστεί τελικά ότι ο χριστός αναστήθηκε. Υποτίθεται ότι αυτός ήταν ο τρόπος για να πει ο χριστός ότι πρέπει να πιστεύουμε χωρίς να βλέπουμε και χωρίς να ζητάμε αποδείξεις, αλλά εμείς μπορούμε σήμερα να γιορτάσουμε την αμφιβολία και την αμφισβήτηση με ένα tribute στον άπιστο Θωμά. Ο Bill Bailey αποδεικνύει για μια ακόμη φορά πόσο μοναδικός είναι στο stand-up comedy, όχι με τη βοήθεια της μουσικής αλλά της ζωγραφικής, σχολιάζοντας διάφορους πίνακες που απεικονίζουν τη στιγμή που ο Θωμάς ψηλαφίζει με δυσπιστία τα πλευρά του Ιησού για να διαπιστώσει ότι δεν πρόκειται για απατεώνα. Ένα καταπληκτικό δείγμα συνδυασμού γνώσεων, στυλ, κουλτούρας και βλασφημίας, που θα μας κάνει να χαμογελάμε κάθε φορά που θυμόμαστε την προτροπή "touch the wound of christ"...

Special #5: George Carlin - Life is worth losing + It's bad for ya

Στις πρώτες 200 ψήφους της ψηφοφορίας μας που συνεχίζεται, όπως ήταν αναμενόμενο, προηγείται ο George Carlin, οπότε λέω να αποζημιώσω τους φίλους του με δύο special που μπορούμε να δούμε υποτιτλισμένα χάρη στην εξαιρετική μετάφραση του Utopian Persona (ή Lachesis ή Durden790). Σκοπός είναι κάποια στιγμή να υπάρχουν μεταφρασμένα τα περισσότερα special του Carlin, αλλά εδώ θα ξεκινήσουμε κάπως ανάποδα, αφού τα δύο συγκεκριμένα είναι τα τελευταία που γύρισε.

Το "Life is worth losing" είναι ένα περίεργο special: ο Carlin μοιάζει να παίζει με τα όρια και να έχει βάλει στον εαυτό του την πρόκληση να βγάλει γέλιο μέσα από τα πιο ευαίσθητα και ταμπού θέματα. Μάλλον κανείς άλλος δεν έχει τολμήσει να ασχοληθεί στο ίδιο special με αυτοκτονίες, δολοφονίες, ανθρωποθυσίες, κανιβαλισμό, νεκροφιλία, αποκεφαλισμούς, μαζικούς τάφους κλπ. Η γενική ιδέα είναι ότι ο άνθρωπος είναι ένα κτήνος και δεν είναι τυχαίο ότι ο αρχικός τίτλος του special θα ήταν "Γουστάρω όταν πεθαίνουν πολλοί άνθρωποι" (πριν ο τυφώνας Κατρίνα αναγκάσει για μια ακόμη φορά τον Carlin να τον αλλάξει). Το ζήτημα είναι ότι αυτά που λέει ο Carlin είναι όπως σχεδόν πάντα εύστοχα, δεν είναι όμως πάντα αστεία. Για την ακρίβεια είναι στιγμές που ο μισανθρωπισμός του γίνεται οδυνηρός κι αφήνει μια περίεργη μελαγχολική αίσθηση. Ο ίδιος ο Carlin, αφού είχε τελειώσει το special συνειδητοποίησε ότι είναι "γαμημένα καταθλιπτικό" και αποφάσισε να γράψει νέο υλικό. Αυτό δείχνει και πόσο δύσκολο είναι αυτό που έκανε πάντα ο Carlin: να συνδυάζει τη φιλοσοφία με την κωμωδία, την ανάλυση της πραγματικότητας με το χιούμορ. Εδώ έκανε το λάθος να δώσει υπερβολική έμφαση στο πρώτο σε βάρος του δεύτερου. Από αυτή την άποψη υπάρχουν στο special μερικές εξαιρετικές παρατηρήσεις: το πώς η Αμερική έχει μετατραπεί σε ένα απέραντο mall, το ότι οι άνθρωποι ξοδεύουν λεφτά που δεν έχουν σε πράγματα που δεν χρειάζονται και το ποιοί είναι οι πραγματικοί ιδιοκτήτες της χώρας (ένα bit που έχει γίνει διάσημο, ακόμη και στην ελλάδα, αλλά εμένα μου φαίνεται από τα πιο αδύναμα, από πλευράς κωμωδίας). 

Από εκεί και πέρα, η αρχή και το τέλος του special είναι από τα αγαπημένα μου: ξεκινάει με το περίφημο Modern Man (του οποίου η μετάφραση είναι σχεδόν αδύνατη, γι' αυτό και η προσπάθεια του Utopian Persona είναι πραγματικά αξιέπαινη) και τελειώνει με μία απίστευτη ιστορία του Carlin για το πώς ένα μικρό πρόβλημα μπορεί να οδηγήσει σε μία τεράστια καταστροφή.

Όπως είπαμε και πριν, ο ίδιος ο Carlin έκανε την αυτοκριτική του για το "Life is worth losing" και αποφάσισε να γράψει νέο υλικό, το οποίο μπορούμε να δούμε στο "It's bad for ya". Ο μισανθρωπισμός και τα θέματα ταμπού, όπως ο θάνατος είναι πάλι εδώ αλλά η ισορροπία είναι πολύ καλύτερη. Φυσικά το special αυτό γυρίστηκε τέσσερις μήνες πριν το θάνατό του και ο Carlin ήδη δείχνει γερασμένος και κουρασμένος, αλλά καταφέρνει και "εκμεταλλεύεται" την ιδέα αυτή, μιλώντας για τα γηρατειά και το θάνατο με απολαυστικό τρόπο (ένα απόσπασμα έχουμε δει εδώ). Το special έχει τις απαραίτητες δόσεις πολιτικής με τη ρουτίνα για τα δικαιώματα και τα προνόμια, για την εθνική υπερηφάνεια (που είχαμε δει εδώ), για το God bless America και κυρίως για τους Αμερικανο-γιαπωνέζους και τη μεταχείρισή τους κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Και φυσικά έχει και την κλασική και αναντικατάστατη γκρίνια του Carlin, κυρίως για τα παιδιά: για την ιδέα ότι "κάθε παιδί είναι ξεχωριστό" και για το "κίνημα της αυτοεκτίμησης". Σε κάθε περίπτωση, το γεγονός ότι ο Carlin κατάφερε, όχι μόνο να γυρίσει special στα 71 του, αλλά και να εξελιχθεί  μέσα από την αυτοκριτική, είναι ένας ακόμα λόγος για το ότι είναι από τους καλύτερους, αν όχι ο καλύτερος, όλων των εποχών...

The greatest (bullshit) story ever told #3

Αντί για "χρόνια πολλά" και "χριστός ανέστη", ιδού το τρίτο και τελευταίο μέρος του χριστιανικού βίντεο. Για αρχή: ήταν ο Χριστός λευκός; Ήταν η ιστορία του αυθεντική; Τι θα γινόταν αν ζούσε μέχρι τα 50; Είχε αδερφό ο Χριστός; Απαντούν οι Hari Kondabolu, Bill Maher, Marc Maron και Robin Williams. Ο Eddie Izzard αποκαλύπτει πώς μπήκαν οι πλούσιοι στο βασίλειο των ουρανών και ο Bill Hicks σχολιάζει την ιδέα των "χριστιανών που σκοτώνουν". Ο Jim Jefferies, o George Carlin και ο Doug Stanhope σχολιάζουν τη μετά θάνατον ζωή. Ο Richard Jeni λέει πώς θα γινόταν πιο ενδιαφέρων ο εκκλησιασμός, ενώ ο Jimmy Carr και ο Bill Maher θυμίζουν τα "περίεργα" σεξουαλικά γούστα των καθολικών παπάδων. Τέλος σαν επίλογος, Kurt Metzger και φυσικά George Carlin (στην πασίγνωστη ρουτίνα του για τη θρησκεία, που είχαμε ξαναδεί τέτοιες μέρες πέρυσι).

Αν όλα αυτά σας έχουν αναστατώσει λίγο και νιώσατε την πίστη σας να κλονίζεται, αφήστε "τη δίνη της μυσταγωγίας να σας παρασύρει" και αφεθείτε για μια ακόμη φορά στο "ταξίδι προς τη μέθεξη"... για να θυμούνται οι παλιότεροι και να μαθαίνουν οι νεώτεροι: Τόπων Μύστες.

The greatest (bullshit) story ever told #2

Μεγάλη Παρασκευή σήμερα και ακούγοντας τις θλιμμένες καμπάνες, μπορείτε να δείτε το δεύτερο μέρος του χριστιανικού μας βίντεο: αφού ο George Carlin εξηγεί ότι οι δέκα εντολές θα έπρεπε να είναι λιγότερες, βλέπουμε την εκδοχή των Monty Python για τη γέννηση του Χριστού και το πώς ακριβώς έδωσαν τα δώρα οι μάγοι (σύμφωνα με τον Eddie Izzard και το Family Guy). Ο Greg Giraldo, o Bill Maher, ο Eddie Izzard και ο Robin Williams σχολιάζουν το καυτό θέμα της παρθενογένεσης και ο Gilbert Gottfried, πάλι με τον Eddie Izzard, τον Μυστικό Δείπνο. Ο Jim Jefferies αποκαλύπτει το πραγματικό ύψος του Χριστού και ο Dylan Moran ομολογεί ότι προτιμά κάποιον άλλο σούπερ ήρωα, γιατί ο Χριστός του φαίνεται γκρινιάρης. Τέλος φτάνουμε στο μαρτύριο της σταύρωσης με Anthony Jeselnik, Jimmy Carr, Bill Hicks και οπωσδήποτε Jim Carrey...

Η ψηφοφορία για το ποιούς κωμικούς θα βλέπουμε πιο συχνά εδώ συνεχίζεται. Προηγούνται όπως είναι φυσικό Carlin, Stanhope και Louis CK αλλά ήδη ικανοποιούνται και οι λιγότερο δημοφιλείς προτιμήσεις, όπως ο Jim Jefferies που είδαμε πρώτη φορά σ' αυτά τα δύο "χριστιανικά" βίντεο.

The greatest (bullshit) story ever told #1

Όπως μπορεί να καταλάβει κάποιος κοιτώντας τα tags, η θρησκεία - και ειδικά ο χριστιανισμός - είναι ένα από τα αγαπημένα μου θέματα. Γι' αυτό και τα χριστούγεννα που πέρασαν, έφτιαξα ένα compilation από διάφορες stand-up ρουτίνες του οποίου η προβολή είχε αναγγελθεί εδώ. Το βίντεο περιλαμβάνει κομμάτια που είχαμε δει και ένα χρόνο πριν στο αφιέρωμα για τη μεγάλη εβδομάδα, αλλά και άλλα που δεν έχουν ανέβει εδώ, καθώς και κάποια αποσπάσματα από το κωμικό ντοκυμαντέρ Religulous του Bill Maher.
Ξεκινάμε με το πρώτο μέρος, που ασχολείται κυρίως με την Παλαιά Διαθήκη και μετά την εισαγωγή του Rowan Atkinson, απαντάει σε διάφορα φλέγοντα ερωτήματα. Ο Lewis Black μας λέει αν ο κόσμος δημιουργήθηκε σε επτά ημέρες και ο Bill Hicks με τον Eddie Izzard απαντάνε στο γιατί ο θεός έφτιαξε τους δεινόσαυρους και αν συνυπήρξαν με τον άνθρωπο, ενώ ο Bill Maher κάνει μια βόλτα στο "μουσείο της Δημιουργίας". Πάλι ο Eddie Izzard και ο Jim Jefferies λύνουν όσες απορίες έχουμε για την κιβωτό του Νώε, και τέλος με τη βοήθεια του Lewis Black, του Eddie Izzard και του Adam Ferrara μαθαίνουμε την πραγματική ιστορία του Μωυσή.

Sam Kinison - Jesus

Σήμερα συμπληρώθηκαν 20 χρόνια από τη μέρα που σκοτώθηκε ο Sam Kinison, κι αφού η ημερομηνία αυτή συνέπεσε με τη Μεγάλη Εβδομάδα, είναι ευκαιρία να μπούμε στο κλίμα των ημερών με ένα από τα καλύτερα κομμάτια του.
Πώς αντιμετώπιζε ο Ιησούς τους αρρώστους που ζητούσαν θεραπεία; Είχε γυναίκα; Θα ξανάρθει; O Sam Kinison - πεντηκοστιανός κήρυκας στα νιάτα του - είναι ο πιο κατάλληλος για να απαντήσει αυτά τα ερωτήματα...

(Όπως και πέρυσι η Μεγάλη Εβδομάδα θα είναι γεμάτη από χριστιανικά βίντεο... Stay tuned!)

Ένας χρόνος: best of the best

Χτες το blog αυτό έκλεισε ένα χρόνο ύπαρξης και σκέφτηκα με αυτή την αφορμή να μοιραστώ τη λίστα με τους δέκα αγαπημένους μου κωμικούς και μαζί δέκα από τα καλύτερα βίντεο που έχουν μπει εδώ. Πρώτον γιατί ειδικά τον τελευταίο μήνα, το blog έχει πολλούς νέους επισκέπτες που ίσως δεν έχουν δει τα παλιότερα βίντεο και δεύτερον γιατί είμαι κολλημένος με τις λίστες (ένας από τους λόγους που αυτή η ταινία είναι από τις αγαπημένες μου).
Με την ευκαιρία και αφού τα περισσότερα σχόλια, είτε εδώ, είτε στο youtube, είτε live, είναι κάτι του στυλ "βάλε περισσότερα από τον τάδε", σκέφτηκα να το οργανώσω κι έφτιαξα αυτή την ψηφοφορία (της οποίας το link θα βρίσκετε στη δεξιά στήλη).
Πάμε λοιπόν το top-10 (χωρίς αυστηρή σειρά), αφού απολογηθώ προκαταβολικά που άφησα απ'έξω διάφορους (π.χ. Dave Chapelle, Bill Bailey, Dylan Moran).

10. Ο αξιολάτρευτος Kevin James που δυστυχώς έχει παρατήσει το stand-up για τις χολυγουντιανές κωμωδίες.

9. Ο υποτιμημένος Greg Giraldo που δυστυχώς μας άφησε νωρίς.


8. Ο απίθανος Eddie Izzard, του οποίου σύντομα θα ανέβουν πολύ περισσότερα βίντεο.

7. Φυσικά ο Richard Pryor, που θεωρείται ο νο1 κωμικός όλων των εποχών.

Richard Pryor - Mafia από spnpanos

6. Ο Chris Rock, ο πιο αντιπροσωπευτικός κατ'εμέ διάδοχος του Pryor.

5. O Richard Jeni, του οποίου δυστυχώς έχουμε δει ήδη τα καλύτερα κομμάτια.


4. Ο Louis C.K. που αυτή τη στιγμή θεωρείται ο νο 1 κωμικός στις ΗΠΑ (και με το συγκεκριμένο βίντεο είναι νο 1 σε views και στο blog)


3. Ο Bill Hicks, που στο συγκεκριμένο βίντεο συνδυάζει την αγάπη για τη μαριχουάνα με το μίσος για τα παιδιά.


2. Ο Doug Stanhope που κάποτε το όνομα του θα συμπληρώσει την "Αγία Τριάδα" των Lenny Bruce, Hicks και Carlin.


1. Κι εννοείται ο George Carlin, ο οποίος και λόγω της απίστευτης παραγωγικότητάς του, έχει τις περισσότερες εμφανίσεις στο blog.


(By the way και μια που είμαι σε mood ανασκόπησης, οι αναρτήσεις που έχουν τα περισσότερα views είναι για προφανείς λόγους όσες έχουν ολόκληρα special και όσες έχουν σχέση με το ελληνικό stand-up. Από τη δικιά μου μεριά, αν έπρεπε να κρατήσω κάτι, σαν αναρτήσεις και όχι μόνο σαν υποτιτλισμένα βίντεο, θα ήταν αυτό που είναι πολύ λιγότερο δημοφιλές: το αφιέρωμα στην 11η Σεπτέμβρη.)

Ricky Gervais (+bonus Jimmy Carr)

Συνεχίζουμε με τους (παραμελημένους από το blog) Άγγλους κωμικούς και με έναν από αυτούς που η φήμη τους έχει φτάσει και στις ΗΠΑ. Ο Ricky Gervais έχει γίνει διάσημος, όχι μόνο σαν stand-up comedian, αλλά σαν δημιουργός της σειράς The Office. Τα τελευταία χρόνια έγινε ακόμα πιο γνωστός σαν παρουσιαστής της απονομής των Golden Globes, όπου οι ατάκες του για τους αστέρες του Χόλυγουντ εγραψαν ιστορία. Εμένα πάλι δε μου φαίνεται τόσο αστείος, ίσως να με ενοχλεί η αλαζονεία του. Είναι όμως απίστευτα καυστικός και προσβλητικός και η ελευθεροστομία του έχει φουντώσει τη συζήτηση για τα όρια της κωμωδίας. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι και το παρακάτω μικρό απόσπασμα...

Ο βιασμός είναι ένα από τα θέματα τα οποία αρκετοί υποστηρίζουν ότι δεν σηκώνουν χιούμορ. Κάποια άλλη στιγμή θα γράψω την άποψή μου για το θέμα. Προς το παρόν, σαν τροφή για σκέψη στο θέμα των ορίων, ένα ακόμα ακραίο παράδειγμα (πάλι πάνω στο θέμα του βιασμού). Όπως αποδεικνύει και το δεύτερο αστείο στο ίδιο βίντεο, ο Jimmy Carr ουσιαστικά προσπαθεί να πει τα πιο χοντρά και προσβλητικά αστεία σε ένα διαγωνισμό καφρίλας στον οποίο βγαίνει πάντα νικητής...

(To post είναι αφιερωμένο στον Άλεξ (aka NightpowerGr) που δοκίμασε τα όρια για τα οποία συζητάμε μ'αυτό το βίντεο).

George Carlin - Golf courses for the homeless

Υπάρχει μια ατάκα του George Carlin (τη λέει εδώ) για τις στολές στα σχολεία: λέει πώς είναι μια παλιά ιδέα που την έχει πάρει το αυτί του στα "επίκαιρα" των 30's αλλά ήταν δύσκολο να καταλάβει τι λέγανε ακριβώς, γιατί η αφήγηση ήταν στα γερμανικά. Κάτι τέτοιο ισχύει και για τις δηλώσεις που πληθαίνουν όσο μπαίνουμε στην προεκλογική περίοδο: ο αυριανός πρωθυπουργός θέλει να ανακαταλάβει τις πόλεις, γιάπηδες υπουργοί ζητάνε πιστοποιητικά υγείας από τους μετανάστες και η μεγαλύτερη διαφωνία είναι για το αν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι "light" και "ανθρωπιστική" λύση. Ειδικά σ' αυτό το τελευταίο δεν ξέρεις ποιοί είναι χειρότεροι: αυτοί που τα προτείνουν ή αυτοί που δεν τα θέλουν στην περιοχή τους; Κι εδώ έρχεται πάλι ο Carlin να βάλει τα πράγματα στη θέση τους μιλώντας (με αφορμή τους άστεγους) για το περίφημο και εξόχως αμερικάνικο Not In My Back Yard, για τους τύπους που δεν θέλουν τίποτα δίπλα τους (και για να μην ξεχνιόμαστε, πρόκειται για την ίδια λογική: από τα κέντρα αποτοξίνωσης μέχρι τις χωματερές).
Πιο επίκαιρος και πιο πολιτικός από ποτέ λοιπόν, μέσα από το καταπληκτικό Jammin' in New York του 1992, ο George Carlin δίνει τη λύση για το θέμα των άστεγων..