Special #3: Bill Hicks - Revelations

Σήμερα συμπληρώνονται 18 χρόνια από τη μέρα που πέθανε ο Bill Hicks κι είναι απίστευτο ότι αν ζούσε σήμερα θα ήταν μόλις 51 χρονών. Φανταστείτε πόσα θα είχε να πει για αυτά που συνέβησαν αυτά τα χρόνια (αν είχε αντέξει να τα δει). Όσοι δεν έχουν καταλάβει ακόμα γιατί ο Bill Hicks θα παραμείνει για δεκαετίες βασική αναφορά όχι μόνο στο επίπεδο του stand-up comedy αλλά και σ' αυτό της κοινωνικής κριτικής ή της αμερικάνικης αντι-κουλτούρας, μπορούν να δουν το Revelations, το τελευταίο special που κυκλοφόρησε όσο ζούσε, το 1993.
Ένα μικρό κομμάτι αυτής της παράστασης όπου ο Bill μιλάει για τα ναρκωτικά και τα παιδιά έχουμε δει ήδη εδώ. Στο υπόλοιπο show μιλάει για άλλα αγαπημένα του θέματα: τον πρώτο πόλεμο του Κόλπου, την εξέγερση στο Λος Άντζελες, τον Μπους (τον πρεσβύτερο), τους φονταμενταλιστές Χριστιανούς (που ήδη τότε είχαν κατακτήσει τα αμερικάνικα μήντια), την δολοφονία του Κένεντυ (με την οποία είχε σχεδόν εμμονή), τους μουσικούς αστέρες της εποχής (που είχαν ένα κοινό, ότι όλοι κάνουν πίπες στο Σατανά!), το κάπνισμα (που είχε κόψει εκείνη την περίοδο), το LSD και τη δικιά του εκδοχή για το τι θα έπρεπε να δείχνει το Βασικό Ένστικτο. Το αγαπημένο μου κομμάτι του special είναι αυτό που αφορά τους διαφημιστές, τους οποίους προτρέπει να αυτοκτονήσουν ενώ η παράσταση κλείνει με το περίφημο It's just a ride.
Το συγκεκριμένο βίντεο είναι από την vhs εκδοχή που είχε κυκλοφορήσει τότε (κάποια μικρά επιπλέον κομμάτια κυκλοφόρησαν αργότερα σε dvd). Την (πολύ καλή) μετάφραση έχει κάνει η LNE (LNE78poi@gmail.com).

Μουσική και stand up comedy #13: Eddie Murphy

Ο φίλος μου ο Βαγγέλης μου θύμισε ένα κενό που έχει το αφιέρωμα για τη μουσική: τον Eddie Murphy, που μπορεί να τον θεωρώ υπερεκτιμημένο σαν stand-up comedian αλλά σίγουρα ήταν πληθωρικός στη σκηνή και είχε απίστευτο ταλέντο στις μιμήσεις. Εδώ σατιρίζει μιμούμενος τους Michael Jackson, Teddy Pendergrass (των Harold Melvin and the Blue Notes), Elvis Presley και James Brown.

Dom Irrera - Fights

Όσοι δεν ήρθατε την Παρασκευή στο ghost house, πραγματικά χάσατε! Ήταν ευκαιρία, όχι μόνο να δεις εφτά διαφορετικούς κωμικούς (με αρκετά διαφορετικά στυλ) αλλά και να τους πετύχεις όλους φορμαρισμένους! Πραγματικά ένα τέτοιο event αφήνει υποσχέσεις για το μέλλον και φαντάζομαι ότι όποιος ήταν εκεί και έχει στοιχειώδη αίσθηση του χιούμορ, θα στηρίξει και παρόμοιες προσπάθειες στο μέλλον. Αν υπήρχε και μεγαλύτερη άνεση χώρου και χρόνου, όλα θα ήταν τέλεια (το μαγαζί έχει περίεργη διαρρύθμιση και η παράσταση έπρεπε να τελειώσει, γιατί ακολουθούσε karaoke, έλεος!). Περισσότερες λεπτομέρειες δεν θα πω εδώ γιατί πάνω κάτω τα έχουμε πει για τους συγκεκριμένους και γιατί δεν έχω κάποια σοβαρή κριτική να κάνω.
Κάποια αστεία του Βύρωνα Θεοδωρόπουλου (αλλά και του Φισφή) για τους τσαμπουκάδες, μου θύμισαν ένα bit του Dom Irrera, για τη σχέση που έχει η εθνικότητα με το πώς ξεκινάει ο καυγάς...

Και επί της ευκαιρίας, ένα ακόμα μικρό κομμάτι, όπου φαίνεται γιατί ο Dom Irrera θα μπορούσε να είναι ο αγαπημένος κωμικός όλων των Ιταλών μαφιόζων...

Βραδιά Stand Up Comedy @ Ghost House

Όσοι παρακολουθείτε το ημερολόγιο, θα έχετε διαπιστώσει ότι το τελευταίο δίμηνο ήταν αρκετά τα events (και κανονίζονται κι άλλα), δείγμα του ότι κάτι διαφορετικό έχει αρχίσει να κινείται στο stand-up comedy, τουλάχιστον στην Αθήνα. Έχοντας παρακολουθήσει μερικά απ' αυτά μπορώ επιτέλους να προτείνω ανεπιφύλακτα αυτό που θα γίνει την Παρασκευή 17/2 στο Ghost House. Μοναδική ευκαιρία να δείτε τους πιο ελπιδοφόρους νέους κωμικούς (και όχι μόνο) και πιο συγκεκριμένα:
-Τον Λάμπρο Φισφή που θα έχει και τον ρόλο του παρουσιαστή. Ήδη από τις πρώτες φορές που τον είδα, είχα εκπλαγεί ευχάριστα και πείστηκα οριστικά όταν άκουσα και το νέο του υλικό. Ελπίζω λοιπόν και την Παρασκευή να ακούσουμε τις διαφορές της ταβέρνας με το εστιατόριο ή των μπαφάκηδων με τους ξυδάκηδες και το τι κάνει κάποιον έλληνα.
-Τον Ζήση Ρούμπο, ο οποίος είναι (αν δεν κάνω λάθος) ο μεγαλύτερος της παρέας και γι' αυτό δεν καταλαβαίνει πολλά πράγματα, όπως το πώς είναι δυνατόν να κάνει κάποιος πέντε φορές σεξ σε ένα βράδυ.
-Τον Δημήτρη Χριστοφορίδη (προσωπική μου αδυναμία!) που απαντάει στο αιώνιο δίλημμα πεπόνι ή καρπούζι και εξηγεί (μέσα στο καταχείμωνο) γιατί μισεί το καλοκαίρι.
-Τον Θωμά Τσαλαπάτη που δίνει τη δική του εκδοχή για τον τρωικό πόλεμο και φαντάζεται ένα διαφορετικό ρεπορτάζ πορείας.
-Τον Γιώργο Βαγιάτα, με τον οποίο έχουμε δύο κοινά: μισούμε τα περιστέρια και έχουμε απορήσει με τη μανία των Αθηναίων να χρησιμοποιούν διαρκώς ονόματα δρόμων (κάτι που μεγαλώνοντας στην επαρχία δεν κάνεις ποτέ).
-Τον Βύρωνα Θεοδωρόπουλο στις αποτυχημένες του προσπάθειες να γίνει cool με το ουίσκυ, να τσαμπουκαλευτεί, να κουρευτεί σε κομμωτήριο και να αγοράσει σόμπα.
-Last but not least, τον νεώτερο της παρέας Άλεξ Τιτκώβ, στην προσπάθειά του να γίνει ο πρώτος έλληνας one-liner κωμικός!
(Το event έχει είσοδο 5 ευρώ, αλλά αξίζει και με το παραπάνω: αν κάποιος πάει εκεί και δεν πειστεί από κανέναν από τους επτά κωμικούς, τότε μάλλον τυχαία βρέθηκε να βλέπει βιντεάκια σ' αυτό το blog!)
Έχω ξαναγκρινιάξει για το γεγονός ότι δεν υπάρχουν αρκετά βίντεο από παραστάσεις όλων αυτών (μια μικρή γεύση μόνο είχαμε πάρει εδώ). Ελπίζω ότι κάποια στιγμή θα φτάσουμε και σ' αυτό το επίπεδο. Προς το παρόν δύο μάλλον άσχετα βίντεο:
Προς τιμήν του παρουσιαστή της βραδιάς, ένα βίντεο από την επιστροφή του master του observational comedy Jerry Seinfeld στο stand-up, μετά από δέκα σαιζόν της σειράς Seinfeld.

Κι εδώ, εμπνευσμένο πάλι από ένα bit του Φισφή, ένα αστείο του Richard Jeni που λατρεύω τόσο, ώστε το έχω ενσωματώσει στην καθημερινότητά μου και το λέω κάθε φορά που κάποιος διαπιστώνει ότι φοράω γυαλιά!

Kevin James - Love cards

Αλλαγή κλίματος με κάτι ανάλαφρο λόγω της μέρας: Του Αγίου Βαλεντίνου σήμερα και η αμέσως πιο εκνευριστική κατηγορία ανθρώπων μετά από αυτούς που "γιορτάζουν", είναι αυτοί που λένε ότι γιορτάζουν τον "έρωτα" 365 μέρες το χρόνο καθώς και αυτοί που διαλέγουν αυτή τη μέρα για να καταγγείλουν τους υπόλοιπους με τις καρδούλες και τα αρκουδάκια (θα τους έλεγες και valentine haters).
Παρ'όλ'αυτά, επειδή οι ρομαντικές κάρτες κάτι τέτοιες μέρες δίνουν και παίρνουν, είναι ευκαιρία να δούμε μερικές αλήθειες γι' αυτές από τον αγαπημένο μου Kevin James. Όπως τις διαφορές στο πώς τις διαβάζουν και πώς τις διαλέγουν άντρες και γυναίκες.
Στο συγκεκριμένο βίντεο, ειδικά στο τελευταίο τρίλεπτο, ο Kevin James αποδεικνύει ότι δε χρειάζεται να μιλάει για να είναι αστείος, η απίστευτη εκφραστικότητά του φτάνει και περισσεύει...

Lewis Black - Starbucks

Ένα από τα ιστορικά μνημεία του πολιτισμού μας που παραδόθηκαν στις φλόγες και στις άγριες ορέξεις των βανδάλων (χωρίς λόγο και αιτία, τη μέρα που η οικονομία μας σώθηκε), ήταν και το Starbucks στην πλατεία Κοραή. Θα άξιζε ένα δάκρυ για αυτή την απώλεια, αλλά λόγω του είδους του blog, θα θρηνήσουμε με ένα χαμόγελο.
Στις ΗΠΑ τα Starbucks είναι κάτι σαν το Γρηγόρη εδώ, είναι δηλαδή παντού (γι'αυτό και δεν πειράζει αν καεί και κανένα, όχι όπως εδώ που γίνεται είδηση). Και αυτό το φαινόμενο σχολιάζει ο Lewis Black εδώ...

Bill Maher - Χρεωκοπία

Το κλίμα των ημερών τα έχει πλακώσει όλα και τώρα που οι σκέψεις για μετανάστευση γίνονται πιο έντονες, καλό είναι να θυμηθούμε ότι το ελλαδιστάν δεν είναι η μόνη χρεωκοπημένη χώρα, μόνο η πιο γραφική. Η άλλη διαφορά είναι ότι στις ΗΠΑ ας πούμε, δεν είχαν την πολυτέλεια να χρεώσουν τα δεινά τους σε κάποιον ξένο δάκτυλο.
Να πώς σχολίαζε λοιπόν ο Bill Maher πριν κανένα χρόνο την αμερικάνικη χρεωκοπία...

Κι επί της ευκαιρίας, σε παλιότερο special, ο Maher σχολιάζει το πού φτάνουν τα κοριτσάκια της μεσαίας τάξης για να συνεχίσουν να καταναλώνουν σε καιρό κρίσης...

Marc Maron - The Big Work

Όταν πέθανε ο George Carlin, αναρωτιόμουν αν υπάρχει κάποιος κωμικός που στο μέλλον να μπορεί να καλύψει (εν μέρει) το κενό του, τουλάχιστον στο επίπεδο της "κοινωνικής κριτικής". Σίγουρα ο Lewis Black και ο Bill Maher ανήκουν σ' αυτήν την κατηγορία, αλλά αν κάποιος έψαχνε κάτι λιγότερο mainstream, θα έπεφτε πάνω στον Marc Maron. Η θητεία του στην εναλλακτική σκηνή της Νέας Υόρκης και το γεγονός ότι μεγαλώνοντας κι αυτός εμφανίζεται πιο θυμωμένος και πιο πικρόχολος, έφερναν στο μυαλό τον Carlin. Δυστυχώς όμως ο Maron περισσότερο είναι ραδιοφωνικός παραγωγός και λίγοτερο stand-up comedian, άλλωστε είναι δημιουργός ενός από τα πιο γνωστά podcast. Παρά τις δεκάδες εμφανίσεις του σε τηλεοπτικά late night shows, δεν έχει κυκλοφορήσει κάποιο special μιας ώρας. Παρ' όλ' αυτά συνεχίζω να ελπίζω, αφού το τελευταίο του άλμπουμ είναι σύμφωνα με το laughspin.com το καλύτερο του 2011 (μπροστά και από την ηχητική version του Hilarious!).
Έχουμε πάρει παλιότερα μια γεύση από την εμφάνιση του Maron στο Comedy Central. Στο ίδιο show, εξηγεί γιατί σήμερα είναι πολύ πιο λογικό να είσαι καταθλιπτικός, παρά ευτυχισμένος

George Carlin - Random anger

Ο καιρός είναι απλά απαράδεκτος, όρεξη για ζωή δεν υπάρχει, η εποχή είναι ιδανική για απαισιοδοξία και απογοήτευση. Εν ολίγοις, ο ζόφος προελαύνει, μήπως ήρθε η ώρα να δούμε λίγο Carlin;
Οι καλύτερες ίσως στιγμές του George Carlin ήταν όταν γκρίνιαζε για τα διάφορα μικρά και ασήμαντα, αλλά ενδεικτικά δείγματα της αμερικάνικης (και γενικά της δυτικής) κουλτούρας. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι και το παρακάτω βίντεο, που φέρνει στο μυαλό το κορυφαίο παραλήρημά του.

Για το συγκεκριμένο κομμάτι συμβουλεύτηκα και τη μετάφραση του Raiden που έχει ανεβάσει στο greekddl υπότιτλους για το special "Back in town"

Adam Ferrara - One day at a time!

Κάποιες φίλες του blog διαμαρτύρονται πάλι για τις δόσεις μισογυνισμού και σεξισμού, πράγμα που σημαίνει ότι το blog πετυχαίνει έναν από τους στόχους του: να εξάπτει τα πάθη! Μέχρι να ισορροπήσουν τα πράγματα, ας πούμε με δείγματα αυτοσαρκασμού αντρών κωμικών, ας δούμε ένα ακόμα χαρακτηριστικό παράδειγμα κυριαρχίας της γυναίκας μέσα στη σχέση: ο αξιαγάπητος Adam Ferrara περιγράφει τα βάσανά του με τη φίλη του με την οποία συζεί και αποκαλύπτει (στο καλύτερο αστείο της ρουτίνας) πώς αποκτούν οι άντρες φαλάκρα!

By the way thanks στο πολύ χρήσιμο allgreekblogs για αυτήν την ξεχωριστή αναφορά.