Eddie Izzard #2

Όσοι είδατε το Hilarious του Louis C.K. ξέρετε ήδη ότι ο τίτλος δεν είναι χαρακτηρισμός για το ίδιο το show, αλλά αφορά τον τρόπο που χρησιμοποιείται η συγκεκριμένη λέξη ή άλλες εξίσου υπερβολικές (όπως το amazing) με ασήμαντες αφορμές. Κάτι παρόμοιο λέει εδώ κι ο Eddie Izzard, μόνο που αναφέρεται στη λέξη awesome...

Και επί της ευκαιρίας, θα έχετε ακούσει ότι η Google άλλαξε την "πολιτική απορρήτου" και τους "όρους παροχής υπηρεσιών", κάτι που σίγουρα θα επηρεάσει και αυτό το ταπεινό blog. Ωστόσο αποκλείεται να διαβάσω τους "όρους και τις προϋποθέσεις" αφού, όπως λέει κι ο Eddie, κανείς και ποτέ δεν τους διαβάζει...

Special #2: Louis C.K. - Hilarious

Όπως είχα υποσχεθεί εδώ, ήρθε η ώρα για τη δεύτερη ολόκληρη παράσταση που ανεβαίνει στο blog (μετά το No refunds του Doug Stanhope).
Είμαι σίγουρος ότι όσοι διστάζουν ή βαριούνται να δουν πάνω από 10 λεπτά stand-up, θα έχουν αλλάξει γνώμη μετά το Hilarious, που έχει χαρακτηριστεί από το περιοδικό Punchline σαν μία από τις πιο δυνατές παραστάσεις stand-up στην ιστορία. Ειδικά για τον Louis C.K. ισχύει ότι αν δεν δεις ολόκληρα τα special για να "μπεις στον κόσμο του", δεν καταλαβαίνεις γιατί θεωρείται ένας από τους καλύτερους κωμικούς της εποχής μας. Με μια πρώτη ματιά κάνει observational comedy και μιλάει για τη βαρετή ζωή ενός χωρισμένου μεσήλικα με δύο παιδιά. Στην πραγματικότητα πάει πολύ πιο βαθιά και "ξεγυμνώνει" την ψυχή του (γι' αυτό ο φίλος μου ο Άλεξ λέει ότι κάνει observational comedy of the soul). Μ' αυτή την έννοια, η οδυνηρή ειλικρίνεια του Louis C.K. τον φέρνει μάλλον στον αντίποδα του πνευματώδους, αλλά επιφανειακού (από άποψη συναισθημάτων) στυλ του Seinfeld και πολύ πιο κοντά στον Carlin ή στον Pryor.
Θα μπορούσα να πω πολύ περισσότερα άλλα
α. δεν έχω όρεξη (γιατί όπως λέει κι ο Louis, ξέρω αρκετά για τη ζωή για να μην έχω καμία αισιοδοξία ή πάλι με τα λόγια του, "αισιόδοξος σημαίνει ηλίθιος") και
β. γιατί θα φλυαρήσω προσπαθώντας να πω απλά: δείτε το οπωσδήποτε!

Richard Pryor και Chris Rock: Γυναίκες

Το σαββατοκύριακο που πέρασε, έκανα δύο μεγάλες συζητήσεις με δύο πολύ καλούς φίλους, που προφανώς δεν έχουν συνειδητοποιήσει ακόμα πόσο σκληρές είναι οι γυναίκες. Γι' αυτό θέλω να τους αφιερώσω εξαιρετικά (ειδικά στον έναν - ξέρει αυτός) το παρακάτω βίντεο του Richard Pryor: το τηλεφώνημα του θυμωμένου και απογοητευμένου άντρα στη γυναίκα που τον έχει παρατήσει για άλλον, είναι όλα τα λεφτά!

Κι αυτό μας φέρνει βέβαια στον Chris Rock και σ' ένα από τα αγαπημένα μου bits, όπου εξηγεί πώς αποδεικνύεται ότι οι γυναίκες μισούν η μία την άλλη.

Dane Cook

O Dane Cook έχει φανατικούς φίλους και φανατικούς εχθρούς· προφανώς εγώ είμαι πιο κοντά στους δεύτερους αφού αν και είναι από τους πιο διάσημους κωμικούς σήμερα, σκόπιμα αυτό το blog δεν είχε ασχοληθεί μαζί του. Ο Cook θεωρείται ένας από τους πρώτους, αν όχι ο πρώτος, κωμικός που εκμεταλλεύτηκε τη δύναμη του internet, από την εποχή που το μεγάλο hype ήταν το myspace. Αυτό, σε συνδυασμό με το νεανικό, φασαριόζικο, ανώριμο στυλ του, τον έκαναν πολύ δημοφιλή στη νεολαία, ή καλύτερα στη γενιά του mtv. Οι πιο επιεικείς σχολιαστές βλέπουν στη φήμη του Dane Cook το άνοιγμα σε ένα κοινό, που πριν απ' αυτόν δεν είχε καμία επαφή με το stand-up comedy. Άλλοι όμως, ίσως περισσότεροι, είδαν με καχυποψία την εκτόξευσή του στη διασημότητα και επιπλέον πάτησαν πάνω στη συζήτηση για το αν ο Dane Cook κλέβει αστεία (ειδικά από τον Louis C.K. και τον Joe Rogan). Ανάμεσά τους και πολλοί συνάδελφοί του (o Ron White, ο Nick DiPaolo κ.α.), που τον κατηγορούν ότι δεν είναι αστείος, ότι έχει μείνει στάσιμος και φυσικά ότι είναι υπερεκτιμημένος. Η καλύτερη σχετική ατάκα είναι ότι πρόκειται για "ενήλικη κωμωδία για παιδιά".
Παρ' όλ' αυτά, δεν μπορώ να μην παραδεχτώ ότι κάποια bits του Dane Cook είναι πραγματικά αστεία. Το πρώτο βίντεο λοιπόν είναι από μία παλιότερη εμφάνισή του στο φεστιβάλ Just for Laughs στο Μόντρεαλ και μπαίνει εδώ γιατί μου θύμισε την ιστορία ενός φίλου που έκανε μαθήματα καράτε μικρός αλλά εξακολουθούσε να τις τρώει από τους μάγκες του σχολείου...

Και επί της ευκαιρίας, ένα ακόμη (αντιπροσωπευτικό του στυλ του) βίντεο με πολλές καλές στιγμές, όπου ο Cook διηγείται το πώς μυήθηκε στο στοματικό έρωτα!

Tom Segura και Dave Attell : Έξω από τα δόντια!

Αφορμή για τα παρακάτω βίντεο, η διαχειρίστρια της πολυκατοικίας στην οποία μένω: όταν είχε αντικαταστήσει την εταιρεία που κανόνιζε τα περί κοινοχρήστων νόμιζα ότι τα πράγματα θα είναι καλύτερα αλλά όχι. Έχω περάσει πολλές κρύες νύχτες εξαιτίας της και θα'πρεπε να το περιμένω. Τι εμπιστοσύνη μπορείς να έχεις σε έναν άνθρωπο που έχει ένα δόντι; Ok, δε θα έπρεπε να μιλάω: τα τελευταία 15 χρόνια έχω πάει μία φορά στον οδοντίατρο, αλλά τουλάχιστον έχω τα περισσότερα δόντια στη θέση τους. Και αν δεν είχα καθόλου δόντια, θα έκανα κάτι γι' αυτό. Θα έκανα αυτό που προτείνει ο Tom Segura στο παρακάτω βίντεο...

Στο ίδιο κλίμα ο Dave Attell εξηγεί γιατί προτιμά κάποιον που έχει ένα πόδι από κάποιον με ένα δόντι...

Roasts #1: Charlie Sheen

Έχω αναφερθεί και παλιότερα στα διάσημα Roasts και ήρθε η ώρα να ασχοληθούμε λίγο παραπάνω. Πρόκειται για εκδηλώσεις προς τιμήν κάποιου διάσημου προσώπου (συχνά είναι και ο ίδιος κωμικός), όπου φίλοι του ή κωμικοί ανεβαίνουν στη σκηνή και προσβάλλουν ή γελοιοποιούν το τιμώμενο πρόσωπο. Κάποτε αυτού του είδους οι εκδηλώσεις ήταν μία κλειστή, εσωτερική ιστορία για τον καλλιτεχνικό κόσμο και την υψηλή κοινωνία. Λέγεται πώς το πρώτο Roast έγινε προς τιμήν του Μωρίς Σεβαλιέ το 1949 στο διάσημο New York Friar's Club. Αργότερα, τη δεκαετία του '70, τα Roast που φιλοξενούσε ο Dean Martin, άρχισαν να προβάλλονται στην τηλεόραση αλλά λέγεται ότι τα κλειστά roast είχαν πολύ πιο προχωρημένο και χυδαίο χιούμορ.
Πρόκειται για κάτι τόσο mainstream, που κάτι παρόμοιο γίνεται κάθε χρόνο προς τιμήν του προέδρου των ΗΠΑ, όπου και ο ίδιος κάνει χιούμορ τηρώντας την παράδοση που λέει ότι το "τιμώμενο" πρόσωπο, ο roasted πρέπει να δέχεται κάθε αστείο και να ανταποδίδει. Με τα χρόνια το είδος εξελίχθηκε και κάθε τόσο φιλοξενείται στο Comedy Central όπου έχει πάρει το χαρακτήρα ενός κανονικού, φαντασμαγορικού show. Εκεί συμμετέχουν κατά καιρούς διάφοροι γνωστοί κωμικοί και guest stars που μάλιστα προσβάλλουν ο ένας τον άλλον κατά τη διάρκεια του show.
Φυσικά θα σκεφτεί κάποιος (και εν μέρει έχει δίκιο) ότι είναι απλά ένας χαρακτηριστικός τρόπος που το star system εκθέτει τα παιδιά του: πολλές φορές το κοινό (οι πελάτες) θέλουν να νιώθουν ότι το ίνδαλμά τους μπορεί να εξευτελιστεί. Άλλωστε, αυτό δεν είναι και το νόημα των κουτσομπολίστικων εντύπων, των παπαράτσι κλπ., το "ξεβράκωμα" δηλαδή των celebrities.
Τα roast όμως πηγαίνουν ένα βήμα πιο πέρα και είναι ένα δείγμα της απογείωσης του "χιούμορ της προσβολής" (insult comedy)αφού στο roast δεν υπάρχει κανένα όριο. Και φυσικά κανείς δεν μπορεί να φανταστεί να γίνεται κάτι παρόμοιο εδώ. Ένα χαρακτηριστικό δείγμα είναι το πιο πρόσφατο roast που έγινε προς τιμήν του Charlie Sheen. Ήταν την ίδια περίοδο που "απολύθηκε" από την πασίγνωστη σειρά "Two and a half men" και αντικαταστάθηκε από τον Ashton Kutscher, χάρη στις εξωφρενικές του δηλώσεις και τα προβλήματά του με τα ναρκωτικά και τις γυναίκες.
Όλα αυτά βέβαια "σχολιάστηκαν" καυστικά στο roast κι εδώ θα δούμε μερικές χαρακτηριστικές σκηνές: την εισαγωγή του Seth McFarlane (δημιουργού του Family Guy), κάποια αστεία των Kate Walsh, Jeff Ross, Anthony Jeselnik και Patrice O'Neal (που πέθανε μετά από λίγο καιρό) και φυσικά ένα κομμάτι από το λόγο του ίδιου του roasted, του Τσάρλι Σιν.

Το post είναι εξαιρετικά αφιερωμένο στην Τ. που εκτός από φίλη του blog είναι και big fan του Charlie Sheen!

Μουσική και stand up comedy #12: Zach Galifianakis

Το αφιέρωμα αυτό (αν και δεν αρέσει σε πολλούς από σας) φυσικά δεν τελείωσε· υπάρχουν μερικές ακόμα απαραίτητες προσθήκες. Δε θα μπορούσε να λείπει από' δω ο Zach Galifianakis, όχι μόνο γιατί πολλές φορές λέει τα αστεία του παίζοντας πιάνο αλλά και γιατί, στενά συνδεδεμένος με την alternative σκηνή του Los Angeles, συχνά καλούσε φίλους του μουσικούς στην εκπομπή του "Late world with Zach". Επιπλέον έχει παίξει σε βίντεο κλιπ του Kanye West και της Fiona Apple, πριν ακόμα γίνει διάσημος με το Hangover. Εδώ, πάλι από την πρώτη του εμφάνιση στο Comedy Central Presents χρησιμοποιεί ένα τραγούδι των Bangles κι έναν τουλάχιστον πρωτότυπο τρόπο για να κλείσει το πρόγραμμά του...

Πάλι ελληνικό σταντ-απ (+3 σχετικά και άσχετα bonus videos)

Ευτυχώς, οι ντόπιοι stand-up comedians έχουν αρχίσει και δίνουν πιο συχνά αφορμές για να ασχολούμαστε μαζί τους. Απόψε υπάρχουν δύο ενδιαφέροντα events (όπως μπορείτε να δείτε κι εδώ):  Στο bar Used στο Χαλάνδρι, θα παίξουν οι Θωμάς Τσαλαπάτης, Δημήτρης Χριστοφορίδης και Βύρων Θεοδωρόπουλος (και απ'όσο ξερω θα είναι εκεί κάθε Κυριακή του Γενάρη). Και πάλι στο Κ44 (και πάλι με δωρεάν είσοδο) θα παίξουν οι Φισφής, Δημόπουλος και Βαγιάτας, αυτή τη φορά μαζί με τον Ζήση Ρούμπο και guest τον Γιώργο Χατζηπαύλου.
Η προηγούμενη φορά στο Κ44 (που είχε αναγγελθεί εδώ) ανέβασε τον πήχη πολύ ψηλά για κάθε αντίστοιχο event και είναι ευκαιρία να πούμε δυο λόγια:
-Ο Λάμπρος Φισφής ήταν απολαυστικός σαν παρουσιαστής, παρ'όλο που κάνει εξ'ολοκλήρου observational comedy (κι έχω ξαναπεί ότι δεν είναι το αγαπημένο μου είδος). Ακόμα κι όταν έπιανε κάποια θέματα με τα οποία έχουν ασχοληθεί εκατοντάδες κωμικοί, όπως τα αεροδρόμια, κατάφερνε να το κάνει με το δικό του στυλ και υλικό και να βγάζει γέλιο. Πραγματικά, είχα ακούσει ότι είναι καλός, αλλά έμεινα κατάπληκτος!
-Ο Γιώργος Βαγιάτας μου φάνηκε κάπως αγχωμένος στην αρχή, ίσως να έφταιγε και ότι βγήκε πρώτος αμέσως μετά την εισαγωγή του Φισφή, στην πορεία όμως ανέβηκε. Άλλωστε το concept Αθήνα - επαρχία πάνω στο οποίο έπαιξε αρκετά, με αγγίζει λόγω καταγωγής!
-Η Κατερίνα Βρανά, έχοντας χρόνια στην Αγγλία, έδινε κάποιες στιγμές την εντύπωση ότι πλέον τα ελληνικά είναι η δεύτερη της γλώσσα. Παρ' όλ' αυτά ήταν πολύ καλή και με το κομμάτι της που έχουμε δει κι εδώ, έδειξε ότι με τις κατάλληλες προσθήκες και αλλαγές, ακόμα και να έχεις δει μια ρουτίνα σε βίντεο μπορείς να γελάσεις αν την ξαναδεις.
-Το στυλ του Αλέξανδρου Τιτκώβ είναι κάπως διαφορετικό και γι' αυτό λίγο πιο απαιτητικό για κοινό που δεν έχει μεγάλη σχέση με το stand-up, κι αυτό ίσως φάνηκε κάπως. Τα αστεία του δε δουλεύουν όσο στην αρχή, ίσως γιατί τα έχει δει πολύς κόσμος μέσω comedylab και τώρα περιμένει περισσότερα. Να ένα πρόβλημα των βίντεο αλλά και των συχνών εμφανίσεων, ειδικά μπροστά σε σχετικά απαίδευτο κοινό.
-Τέλος, ο Δημήτρης Δημόπουλος έδωσε ρέστα και έκλεισε ιδανικά τη βραδιά, αφού εκτός των άλλων ηταν και στο κλίμα των ημερών. Είμαι σίγουρος ότι και η Υπερπαραγωγή του, δύο μέρες μετά (στην οποία δυστυχώς δεν μπόρεσα να πάω αλλά έχω αναφερθεί παλιότερα) πήγε πολύ καλά
Την επόμενη μπόρεσα επιτέλους να πάω για πρώτη φορά στο Αγγέλων Βήμα, όπου εμφανίζονται κάθε βδομάδα οι νικητές του Φεστιβάλ και κάποιοι guest. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες αλλά μπορώ να πω ότι το όλο concept είναι κάπως φιλόδοξο: μία φορά την εβδομάδα, με εισιτήριο, στη συγκεκριμένη περιοχή και βασικά με πρωτοεμφανιζόμενους. Το σίγουρο είναι ότι η συχνή επαφή με το κοινό θα βοηθήσει τα παιδιά κι ότι ο Ραβνιωτόπουλος που παρουσιάζει την εκδήλωση βοηθάει όσο μπορεί (και απ' ότι κατάλαβα προσπαθεί να ανανεώνει κάπως το υλικό του, πράγμα δύσκολο). Από την άλλη είναι γεγονός ότι ούτε το μικρό κοινό του stand-up (πέρα από τους φίλους των παιδιών) είναι αρκετό για να στηρίξει ένα τέτοιο εγχείρημα, ούτε και το stand-up στην αθήνα είναι στη φάση που μπορεί να βγάζει τρεις τέσσερις έτοιμους κωμικούς κάθε χειμώνα. Τη συγκεκριμένη μέρα, guest ήταν ο Δημήτρης Χριστοφορίδης, τον οποίο θα ξαναδώ κάποια στιγμή στο used αλλά πρέπει να πω ότι ανυπομονώ να τον δω κάποια στιγμή να κάνει παράσταση μίας ώρας.

Και τώρα η ώρα της γκρίνιας: για κάποιον που δεν έχει δει τις παραστάσεις αυτές, ένα κείμενο σαν το παραπάνω δε λέει σχεδόν τίποτα, αν δεν υπάρχει κάποιο βίντεο να το υποστηρίξει. Και δυστυχώς για κάποιους από τους κωμικούς στους οποίους αναφερόμαστε, τα βίντεο είναι από ελάχιστα εώς ανύπαρκτα. Καταλαβαίνω βέβαια ότι τα βίντεο μπορεί να κάνουν και κακό (είπαμε πριν και για την περίπτωση του Άλεξ), μπορεί να σε αναγκάσουν ακόμα και να πετάξεις κάποια κομμάτια γιατί πλέον τα έχουν δει όλοι και έχεις χάσει το στοιχείο της έκπληξης. Από την άλλη, για κάποιον που μπορεί να έχει μία ώρα υλικό, ένα βίντεο πέντε λεπτών μπορεί να λειτουργήσει ακόμα και σαν γνωριμία με ένα κοινό που καλώς ή κακώς δεν ψήνεται να τον δει live, αν δεν έχει κάποιο δείγμα (κι εννοείται ότι μιλάμε για βιντεοσκοπημένες παραστάσεις και όχι για μαγνητοσκοπημένους μονόλογους, στυλ comedylab).

Αφού λοιπόν δεν έχω βίντεο του Φισφή, κι έχω βάλει ήδη Δημόπουλο, Βρανά και Τιτκώβ και αφού τα βίντεο εδώ είναι κανόνας, πάρτε τρία βιντεάκια που μου ήρθαν στο μυαλό, εκείνο το βράδυ στο Κ44.

Στο πρώτο ο Todd Lynn αναπολεί τα παλιά τηλέφωνα...

Στο δεύτερο, o Kevin James εκνευρίζεται με τον τρόπο που λένε οι άνθρωποι τους αριθμούς των τηλεφώνων και με τα αργά μηνύματα στον τηλεφωνητή.

Last but not least, o Richard Pryor (που έχουμε να δούμε πολύ καιρό) διηγείται τα προβλήματα που έχει αντιμετωπίσει στις δημόσιες τουαλέτες.

<
Εννοείται ότι η παράθεση αυτών των βίντεο δεν αποτελεί καν υπονοούμενο για κάποια περίπτωση joke stealing. Καλώς ή κακώς στο observational comedy, από ένα σημείο και μετά έχουν ειπωθεί όλα: είναι πεπερασμένα αυτά που μπορείς να παρατηρήσεις γύρω σου και από εκεί και πέρα τη διαφορά κάνουν οι λεπτομέρειες. Αν είχα παρατηρήσει κάτι άλλο, θα το έλεγα ανοιχτά.

Richard Jeni - Oral and anal sex

Επιτέλους έφυγε το 2011 και πρέπει να πούμε "καλή χρονιά" με κάτι special! Από το αρχείο με τα καλύτερα μου βίντεο λοιπόν, ο απίθανος Richard Jeni μιλάει για το στοματικό και το πρωκτικό σεξ και για μια ακόμη φορά τα σχόλια περιττεύουν!
(Εξαιρετικά αφιερωμένο σε ένα φίλο, στον οποίο θέλω να ευχηθώ το 2012 να συνεχίσει ακριβώς όπως ξεκίνησε!)

By the way, η εβδομάδα αυτή έχει πολύ live stand-up. Τσεκάρετε το ημερολόγιο και δώστε βάση στην Κυριακή, και τα δύο events είναι must!