George Carlin - Dogs #1

Ξέρω ότι όλοι ανυπομονείτε να μάθετε πότε θα γίνει η προβολή που αναβλήθηκε, αλλά η αγωνία σας θα συνεχιστεί. Μέχρι να βρεθεί η ημερομηνία, θα δούμε κάτι πιο χαλαρό. Δεν έχω την καλύτερη σχέση με τα σκυλιά (για την ακρίβεια αντιπαθώ τα περισσότερα), αλλά υποθέτω ότι το να πεθάνει ο αγαπημένος σου σκύλος μπορεί να συγκριθεί με την απώλεια ενός κοντινού προσώπου. Το βίντεο λοιπόν είναι αφιερωμένο στη φίλη μου τη Ν. που χτες "έχασε" το σκύλο της, οπότε χρειάζεται ένα χαμόγελο, αλλά και μια υπενθύμιση από τον μεγάλο George Carlin ότι όταν παίρνεις ένα κατοικίδιο, "αγοράζεις μια τραγωδία"...

Stewart Lee - Harry Potter και πρόσκληση σε προβολή

Πέρυσι τέτοια εποχή, στην πρώτη δημόσια προβολή του blog, είδαμε μια επιλογή από αντι-χριστιανικά stand-up routines, σαν αντίδοτο στο "εορταστικό" κλίμα των ημερών. Φέτος τα πράγματα είναι φυσικά ακόμα χειρότερα, οπότε κι εμείς πρέπει να πάμε ένα βήμα πιο πέρα βλέποντας κάτι πιο προχωρημένο και απαιτητικό. Τελευταία έχω προβληματιστεί για το ρόλο του χιούμορ και της κωμωδίας σε ζοφερούς καιρούς, για το πόσο ανατρεπτική ή και "επικίνδυνη" μπορεί να είναι πλέον η κωμωδία, και ένα μέρος της απάντησης το βρίσκω χάρη στην πρόσφατη εμμονή μου με τον Stewart Lee. Την Κυριακή 23 Δεκέμβρη λοιπόν, στις 20.00, θα δούμε σε προβολή στο Πολυτεχνείο (μπαίνοντας από Στουρνάρη αριστερά) ολόκληρο το special του Stewart Lee "90's Comedian", που για διάφορους λόγους μου φαίνεται κατάλληλο για τις μέρες και για την εποχή. Έχουμε δει βέβαια ήδη εδώ ένα μεγάλο κομμάτι του show, αλλά αυτό ήταν κατά κάποιο τρόπο μια έκπτωση στον τρόπο που λειτουργεί ο συγκεκριμένος κωμικός. Ο ίδιος έχει δηλώσει ότι φτιάχνει τα show του με "αντι-τηλεοπτικό" τρόπο, έτσι ώστε να μην μπορείς να απομονώσεις ένα πεντάλεπτο κι ότι έχει σημασία να τα δεις και να τα ακούσεις ολόκληρα, όπως ας πούμε ένα concept album. Επιπλέον, το γεγονός ότι η συγκεκριμένη παράσταση ήταν ουσιαστικά η απάντησή του στις κατηγορίες περί βλασφημίας για το θεατρικό "Jerry Springer, the Opera" έχει το ενδιαφέρον του και μπορεί εκτός από (αμήχανα ή επώδυνα) γέλια, να δώσει και τροφή για σκέψη και συζήτηση. Τα υπόλοιπα θα τα πούμε από κοντά, αφού πρώτα δούμε (παραβαίνοντας πάλι τον κανόνα του Stewart Lee!) ένα μικρό κομμάτι, εν είδει teaser, από την εκπομπή Comedy Vehicle, όπου σχολιάζοντας τα βιβλία του Harry Potter, επιδεικνύει για μια ακόμη φορά τον ακαταμάχητα γοητευτικό και διασκεδαστικό ελιτισμό του...

Η προβολή αναβάλλεται για λόγους ανωτέρας βίας

Το κομματάκι είναι αφιερωμένο στην καλή φίλη Λ. που είναι μεγάλη φαν του Χάρυ Πότερ! 

Demetri Martin

Αφού είδαμε Mitch Hedberg, ευκαιρία να δούμε κι έναν από τους νέους κωμικούς που έχει επηρεάσει, έναν κατά κάποιο τρόπο πιο nerdy διάδοχό του. Ο Demetri Martin μοιάζει με έφηβο geek και το αντισυμβατικό του στυλ ταιριάζει με την εμφάνισή του: εμμονή με τις λεπτομέρειες, τις λέξεις και τους αριθμούς και πανέξυπνα (αν και κάπως "καμένα") one-liners. Συχνά συνοδεύει τα αστεία του με κιθάρα και φυσαρμόνικα ή με διάφορα οπτικά βοηθήματα, όπως γραφήματα και σχέδια. Κάποια παραδείγματα από το δεύτερο θα δούμε στο παρακάτω βίντεο που είναι μία επιλογή από το φετινό του special...

Mitch Hedberg #2

Μετά από καιρό επιστρέφουμε στα requests από την ψηφοφορία και ήρθε η ώρα να πάρουμε μία ακόμη γεύση από τον Mitch Hedberg (από τον οποίο είχαμε δει παλιότερα ολόκληρο το μοναδικό του special). Το παρακάτω βίντεο είναι μία επιλογή από ορισμένα καταπληκτικά αστεία που έκανε ο Mitch σε δύο εμφανίσεις του στο γνωστό φεστιβάλ Just For Laughs του Μόντρεαλ και για μια ακόμη φορά είναι εμφανής ο συνδυασμός σουρεαλισμού και ευστροφίας που τον διέκρινε...

George Carlin - America's double standards

Τελευταία δεν υπάρχει πολύς χρόνος για μεταφράσεις αλλά ευτυχώς υπάρχουν κι άλλοι που έχουν αρχίσει να ασχολούνται με τον υποτιτλισμό.Ο Αποστόλης με το κανάλι cosmosgrsubs στο youtube έχει μεταφράσει ήδη πολλά βιντεάκια από τα special του Carlin πριν από το '90 (περίοδο της καριέρας του με την οποία δεν έχουμε ασχοληθεί πολύ), οπότε η βοήθειά του θα είναι πολύτιμη για να πετύχουμε κάποια στιγμή το στόχο να έχουμε όλα τα special του George Carlin μεταφρασμένα. Μέχρι τότε, θα δούμε κάποια αποσπάσματα από παλιότερες παραστάσεις του, με πρώτο το "America's double standards" από το 1988 και το special "What am I doing in New Jersey" όπου ο Carlin μιλάει για τα δυο μέτρα και δυο σταθμά της αμερικάνικης κουλτούρας, με τη γνωστή ευστροφία και ευστοχία του...

(Για υπότιτλους πατήστε στις ρυθμίσεις του youtube)

Αφιέρωμα Ομπάμα #8: Ted Alexandro

Το αφιέρωμα για τον Ομπάμα τράβηξε πολύ και για να μη διαρκέσει όσο και η δεύτερη θητεία του, κάπου εδώ πρέπει να τελειώσει (για να ασχοληθούμε και με καμιά άλλη ιδέα). Τελευταίο βίντεο λοιπόν από μία πρόσφατη εμφάνιση ενός από τους πιο συμπαθείς νέους κωμικούς, του Ted Alexandro, λίγες μέρες πριν τις εκλογές, στην εκπομπή Totally Biased. Ο Ted Alexandro ξεκίνησε με κάπως εύπεπτες - κυρίως observational - ρουτίνες αλλά τα τελευταία χρόνια το υλικό του έχει γίνει πιο "πολιτικό". Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι είναι από τους κωμικούς που συμμετείχαν στο Occupy New York. Το παρακάτω βίντεο είναι ένα καλό παράδειγμα, αφού εκτός από το να κοροϊδεύει τον Romney, πιάνει και πιο σοβαρά ζητήματα, όπως το Νόμπελ ειρήνης που κέρδισε ο Ομπάμα...

Δυστυχώς είτε επειδή δεν είχα χρόνο, είτε επειδή δεν ήταν ακριβώς stand-up, δεν μπόρεσα να ανεβάσω διάφορα βίντεο που πρότειναν φίλοι του blog: την προεκλογική έκκληση του αξεπέραστου Will Ferrell, το μήνυμα του Chris Rock για τους λευκούς ψηφοφόρους, όπου λέει ότι στην πραγματικότητα ο Ομπάμα είναι λευκός καθώς και την πρόβλεψη του Joss Whedon για την περίπτωση που θα κέρδιζε ο Ρόμνεϊ.

Αφιέρωμα Ομπάμα #7: Doug Stanhope

Ο Ομπάμα τελικά κέρδισε τις εκλογές, ένας ακόμα λόγος να συνεχίσουμε για λίγο το αφιέρωμα με κάτι λίγο πιο καυστικό. Ο Doug Stanhope δεν θα μπορούσε να λείπει από αυτό το αφιέρωμα: είχε ανακοινώσει το 2006 ότι θα προσπαθήσει να κατέβει στις εκλογές σαν υποψήφιος πρόεδρος με το Libertarian Party (το κόμμα των φιλελεύθερων, τρίτο κόμμα στις ΗΠΑ). Τελικά δεν ολοκλήρωσε την προσπάθειά του, λόγω νόμων για τις προεκλογικές εκστρατείες στις ΗΠΑ. Οπότε ο Stanhope βγήκε και υποστήριξε δημόσια τον Ομπάμα σαν μοναδικό μέλος της "Ομάδας Φιλελεύθερων για τον Ομπάμα". Στο παρακάτω (bootleg) βίντεο εξηγεί τους λόγους, που είναι μάλλον αισθητικοί. Στις πιο πρόσφατες εκλογές ο Stanhope επέστρεψε στο κόμμα των φιλελεύθερων κι εδώ εξηγεί τους λόγους με το γνωστό του στυλ...

Αφιέρωμα Ομπάμα #6: Robin Williams

Ο Robin Williams δεν φημίζεται τόσο για τα ευρηματικά αστεία του, όσο για την παρουσία του στη σκηνή και για το πηγαίο κωμικό ταλέντο του. Στο βιντεάκι που ακολουθεί (από το βρετανικό show "We are most amused" με θεατή μεταξύ άλλων τον πρίγκηπα Κάρολο) δεν προσθέτει κάτι ιδιαίτερα πρωτότυπο: όπως και άλλοι πριν απ' αυτόν σχολιάζει το ίδιο το όνομα του Μπαράκ Ομπάμα και τα στερεότυπα που φέρνει στο νου η φράση "μαύρος πρόεδρος των ΗΠΑ" αλλά όπως πάντα είναι απολαυστικός...

Στο δεύτερο βιντεάκι, μία ακόμα πιο αστεία παραλλαγή του ίδιου bit περί της ορκωμοσίας του Ομπάμα....

Αφιέρωμα Ομπάμα #5: Patton Oswalt

Όσο κι αν έχουμε συνηθίσει στην ιδέα ότι οι ΗΠΑ έχουν μαύρο πρόεδρο, όσο κι αν έχει φανεί ότι στην πράξη οι διαφορές δεν είναι τρομακτικές σε σχέση φερ'ειπείν με ένα πρόεδρο σαν τον Κλίντον, είναι γεγονός ότι δέκα χρόνια πριν κάτι τέτοιο θα φάνταζε αδιανόητο. Αυτό δείχνει κι ο Patton Oswalt εδώ: ταξιδεύει δέκα χρόνια πίσω για να εκπλήξει τον εαυτό του με το γεγονός ότι οι ΗΠΑ έχουν μαύρο πρόεδρο και μάλιστα μ' αυτό το όνομα...

Αφιέρωμα Ομπάμα #4: Dylan Moran

Αντίθετα με άλλους ηγέτες του πρώτου κόσμου που είναι εώς και γραφικοί (με πρώτο τον προκάτοχό του, Τζωρτζ Μπους) ο Ομπάμα μοιάζει να είναι το τέλειο "προϊόν" του πολιτικού μάρκετινγκ: νέος, cool, μαύρος (όχι όμως too much, όπως θα έλεγε κι ο Carlin "not openly black"), δεινός ρήτορας και πάνω απ'όλα ακαταμάχητα γοητευτικός. Και όπως για κάθε celebrity, έχει μικρή σημασία τι λέει και τι κάνει και μεγαλύτερη το πώς το λέει. Από αυτήν τη γοητεία πιάνεται ο Dylan Moran για να σχολιάσει το πώς -λογικές υποτίθεται- επιλογές πολιτικών προσώπων καταλήγουν στη θεοποίηση (αφού πρώτα σχολιάζει καυστικά τον Πούτιν και τον Μπερλουσκόνι)...

Αφιέρωμα Ομπάμα #3: Bill Bailey

O Ομπάμα ως γνωστόν στις προηγούμενες εκλογές αντιμετώπισε τη Χίλαρυ Κλίντον για να πάρει το χρίσμα των δημοκρατικών. Κι έτσι για τους συντηρητικούς στις ΗΠΑ ήταν ένα μεγάλο δίλημμα: ένας μαύρος ή μία γυναίκα για πρόεδρος; Αυτό το δίλημμα σχολιάζει και ο Bill Bailey σ' αυτό το σύντομο βιντεάκι, όπως πάντα μετά μουσικής. 

Αφιέρωμα Ομπάμα #2: Chris Rock

Ο Chris Rock ήταν από τους κωμικούς που υποστήριξαν με πάθος τον Ομπάμα και μάλιστα έφτασε ακόμα και να "ανοίξει" ένα λόγο του μετέπειτα προέδρου των ΗΠΑ. Το τελευταίο του special κυκλοφόρησε το 2008, λίγο πριν τη νίκη του Ομπάμα και ο Chris Rock ασχολήθηκε αρκετά με τη μονομαχία του με τον ΜακΚέην. Στο συγκεκριμένο κομμάτι πιάνεται από το ίδιο το όνομα του πρώτου μαύρου προέδρου για να καταλήξει σε μια πρόβλεψη που τελικά διαψεύστηκε...

Αφιέρωμα Ομπάμα #1: Greg Giraldo

  Απέχουμε λίγες μέρες από τις προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ και είναι η καλύτερη ευκαιρία να γυρίσουμε πίσω τέσσερα χρόνια και να δούμε πώς αντιμετώπισαν διάφοροι κωμικοί την εκλογή του Ομπάμα. Φυσικά ο κόσμος του stand-up comedy έχασε μια μεγάλη πηγή έμπνευσης με την αποχώρηση του Τζωρτζ Μπους αλλά το γεγονός ότι ήρθε να τον αντικαταστήσει ο πρώτος Αφρο-Αμερικάνος πρόεδρος στην ιστορία των ΗΠΑ έβγαλε επίσης μερικά πολύ καλά αστεία.
  Ξεκινάμε λοιπόν με τον Greg Giraldo που σχολιάζει την προεκλογική εκστρατεία στις προηγούμενες εκλογές και πιο συγκεκριμένα τον Ρεπουμπλικάνο αντίπαλο του Ομπάμα, Τζων ΜακΚέην αλλά και την Χίλαρι Κλίντον που μονομάχησε μαζί του για το χρίσμα των Δημοκρατικών...

Special #10: George Carlin - Back in town

Καιρός να αρχίσουμε να αναπληρώνουμε το κενό για τους (λίγους) φανατικούς αναγνώστες του blog που διαμαρτύρονται ότι δεν ανεβάζω αρκετά βίντεο με ένα ακόμα special του George Carlin.

Πρόκειται για το "Back in town" του 1996 από το οποίο έχουμε δει μόνο ένα μικρό κομμάτι. Το συγκεκριμένο special είναι από τα καλύτερα του Carlin και έχει μερικά ανεπανάληπτα κομμάτια όπως τον μονόλογο για την έκτρωση (που έχει μεταφράσει ήδη ο falakrosepanastaths εδώ), που συνεχίζει αμφισβητώντας την ιερότητα της ζωής. Επίσης εδώ περιλαμβάνονται μερικά από τα καλύτερα αστεία για κλανιές (που ελαφρύνουν λίγο το κλίμα μετά το σχέδιο του Carlin για τις πολιτείες-φυλακές), καθώς κι ένα καταπληκτικό κομμάτι για τη γλώσσα και για διάφορες εκφράσεις (που αναγκαστικά είναι πολύ δύσκολο στη μετάφραση). Τέλος, το special κλείνει με την περίφημη ρουτίνα για το γιατί ο Carlin δεν ψηφίζει ποτέ και δεν παραπονιέται για τους πολιτικούς (που έχει ανέβει κι εδώ). Με λίγα λόγια, εδώ ο συνδυασμός κοινωνικού σχολιασμού και αστείων μονόλογων που έκανε γνωστό τον George Carlin, βρίσκεται στα καλύτερά του.

Για μία ακόμη φορά για τη μετάφραση συμβουλεύτηκα τους υπότιτλους που έχει ανεβάσει ο Raiden και τον ευχαριστώ πάλι.

Ricky Gervais #2

Μετά από δέκα μέρες χωρίς αναρτήσεις (για διάφορους λόγους), μπαίνουμε ξανά σε ρυθμό, μένοντας περίπου στο ίδιο θέμα. Ο Ricky Gervais είναι ίσως ο πιο διάσημος Άγγλος κωμικός αυτή τη στιγμή και πολύ συχνά ασχολείται με θέματα που έχουν να κάνουν με τη θρησκεία. Κι έχει προκαλέσει πολλές φορές, όπως όταν φωτογραφήθηκε σαν εσταυρωμένος, υπενθυμίζοντας για μια ακόμη φορά ότι είναι άθεος. Εμένα μου φαίνεται ακόμα αχώνευτος, αλλά αφού τον ζητάνε κάποιοι αναγνώστες του blog, ας δούμε ένα δείγμα της "βλάσφημης" δουλειάς του, όπου το punchline στο τέλος είναι όλα τα λεφτά.

Stewart Lee - Blasphemy

  Φαντάζομαι θα έχετε παρακολουθήσει την ιστορία με τη σύλληψη του δημιουργού της σελίδας Γέροντας Παστίτσιος, που έχει ανοίξει ξανά τη συζήτηση για την ελευθερία της έκφρασης και μας υπενθυμίζει ότι ζούμε σε μια θρησκόληπτη κοινωνία. Εγώ πάντως, όπως είπε κι ένας φίλος, "σοκάρομαι που σοκάρεστε". Είναι σκάνδαλο μια τέτοια σύλληψη; Μιλάμε για την ίδια χώρα που εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόροι, όχι μόνο έστειλαν μια συμμορία ανθρωποειδών και μαφιόζων στη βουλή, αλλά είναι τόσο ενθουσιασμένοι με τα κοινοβουλευτικά (και όχι μόνο) κατορθώματά της που θα την ξαναψηφίσουν. Ανάμεσα τους υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες μπάτσοι, δικαστές, και φυσικά παπάδες. Και δίπλα τους άλλοι τόσοι που διαβάζουν Τρίτο Μάτι, πιστεύουν ότι "μας ψεκάζουν" και θεωρούν αυθεντίες τον Χαρδαβέλλα και τον Λιακόπουλο. Στην ίδια χώρα μια αστυνομική γιγα-επιχείρηση για σύλληψη και απέλαση μεταναστών ονομάστηκε "Ξένιος Δίας". Ο ίδιος ο Όργουελ δεν θα μπορούσε να φανταστεί μια τέτοια γλωσσική αντιστροφή, εδώ στη χειρότερη προκαλεί ένα ειρωνικό μειδίαμα. Και για να μην ξεχνιόμαστε, την ίδια στιγμή που μικρά και μεγάλα αφεντικά ανυπομονούν για κάθε μνημόνιο, ώστε να κόψουν μισθούς, να "περιορίσουν έξοδα" και να γίνουν "ανταγωνιστικοί", όλοι καταριούνται το υπερφυσικό Κακό που λέγεται Τρόικα. Αν λοιπόν κάποιος ψάχνει λόγους να θυμώσει ή αναρωτιέται για το πόσο έχει κατακλύσει η μεταφυσική αυτήν την κοινωνία, δε χρειάζεται να περιμένει τις χοντράδες της δίωξης ηλεκτρονικού εγκλήματος. Μπροστά του έχει χίλια δείγματα και χίλιες αφορμές.
  Ειδικά για τους φιλελεύθερους υπερασπιστές της ελευθερίας της έκφρασης: συνηθίζουν να τη θυμούνται όταν κάποιοι "τριτοκοσμικοί" μουσουλμάνοι διαμαρτύρονται για τις προσβολές ενάντια στον προφήτη τους. Μοιάζουν με εκείνους τους λευκούς γαιοκτήμονες που διασκέδαζαν με τα minstrel shows και τη διακωμώδηση των μαύρων σκλάβων στην Αμερική του 19ου αιώνα. Γιατί κι ένας χαζός μπορεί να σκεφτεί ότι η ελευθερία της έκφρασης δεν δοκιμάζεται σε βάρος των κάθε φορά "άλλων", αλλά όταν αφορά αυτά που συμβαίνουν δίπλα μας. Δεν υπάρχει έτσι γενικά και αόριστα "ελευθερία της έκφρασης": η ελευθερία μιας μαλακισμένης αθλήτριας να γράφει κακόγουστα ρατσιστικά ανέκδοτα στο twitter, η ελευθερία ενός ακροδεξιού σκηνοθέτη να γυρίζει μια b-movie για τον Μωάμεθ στις ηπα και η ελευθερία ενός 27χρονου να κοροϊδεύει τον γέροντα παϊσιο στα Ψαχνά Ευβοίας δεν μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι. Έχουν γίνει σε διαφορετικό πλαίσιο, κάτω από διαφορετικές συνθήκες και με διαφορετική στόχευση και όποιος κάνει πως δεν το καταλαβαίνει, είναι τουλάχιστον ύποπτος.
   Έτσι κι αλλιώς αυτό εδώ το blog έχει βάλει το λιθαράκι του στην "κακόβουλη βλασφημία και καθύβριση θρησκευμάτων μέσω internet" κι εδώ είναι το πιο ολοκληρωμένο δείγμα. Η συντριπτική πλειονότητα των αναρτήσεων και των βίντεο αφορά τον χριστιανισμό, για λόγους που εξηγώ πιο πριν. Εδώ γεννηθήκαμε, βαπτιστήκαμε (χωρίς να μας ρωτήσουν) χριστιανοί και σε "χριστιανούς" απευθυνόμαστε. Υπάρχουν όμως κάποια όρια στη βλασφημία, που δεν τα έχουμε ξεπεράσει και βοηθός μας σ' αυτήν την αποστολή θα είναι ο μοναδικός Stewart Lee. Το 2005 παρουσίασε το σατιρικό μιούζικαλ Jerry Springer, The Opera, το οποίο προκάλεσε πληθώρα αντιδράσεων για τον τρόπο με τον οποίο παρουσίαζε το Χριστό: διαδηλώσεις, παράπονα στο bbc, καταγγελίες, απειλές θανάτου ακόμα και μία δίκη για βλασφημία (αν και τελικά ο Stewart Lee δεν καταδικάστηκε). Όπως λέει κι αυτή η κριτική, η απάντησή του, στο stand-up που έκανε την επόμενη χρονιά, δεν ήταν να γυρίσει το άλλο μάγουλο. Αντίθετα "έφτιαξε την πιο αηδιαστικά βλάσφημη ρουτίνα που μπορεί να ακούσει κάποιος, φέρνοντας σε οριακό σημείο ακόμα και τους πιο ανοιχτόμυαλους και άπιστους ακροατές. Η πρόκληση κόβει την ανάσα, καθώς αποσπά ένοχα γέλια από ένα απρόθυμο κοινό, που καταδικάζεται κι αυτό στην κόλαση." 
  Στο βίντεο αυτό λοιπόν (που έκοψα σε κάποια σημεία για να μην ξεπεράσει τα 20 λεπτά!) υπάρχουν όλα τα στοιχεία που κάνουν τον Stewart Lee ξεχωριστό: οι αρχικά εκνευριστικές και στη συνέχεια απολαυστικές επαναλήψεις, οι μεγάλες παύσεις, το σπάσιμο του τέταρτου τοίχου όταν ο κωμικός απευθύνεται άμεσα στο κοινό, η αποδόμηση των αστείων, το σαρκαστικό, υποβλητικό, σχεδόν υπνωτικό στυλ αλλά και τα ξεσπάσματα, το απίθανο timing. Το σίγουρο είναι ότι λείπουν τα εύκολα punchlines και τα κλισέ. Η κωμωδία του Lee χρειάζεται υπομονή αλλά βρίσκεται σε άλλο επίπεδο, σε άλλη κλάση. Επιπλέον η συγκεκριμένη ρουτίνα γράφτηκε για να εξερευνήσει ακριβώς το θέμα μας (για το οποίο υπάρχουν ακόμα πολλά να ειπωθούν, κι εδώ): την ελευθερία της έκφρασης, τη βλασφημία και τα όρια στην κωμωδία. 

Greg Giraldo - Cleavage & Halle Berry

Το countdown της ψηφοφορίας (με την οποία σας έχω πρήξει με αποτέλεσμα να έχει ξεπεράσει τις 1000 ψήφους) έφτασε επιτέλους στον αγαπημένο μου Greg Giraldo. Σε λίγες μέρες συμπληρώνονται δύο χρόνια από το θάνατό του οπότε καλό είναι να τον ξαναθυμηθούμε. Δύο βίντεο λοιπόν, γιατί έχουμε αραιώσει και τις αναρτήσεις...
 Στο πρώτο σχολιάζει το γνωστό σε όλους φαινόμενο των γυναικών που φοράνε ένα αποκαλυπτικό ντεκολτέ αλλά διαμαρτύρονται που οι άντρες δεν τις κοιτάνε στα μάτια...

Στο δεύτερο κάνει ένα καταπληκτικό αστείο για την "αντιρατσιστική" ταινία "Ο χορός των τεράτων"...

Lewis Black - Iphone and Droid

Χτες παρουσιάστηκε το Iphone 5 και για μια ακόμη φορά τα social media βούιξαν από αυτούς που ενθουσιάστηκαν με την παρουσίαση αλλά κι από αυτούς που εκνευρίστηκαν με τους άλλους που ασχολούνται με το Iphone, με αποτέλεσμα να ασχολούνται όλοι με το ίδιο πράγμα. Θα μπορούσα να πω ότι αδιαφορώ για όλα αυτά, αλλά επειδή ψάχνω αφορμές για βιντεάκια, είναι η κατάλληλη στιγμή να δούμε τον Lewis Black να γκρινιάζει για το Iphone αλλά και τα smartphones γενικά. Το απόσπασμα, που είναι κάπως μεγάλο, είναι από το τελευταίο του special "In God We Rust" και είναι ενδεικτικό του στυλ και του ρυθμού του, που απαιτούν κάποια υπομονή και εξοικείωση...

Eddie Izzard - History of the world

Η πρώτη υπαίθρια προβολή του blog είναι παρελθόν και μπορώ να πω ότι το πείραμα μπορεί να θεωρηθεί πετυχημένο. Την επόμενη φορά ελπίζω να έχουμε πιο δυνατό ήχο, να μην κόβονται οι υπότιτλοι και να μην έχουμε τα τρία τέσσερα αναγκαστικά διαλείμματα λόγω γεννήτριας. Αν εξαιρέσεις αυτά τα τεχνικά προβληματάκια, όσοι ήρθαν πέρασαν καλά και μπορεί να ψήθηκαν και κάποιοι που βρέθηκαν τυχαία εκεί. Περιμένω ιδέες και προτάσεις για να ξανακάνουμε κάτι παρόμοιο, που θα έχει οργανωθεί καλύτερα και θα ανακοινωθεί πιο έγκαιρα. Όσοι δεν μπορέσατε να έρθετε ή δεν είστε στην Αθήνα, μπορείτε να δείτε εδώ το βίντεο που προβλήθηκε: μια συρραφή με αποσπάσματα του Eddie Izzard που αφορούν πολύ γενικά την ιστορία του κόσμου: από τη δημιουργία και τη λίθινη εποχή μέχρι την αρχαία ελληνική μυθολογία και τον Τρωικό πόλεμο. Και από τους Ρωμαίους και τον Μεσαίωνα, μέχρι την αποικιοκρατία και τον B' Παγκόσμιο Πόλεμο. Για τις ανάγκες του βίντεο έχει γίνει ένα σχετικό μοντάζ, οπότε σε ένα βαθμό χάνονται κάποια βασικά στοιχεία των show του Eddie Izzard, όπως οι σουρεαλιστικές παρενθέσεις, τα μπρος πίσω και ο τρόπος που αστεία και χαρακτήρες επαναλαμβάνονται σε διάφορα bits (στοιχεία που θα γίνουν πιο καθαρά όταν δούμε κάποιο show του Eddie αυτούσιο).

Το blog αυτό μπορεί να είναι προσωπική υπόθεση αλλά τέτοιες προβολές δεν θα μπορούσαν να γίνουν χωρίς τη βοήθεια φίλων. Ξέρουν ποιοί είναι και ξέρουν ότι τους είμαι ευγνώμων, αλλά χρειάζεται ειδική μνεία στον Κ., τον Μ., την Α. και τον Γ. (τακτικό "ανώνυμο" σχολιαστή).

Eddie Izzard: πρόσκληση σε προβολή!

Όπως είχα υποσχεθεί, το βίντεο History of the world με αποσπάσματα του Eddie Izzard είναι έτοιμο και θα προβληθεί απόψε το βράδυ στις 9, στα Εξάρχεια, στα σκαλάκια Καλλιδρομίου και Μπενάκη. Ένα κομμάτι που ταιριάζει με το θέμα του βίντεο (αν και τελικά δεν έχει μπει) είναι και το παρακάτω που αφορά τους Ρωμαίους και το πόσο ηλίθια γλώσσα ήταν τα Λατινικά. Εννοείται ότι το συγκεκριμένο κομμάτι είναι σχεδόν αδύνατο να μεταφραστεί (ή εγώ δεν προλάβαινα να το κάνω) και οι υπότιτλοι είναι μάλλον μια αμήχανη προσπάθεια, αλλά είναι ένα καταπληκτικό δείγμα του στυλ και του ταλέντου του Eddie Izzard.

Hari Kondabolu - Racism and dinosaurs

Πρόσφατα είχα μια μεγάλη συζήτηση που ξεκίνησε από τον Jimmy Carr, τον Frankie Boyle, τα προκλητικά αστεία τους και το κατά πόσο είναι δεξιοί και έφτασε στο κατά πόσο το stand-up comedy αλλά και οποιοδήποτε έργο τέχνης μπορεί να εκφράζει ανθρώπους με εντελώς διαφορετικές - ακόμα και αντικρουόμενες - απόψεις. Το ζήτημα ήταν εκτός των άλλων αν κάποια βιντεάκια που μπαίνουν εδώ είναι παρεξηγήσιμα και μπορεί να αρέσουν σε ένα κοινό με το οποίο δεν θέλω να έχω καμία σχέση - στο βαθμό που αυτό το blog προσπαθεί να κρατάει κάποια κριτήρια και να πηγαίνει ένα βήμα πιο πέρα από το "τι είναι αστείο", έτσι απλά και επιφανειακά. Σ' εκείνη την κουβέντα λοιπόν, μια φίλη θυμήθηκε ότι πολλοί φασίστες γουστάρουν τα "Μαθήματα αμερικάνικης ιστορίας", που είναι μια μάλλον αντιφασιστική ταινία, έστω και με έναν αμερικάνικο, ελαφρύ, χολυγουντιανό τρόπο. Το ίδιο ακριβώς παράδειγμα χρησιμοποιεί εδώ ο Hari Kondabolu, που αποτελεί ένα από τα καλύτερα παραδείγματα φρέσκου, πολιτικοποιημένου stand-up comedy. By the way, ο Hari Kondabolu είναι ένας από τους συγγραφείς για το νέο show Totally Biased με τον Kamau W. Bell που είναι κατά κάποιο τρόπο μια πιο ριζοσπαστική εκδοχή του Daily Show του Jon Stewart.

Όσοι δεν κατάλαβαν την τελευταία ατάκα του Hari Kondabolu, μπορούν να δουν εδώ (στην αρχή του βίντεο) το καταπληκτικό αστείο του για τη λευκή σοκολάτα, από την ίδια εμφάνιση.

Eddie Izzard - Neil Amrstrong

Χθες πέθανε ο Νηλ Άρμστρονγκ, ο πρώτος άνθρωπος που πάτησε στη Σελήνη και θα αποδώσουμε τα δέοντα με τον καλύτερο τρόπο: ένα βίντεο του Eddie Izzard που απομυθοποιεί κάπως την περίφημη ατάκα του Άρμστρονγκ. Το βίντεο αυτό περιλαμβάνεται σε μια συρραφή που ετοιμάζω με τίτλο The History of the World by Eddie Izzard, η οποία θα προβληθεί κάποια στιγμή τις επόμενες μέρες...

Zach Galifianakis #3

Όσοι ζητάτε περισσότερα βίντεο του Zach Galifianakis (13ος στην ψηφοφορία) μάλλον θα μείνετε παραπονεμένοι. Φαίνεται ότι το Hollywood κέρδισε τον Zach και δεν θα ξανασχοληθεί με το stand-up comedy. Τον Οκτώβριο θα προβληθεί στην ελλάδα μία ακόμα κωμωδία στην οποία πρωταγωνιστεί, πλάι στον αξεπέραστο Will Ferrell. Έτσι κι αλλιώς, ο Galifianakis στηριζόταν περισσότερο στο παρουσιαστικό του και στο στυλ του και λιγότερο στο υλικό που έγραφε. Παρ'όλ'αυτά είχε μερικές πολύ πρωτότυπες ιδέες για stand-up, όπως αυτή του παρακάτω (δυστυχώς μικρού) βίντεο, όπου εμφανίζεται ως κωμικός του 18ου αιώνα...

Μουσική και stand up comedy #15: Dylan Moran

Έχουμε ακόμα να δούμε πολλά βίντεο του Dylan Moran (12ος στην ψηφοφορία) και το roast του Flavor Flav μας δίνει την κατάλληλη πάσα για να ακούσουμε την άποψή του για τη μουσική. Ο Dylan Moran ξεκινάει από τη γενιά των 60's με τη σεξουαλική απελευθέρωση και το ροκ για να καταλήξει στα 90's, στο rap με την παιδαριώδη νοοτροπία του και σε ένα συγκεκριμένο κομμάτι. Λόγω γούστου βέβαια δεν ταυτίζομαι με αυτά που λέει, ούτε για το ραπ, ούτε για το συγκεκριμένο κομμάτι, αλλά ο συνδυασμός σαρκασμού, μισανθρωπίας και παλιομοδίτικου στυλ (που λατρέψαμε στο Black Βooks) είναι ακαταμάχητος...

Roasts #3: Flavor Flav

Προχθές προβλήθηκε στο Comedy Central το καθιερωμένο ετήσιο roast και τιμώμενο πρόσωπο ήταν μία κωμικός που ξεκίνησε από το stand-up για να καταλήξει μία από τις πρώτες γυναίκες πρωταγωνίστριες σε sitcom, η Roseanne Barr. Κάποια στιγμή θα δούμε higlights κι από αυτό, αλλά προς το παρόν θα γυρίσουμε σε ένα λίγο παλιότερο roast, αυτό του Flavor Flav. Ο Flavor Flav έγινε γνωστός σαν mc των Public Enemy αλλά αφού εξαφανίστηκε για λίγα χρόνια από τη δημοσιότητα, επέστρεψε σαν παρουσιαστής του ριάλιτι σόου Flavor of Love. Η πορεία του μοιάζει με την πορεία του ίδιου του hip hop: από το πολιτικά στρατευμένο στυλ των Public Enemy τη δεκαετία του '80, στο "γυναίκες και λεφτά" των 00's. Ο Flav βέβαια ήταν πάντα ένας εκκεντρικός σόουμαν και το κωμικό του στυλ ερχόταν σε αντίθεση με το σοβαρό, πολιτικό στυλ του Chuck D. Άλλωστε από τότε είχε καθιερώσει το look με το κρεμασμένο ρολόι στο λαιμό και αργότερα με το βίκινγκ κράνος. Στις καλύτερες στιγμές του roast στο παρακάτω βίντεο υπάρχουν δυο τρία καταπληκτικά αστεία του Jeff Ross και κυρίως του Patton Oswalt που σχολιάζουν ακριβώς τη διαδρομή του του Flavor Flav από το "fight the power" στα καραγκιοζιλίκια, ενώ πετυχημένες είναι και οι εμφανίσεις δύο άλλων μεγάλων ονομάτων του hip hop: του Snoop Dogg και του Ice-T.

Stewart Lee - Dan Brown

Ένα από τα θετικά του να μην πας διακοπές (τα οποία ψάχνω αυτές τις μέρες) είναι ότι δε θα χρειαστεί να δεις με τα ίδια σου τα μάτια τι διαβάζει η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων στα νησιά. Δεν ξέρω ποιό είναι το φετινό best seller αλλά για χρόνια ο "Αλχημιστής" είχε μετατραπεί σε απαραίτητο αξεσουάρ διακοπών μαζί με τις ρακέτες και το αντιηλιακό. Τα πρωτεία του αμφισβητήθηκαν από τον "Κώδικα Ντα Βίντσι" και από διάφορες δευτεροτρίτες λογοτεχνίες που απευθύνονται σε γυναίκες λίγο πριν την κλιμακτήριο. Εδώ όμως θα μείνουμε στον Κώδικα Ντα Βίντσι, τον οποίο φυσικά δε χρειάζεται να διαβάσω για να μισήσω. Ο Stewart Lee τρέφει παρόμοια αγαθά αισθήματα για τον απατεώνα Dan Brown και σ' αυτό το κομμάτι, χάρη στην intellectuelle ειρωνεία του και τη νόστιμη υπεροψία, είναι πάλι απολαυστικός.

Bill Maher - Guns (+bonus Bill Hicks)

Το top-10 της ψηφοφορίας συμπληρώθηκε, αλλά θα συνεχίσουμε και με τους υπόλοιπους για να μη μείνει κανείς παραπονεμένος. Στην 11η θέση λοιπόν, ο Bill Maher με ένα παλιότερο μικρό κομμάτι για τα όπλα και την οπλοκατοχή, που ως γνωστόν στην Αμερική έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις. Το κομμάτι αυτό είναι και επίκαιρο λόγω των τελευταίων γεγονότων με την εκτέλεση 12 ανθρώπων σε σινεμά στο Κολοράντο αλλά και με την επίθεση σε ναό των Σιχ στο Γουισκόνσιν, όπου σκοτώθηκαν επτά άνθρωποι...

Ο David Koresh, που αναφέρεται στο βίντεο, ήταν ο ηγέτης της χιλιαστικής αίρεσης των "Δαβιδιανών", που είχε καταφύγει σε ένα αγρόκτημα στο Waco του Texas, μαζί με τους οπαδούς του. Εκεί, η έφοδος του FBI, το Μάρτιο του 1993, οδήγησε στην πιο αιματηρή ενέργεια της αμερικάνικης κυβέρνησης εναντίον αμερικάνων πολιτών, αφού 75 άνθρωποι, ανάμεσά τους και 25 παιδιά, αποτεφρώθηκαν μετά την έφοδο. Στο παρακάτω βίντεο, που προέρχεται από το ντοκυμαντέρ-βιογραφία American, the Bill Hicks story, o Hicks μιλάει για αυτό το θέμα, αποδεικνύοντας ότι πολλές φορές έβαζε στην άκρη το χιούμορ, για να αναδείξει τις αλήθειες του....

Special #9: George Carlin - You are all diseased

Τον προηγούμενο μήνα δεν είδαμε κάποιο special, οπότε ο Αύγουστος είναι η κατάλληλη εποχή για να καλυφθεί το κενό. Συνεχίζουμε με τα special του George Carlin, γυρνώντας προς τα πίσω, και έχουμε φτάσει ήδη στο 1999 και στο "You are all diseased". Έχουμε δει διάφορα κομμάτια από το συγκεκριμένο special: το καταπληκτικό κομμάτι για την ασφάλεια των αεροδρομίων, τον υγιεινισμό και τα μικρόβια· το παραλήρημα για τα παιδιά· το γιατί οι λευκοί δεν πρέπει να παίζουν τα μπλουζ· και φυσικά το επικό, πασίγνωστο πλέον δεκάλεπτο για τη θρησκεία. Ακόμα και για όσους έχουν δει αυτά τα κομμάτια, το You are all diseased δεν παύει να είναι ενδιαφέρον, αφού έχει κι άλλα ανεπανάληπτα bits: το μικρό αλλά πανέξυπνο κομμάτι για τη γλώσσα (στο 21.40), την ιδέα του Carlin για ένα φεστιβάλ για μάτσο άντρες (στο 23.55) και το μοναδικό από άποψη ρυθμού "Advertising lullaby" (στο 44.40).

Και σ' αυτό το special, εκτός από τις ήδη υπάρχουσες μεταφράσεις, συμβουλεύτηκα τη μετάφραση του Raiden (του οποίου αν δεν κάνω λάθος είναι και οι υπότιτλοι που κυκλοφορούν στο net) και τις μεταφράσεις που είχαμε κάνει με την Λ. και την Α. για την ομάδα προβολών Replica και για το βίντεο Major Psychotic Hatreds που είχε προβληθεί το 2009.

Doug Stanhope - Kids

Μία από τις φιλοδοξίες του blog για το μέλλον είναι να παρακολουθούμε πότε πότε τα νέα από τον κόσμο του stand-up comedy: είτε πρόκειται για νέους κωμικούς, είτε πρόκειται για νέο υλικό γνωστών κωμικών. Στη δεύτερη κατηγορία ανήκει το νέο special του Doug Stanhope που προβάλλεται απόψε στις ΗΠΑ. Για καλή μας τύχη, το dvd, που έχει τίτλο Before turning the gun on himself έχει κυκλοφορήσει ήδη στην Αγγλία, και ακολούθησα τη συμβουλή του ίδιου του Doug κατεβάζοντας το.
To special έχει διάφορα ενδιαφέροντα κομμάτια που μπορεί να δούμε στο μέλλον: έναν εξωφρενικό τρόπο με τον οποίο ο Doug θα δικαιολογήσει το ότι χρησιμοποιεί τις λέξεις faggot και nigger· την ισοπεδωτική του άποψη για το θέατρο και τη ζωγραφική· την άποψή του για την οικονομία και το πραγματικό πρόβλημα που είναι ο υπερπληθυσμός αφού όλοι εξακολουθούν να κάνουν παιδιά· τέλος το τι νόημα έχει πια το stand-up και το πώς οι απόψεις του Doug για την έκτρωση, τον γάμο και τα παιδιά τελικά δεν "άλλαξαν τον κόσμο".
Εδώ θα δούμε ένα χαρακτηριστικό κομμάτι, όπου ασχολείται με το μόνιμο θέμα, τα παιδιά και την εκνευριστική συνήθεια κάποιων γονιών να τα παίρνουν μαζί τους στα πάρτυ...

Αφιέρωμα: Ολυμπιακοί αγώνες

Πριν λίγες μέρες ξεκίνησε η Ολυμπιάδα, οπότε λέω κι εγώ να συνεισφέρω το κατιτίς μου.
Ξεκινάμε με τον ισοπεδωτικό Doug Stanhope, που θεωρεί ότι τα περισσότερα Ολυμπιακά αθλήματα είναι ανούσια, και μόνο αν τα συνδυάσεις έχεις ένα πραγματικά συναρπαστικό άθλημα...

Το ίδιο πάνω κάτω επιχείρημα έχει ο Daniel Tosh για την κολύμβηση, ενώ εκτός από τους αγώνες μισεί και την απονομή μεταλλίων...

 Μια που πήγαμε στα μετάλλια, ο Jerry Seinfeld δε θα ήθελε καθόλου να πάρει το αργυρό...

 Ο Billy Connolly ξέρει ένα άθλημα στο οποίο δεν θα μπορούσε ποτέ να έχει επιτυχία ένας Σκωτσέζος, γιατί δε θα τον άφηνε ο πατέρας του...

Τέλος ο Godfrey έχει λόγους να θεωρεί σαν νο 1 άθλημα στις προτιμήσεις των αντρών το γυναικείο τέννις, εφ' όσον δεν παίζουν οι αδερφές Williams...

Billy Connolly #2

Μια που είδαμε το Σκωτσέζο Frankie Boyle, γυρνάμε στον άλλο μεγάλο Σκωτσέζο stand-up comedian, τον Billy Connolly. Είχα ζητήσει βοήθεια στη μετάφραση για τη βαριά προφορά του και γρήγορα γρήγορα βρήκα ανταπόκριση, οπότε τώρα έχουμε δύο ακόμα βίντεο του Billy.
Το πρώτο είναι αντίστοιχο με το προηγούμενο, με την έννοια ότι ο Connolly διηγείται πάλι με τον μοναδικό του τρόπο μια ιστορία, αυτή τη φορά για την επίσκεψη ενός καρδινάλιου στο σχολείο του. Τη μετάφραση (που ελπίζω να ακολουθηθεί και από άλλες) έκανε η Anny που είναι η καταλληλότερη για αυτή τη δουλειά, καθ'ότι ελληνοσκωτσέζα (τσεκάρετε και τη σελίδα της στο youtube, όπου έχει ανεβάσει ένα ακόμα βίντεο του Connolly)

Το δεύτερο βίντεο είναι πάλι μία ιστορία για την κολονοσκόπηση που έκανε ο Connolly και θυμίζει το είδος του αηδιαστικού observational που πότε πότε έκανε και ο Carlin. Τους υπότιτλους μου έστειλε ο Βασίλης Μ. και τον ευχαριστώ κι αυτόν!.

Frankie Boyle #1

Είχα την εντύπωση ότι ο Jimmy Carr είναι ο πιο προσβλητικός και ακραίος κωμικός κι ότι κανείς δεν μπορεί να τον συναγωνιστεί σε καφρίλα. Κι όμως, υπάρχει κάποιος που τον ξεπερνάει άνετα: ο Σκωτσέζος Frankie Boyle. Έχει γίνει γνωστός από τις εμφανίσεις του στην τηλεοπτική εκπομπή Mock The Week, όπου σχολιάζει καυστικά την επικαιρότητα ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που έχει προκαλέσει σάλο με τα αστεία του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το σχόλιό που έκανε σε εκπομπή του BBC για τη Βασίλισσα: "Είναι τόσο γριά, που το μουνί της είναι στοιχειωμένο". Ωστόσο, αντίθετα με τον Jimmy Carr, που πολλές φορές μοιάζει να κάνει οτιδήποτε για να εισπράξει την έκρηξη του γέλιου, τα χοντροκομμένα αστεία του Frankie Boyle συχνά κρύβουν κι ένα ενδιαφέρον υπόβαθρο, όπως τα σχόλιά του για τον πόλεμο στο παρακάτω βίντεο. Από την άλλη, αυτό που τους συνδέεει είναι η ενασχόληση με κάθε θέμα που μπορεί να θεωρείται taboo, όπως η παιδοφιλία, ο καρκίνος ή τα παιδιά με σύνδρομο Ντάουν.
(Το post είναι αφιερωμένο στην καλή μου φίλη Εβη που ζει στην Αγγλία και μου έχει προτείνει τον Frankie Boyle εδώ και πολλούς μήνες...)

Jimmy Carr #3

Φτάσαμε στη δέκατη θέση της ψηφοφορίας που συναντάμε μια έκπληξη (τουλάχιστον με τα δικά μου κριτήρια): τον Jimmy Carr και τα κάφρικα one-liners. Εδώ κι εδώ έχουμε δει τις καλύτερες στιγμές του από τις εμφανίσεις του στο Comedy Central. Τώρα, οι 26 αναγνώστες του blog που ζήτησαν περισσότερα βίντεο έχουν μία ακόμα ευκαιρία να το μετανιώσουν, αφού στο παρακάτω βίντεο, όπου υπάρχουν οι καλύτερες στιγμές από το Jimmy Carr in Concert, τα αστεία είναι ακόμα πιο χοντρά. Τέσσερα - πέντε από αυτά αφορούν ας πούμε την παιδοφιλία και είναι από τα αστεία που στο ελληνικό κοινό θα προκαλούσαν από αμηχανία ως εκνευρισμό.

Chris Rock #4

Επιτέλους φτάσαμε στην 9η θέση της ψηφοφορίας και στον αγαπημένο μου Chris Rock. Και φυσικά για μια ακόμη φορά μιλάει για τη σπεσιαλιτέ του, για τις γυναίκες. Έχουμε δει εδώ το γιατί οι γυναίκες δεν έχουν κυριαρχήσει στον κόσμο και εδώ το πόσο τους αρέσει να μιλάνε. Στο παρακάτω βίντεο ο Chris Rock πάει ένα βήμα πιο πέρα και γίνεται λιγάκι υπερβολικός, ειδικά όταν μιλάει για τη σχέση της γυναίκας με τα λεφτά και την άνεση (άσχετα αν αυτά που λέει έχουν μεγάλη δόση αλήθειας για πολλές). Οπότε αν είστε κάπως ευαίσθητοι (ή ευαίσθητες) με θέματα σεξισμού, συγχωρήστε με εκ των προτέρων ή μην βλέπετε το βίντεο!

Δουλειές: Nick Griffin, Doug Stanhope, Bill Hicks

Μια καλή φίλη και τακτική αναγνώστρια του blog (που τυχαίνει να είναι σερβιτόρα-μπουφετζού) με έχει κατηγορήσει στο παρελθόν ότι ανεβάζω βιντεάκια που απαξιώνουν τον εργαζόμενο και παίρνουν τη θέση του πελάτη, όπως αυτό εδώ αλλά κι αυτό που είναι και από τα αγαπημένα μου. Οπότε το τελευταίο βίντεο του Jeni ήταν μια πρώτη απάντηση για αυτό το θέμα. Επειδή δεν αρκεί όμως, τρία ακόμα βιντεάκια για τη δουλειά...

Ακόμα καλύτερα και για την ίδια δουλειά, τα λέει ο Nick Griffin...

O Doug Stanhope δίνει τη δικιά του, τζογαδόρικη εκδοχή για το σύνθημα "το weekend είναι το άλλοθι ενός πενθήμερου βιασμού"...

 Τέλος, ο Bill Hicks αγαπά τη δουλειά του γιατί δεν έχει αφεντικό και λέει πώς πρέπει να απαντάς στην "παρενόχληση" του αφεντικού σου...

Richard Jeni: McDonalds Jokes + Football Ref

Συνεχίζουμε το countdown που έχει προκύψει από την ψηφοφορία με την όγδοη θέση και τον Richard Jeni. Δυστυχώς ο Jeni πέθανε σχετικά νέος οπότε δεν έχει αφήσει πίσω του τόσο πολύ υλικό και υπάρχουν ακόμα λίγα βιντεάκια του για να δούμε.

Εδώ ο Jeni ασχολείται με μια δουλειά που στην Αμερική είναι το συνώνυμο της υποτιμημένης χαμαλοδουλειάς για νέους και είναι ο υπάλληλος των McDonalds. Σίγουρα όσοι και όσες έχουν δουλέψει ντελιβεράδες και σερβιτόρες θα δουν κάτι από τον εαυτό τους στον τρόπο που αντιδρά το "παιδί" των McDonalds στα αστειάκια του πελάτη...

 Κι επειδή τα post έχουν αραιώσει, bonus ένα δεύτερο απολαυστικό βίντεο του Jeni, όπου φαντάζεται έναν διαιτητή του NFL, του αμερικάνικου ποδοσφαίρου, να σταματάει τον αγώνα, όχι για να τιμωρήσει κάποιον παίχτη, αλλά για να πει τα σώψυχά του...

Impersonations #2: Carlos Alazraqui

Αντίθετα με τον Eddie Murphy που είδαμε εδώ, άλλοι κωμικοί βασίζονται σχεδόν αποκλειστικά στις μιμήσεις και στις φωνητικές τους ικανότητες για την καριέρα τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Carlos Alazraqui που θα δούμε εδώ και θεωρείται λιγότερο stand-up κωμικός και περισσότερο "voice actor" γι' αυτό και κυρίως ντύνει με τη φωνή του διάφορα animation.

Εδώ δε μιμείται μόνο ηθοποιούς αλλά συγκεκριμένους ρόλους: τον Μελ Γκίμπσον σαν Braveheart και τον Αλ Πατσίνο σαν Τόνυ Μοντάνα στην περίφημη τελική σκηνή της ταινίας  Σημαδεμένος.

Richard Pryor - Prison

Έβδομος στην ψηφοφορία είναι μέχρι στιγμής ο άνθρωπος που το comedy central ανακήρυξε πιο σημαντικό stand-up κωμικό όλων των εποχών. Εδώ ο Richard Pryor διηγείται μια ιστορία από τότε που γύριζε την ταινία Stir Crazy (που στα ελληνικά κυκλοφόρησε ως "Τώρα... δε μας σταματάει τίποτα") με τον Τζην Γουάιλντερ. Η ταινία διαδραματιζόταν στη φυλακή οπότε ο Pryor ήρθε σε επαφή με τον κόσμο των κατάδικων και περιγράφει το πώς διαλύθηκε η ρομαντική εικόνα που είχε για τους μαύρους φυλακισμένους...

Special #8: George Carlin - Complaints and Grievances

Χτες συμπληρώθηκαν τέσσερα χρόνια από τη μέρα που πέθανε ο George Carlin: καλή αφορμή να συνεχίσουμε να βλέπουμε πιο ολοκληρωμένα το τεράστιο έργο που άφησε πίσω του. Μετά τα δύο τελευταία special που είδαμε εδώ, πάμε λίγο πιο πίσω, στο "Complaints and Grievances" του 2001. To special αυτό θα κυκλοφορούσε κανονικά με τον τίτλο "I like it when a lot of people die" το φθινόπωρο του 2001, αλλά τα γεγονότα της 11ης Σεπτέμβρη (όπως έχουμε δει κι εδώ) ανάγκασαν τον Carlin να αλλάξει τον τίτλο και να προσθέσει στην αρχή ένα κομμάτι ακριβώς για αυτά τα γεγονότα. Το κομμάτι αυτό δεν έχει το βάθος και την οξύτητα άλλων παραστάσεών του, αλλά να μην ξεχνάμε πως το special γυρίζεται στη Νέα Υόρκη, μόλις λίγες εβδομάδες μετά την κατάρρευση των Δίδυμων Πύργων. Κατά τ' άλλα, το "Complaints and Grievances" περιλαμβάνει δύο επικά αποσπάσματα που έχουμε ήδη δει: τη λίστα με τους ανθρώπους που πρέπει να σκοτωθούν και το κομμάτι για τις Δέκα Εντολές. Από αυτά που δεν έχουμε δει, το αγαπημένο μου αφορά πάλι την οδήγηση και τα ατυχήματα στο δρόμο (ξεκινάει γύρω στο δεκάλεπτο και θυμίζει αυτό εδώ), όπου ο Carlin εξηγεί γιατί δε σταματά στα ατυχήματα που προκαλεί ο ίδιος.

Στο συγκεκριμένο special, εκτός από τις μεταφράσεις που ήδη είχαν γίνει, χρησιμοποίησα τη μετάφραση και τους υπότιτλους του Raiden, που πραγματικά έχει κάνει πολλή δουλειά με τα special του George Carlin και η συμβολή του θα είναι σημαντική και στο μέλλον.

Billy Connolly #1

Λίγοι το έχουν προσέξει αλλά τόσο καιρό που υπάρχει το blog, δεν έχω ασχοληθεί με έναν από τους σημαντικότερους βρετανούς κωμικούς, τον Σκωτσέζο Billy Connolly. Ο Connolly είναι πολυτάλαντος αφού ξεκίνησε σαν μουσικός και τραγουδιστής, συνέχισε σαν κωμικός, ενώ έχει παίξει και σε πολλές ταινίες. Στη λίστα του Channel 4 με τους 100 καλύτερους stand-up κωμικούς (τη βρετανική "απάντηση" στο top-100 του αμερικάνικου Comedy Central) φιγουράρει στην πρώτη θέση. Η ιδιόρρυθμη εμφάνισή του, το συχνά ακραίο χιούμορ του καθώς και το γεγονός ότι μετράει ήδη κοντά στις τέσσερις δεκαετίες στο stand-up, φέρνει στο νου τον Carlin. Ο λόγος που δεν έχουμε δει μέχρι σήμερα κανένα βίντεο από παράστασή του, είναι γιατί η βαριά προφορά του είναι κάπως δύσκολη για κάποιον που δεν έχει πάει ποτέ στη Γλασκώβη! Προς το παρόν, βρήκα ένα κομματάκι που είναι κάπως πιο εύκολο: πρόκειται για μια αστεία ιστορία, που μοιάζει με ανέκδοτο και δείχνει πόσο ωραία και φυσικά χτίζει την ιστορία του ο Connolly και πώς την "ντύνει" με το μοναδικό του στυλ, μέχρι την κορύφωση του punchline....

Πολλοί από τους αναγνώστες του blog έχουν προσφερθεί κατά καιρούς να βοηθήσουν στις μεταφράσεις και μερικοί μάλιστα το έχουν κάνει ήδη. Για όσους επιμένουν και νιώθουν ότι το "έχουν" με τη σκωτσέζικη προφορά, ιδού η πρόκληση! Βρείτε ένα καλό κομμάτι του Billy, ακόμα κι ένα αστείο τρίλεπτο, στείλτε τη μετάφραση για να το ανεβάσω και θα είμαι ευγνώμων!

Dave Chapelle - Indians

Συνεχίζουμε με τους πρώτους στις προτιμήσεις των αναγνωστών του blog με τον Dave Chapelle που είναι έκτος στην ψηφοφορία. Εδώ δείχνει πόσο απολαυστικός είναι όταν λέει ιστορίες, αφού αναφέρεται στη μοναδική γνωριμία του με έναν Ινδιάνο...

Gay pride 2012: Russel Peters, Ron White & Louis C.K.

Όπως και πέρυσι, έτσι και φέτος τιμάμε τη μέρα του gay pride με τρία βιντεάκια, ελπίζοντας πάλι να μην πέσουμε στην παγίδα της ομοφοβίας. Άλλωστε οι μεγαλύτεροι ομοφοβικοί είναι όσοι είναι gay αλλά θέλουν να το παίζουν macho άντρες, όπως ο μικρούλης Ηλίας Κασιδιάρης.

Στο πρώτο βίντεο ο Russel Peters (που ζητάνε διάφοροι κατά καιρούς εδώ) μένει στο γνώριμο μοτίβο του "φυλετικού" του χιούμορ για να σατιρίσει τον τρόπο που αντιμετωπίζει ο συντηρητικός Ινδός πατέρας του, τους Ινδούς gay...

Στο δεύτερο βίντεο, ο Ron White - που, αν και νότιος, δε φοβάται μήπως παρεξηγηθεί - ανακαλύπτει σε μία τουαλέτα ότι οι gay άντρες ξέρουν κάτι περισσότερο...

Τελευταίος και καλύτερος ο Louis C.K. (που είναι σταθερά στην πρώτη πεντάδα της ψηφοφορίας) χωρίς να πέφτει στην πολιτική ορθότητα, απαντάει απολαυστικά στα "επιχειρήματα" εναντίον του gay γάμου και εκφράζει τέλεια τον τρόπο που βλέπω κι εγώ τους gay...

Roasts #2: Pamela Anderson

Από χτες όλοι συζητάνε για τον Κασιδιάρη αλλά εγώ θα αντισταθώ στον πειρασμό και θα ασχοληθώ με κάτι άσχετο, έτσι για να ελαφρύνουμε το κλίμα.
Έχουμε δει εδώ τι είναι τα roasts κι έχουμε πάρει μία γεύση από την πολιτική μη ορθότητα και το "insult humour" που στο roasting βρίσκονται στο απόγειό τους. Σήμερα θα δούμε ένα από τα πιο γνωστά τέτοια show, που γυρίστηκε την εποχή που η Pamela Anderson ήταν ακόμα το νο 1 sex symbol και λίγο καιρό αφότου είχε κυκλοφορήσει το sex tape με τον Tommy Lee των Motley Crue. Όπως είναι φυσικό, το συγκεκριμένο γεγονός ήταν από αυτά που σχολιάστηκαν περισσότερο αλλά εκείνο το show έμεινε περισσότερο γνωστό για την τραγική εμφάνιση της Courtney Love που δεχόταν το ένα "χτύπημα" μετά το άλλο αλλά και για τις υπόλοιπες χοντράδες που ακούστηκαν...

Αφιέρωμα: Κάπνισμα #2

Συνέχεια του μικρού αφιερώματος για το κάπνισμα με τον κατ'εξοχήν "αρμόδιο", τον Bill Hicks. Έχουμε δει ήδη εδώ πόσο δυσκολευόταν όταν έκοψε το κάπνισμα κι εδώ τη γνώμη του για τους παθητικούς καπνιστές.

Στο παρακάτω βίντεο υπενθυμίζει ότι και οι μη καπνιστές πεθαίνουν, ακόμα κι αν είναι μανιακοί με την υγεία και τον αθλητισμό...

Κι εδώ λέει μερικές από τις αγαπημένες μου ατάκες, ειδικά όταν απαξιώνει όσους καπνίζουν μόνο ένα πακέτο, ενώ προτείνει και μια πολύ καλή αντιμετώπιση των προειδοποιήσεων που έχουν πλέον πάνω όλα τα πακέτα...

Αφιέρωμα: Κάπνισμα #1

Σήμερα, αν δεν κάνω λάθος, είναι η παγκόσμια ημέρα εναντίον του καπνίσματος. Και ίσως να κάνω λάθος, γιατί εγώ η μόνη μέρα που θα γιορτάσω είναι αυτή υπέρ του καπνίσματος. Οπότε ας δούμε κάποια σχετικά βιντεάκια, που ευτυχώς δεν είναι τόσο επίκαιρα, γιατί έχει περάσει ο ντορος από την απαγόρευση του καπνίσματος, που τελικά δεν κατάφερε να περάσει από πάνω μας.

Για αρχή ο Marc Maron σχολιάζει τη μεταβατική περίοδο στα αεροδρόμια, όπου κάπνιζες μέσα σε έναν ειδικό χώρο...

Ο Greg Proops μιλάει για τον "φιλελεύθερο φασισμό" της Καλιφόρνια, όπου απαγορεύεται το κάπνισμα αλλά επιτρέπονται τα θηριώδη τζιπ.

Είχαμε δει και σε άλλο βίντεο το πώς νιώθει ο Dave Attell για το κάπνισμα. Εδώ διηγείται μία "διαφωνία" του με έναν περίεργο μη καπνιστή και όπως πάντα απέχει πολύ από το να είναι politically correct...

Special #7: Bill Hicks - One night stand

Ακούω παράπονα για την αραίωση των ποστ οπότε πρέπει να επανέλθω με κάτι δυνατό. Τρίτος στην ψηφοφορία είναι βέβαια ο Bill Hicks και ένα από τα πρώτα special που γύρισε είναι το One Night Stand το 1991. Εκεί ασχολείται με όλα τα αγαπημένα του θέματα, που θα τον έκαναν αργότερα γνωστό: κατ' αρχήν με το κάπνισμα, το αλκοόλ και τα ναρκωτικά και το γιατί η μαριχουάνα πρέπει να είναι νόμιμη. Ύστερα για το πόσο καλό έχουν κάνει τα ναρκωτικά αφού χάρη σ' αυτά έχουν γραφτεί οι καλύτερες μουσικές και από την άλλη για τον πόλεμο ενάντια στο ροκ που χρησιμοποιεί μεταξύ άλλων τις θεωρίες ότι κρύβει σατανιστικά μηνύματα και ότι κάποια γκρουπ παροτρύνουν τους οπαδούς τους να αυτοκτονήσουν (μια ρουτίνα που έχουμε δει από άλλη παράσταση κι εδώ). Τέλος ο Hicks προσπαθεί να καθορίσει τι είναι πορνογραφία και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι όλες οι διαφημίσεις είναι πορνογραφικές...
Τη μετάφραση (εκτός από ελάχιστες διορθώσεις) έχει κάνει και σ' αυτό το βίντεο, όπως και στο προηγούμενο special του Bill Hicks, η LNE (LNE78poi@gmail.com).

Impersonations #1: Eddie Murphy

Το τελευταίο post με το βίντεο του Bill Cosby δίνει την καλύτερη πάσα για να περάσουμε σε ένα κεφάλαιο του stand-up comedy με το οποίο έχουμε ασχοληθεί ελάχιστα: τις μιμήσεις. Γενικώς το να βασίζεται κάποιος αποκλειστικά στις φωνητικές του ικανότητες ή στις μιμήσεις, προκαλεί πολλές φορές τη χλεύη των συναδέλφων του κωμικών (ο Dave Attell λέει χαρακτηριστικά: "Aφού οι ξυλοδαρμοί δεν είναι αστείοι κι ούτε και οι μίμοι, γιατί είναι τόσο αστείο να δέρνεις έναν μίμο;") ή τουλάχιστον την απαξίωση σαν ένα πιο επιφανειακό ή κατώτερο στυλ. Γι' αυτό και πολλοί προσπαθούν να μη βασιστούν μόνο στη μίμηση και την ομοιότητα - που έτσι κι αλλιώς εκπλήσσει και βγάζει γέλιο - αλλά να τη συνοδέψουν και με το αντίστοιχο κείμενο. Ο Eddie Murphy μπορεί να μην έγινε γνωστός σαν "μίμος" αφού έγινε διάσημος σαν ηθοποιός, αλλά οι ρόλοι του βασίστηκαν και σ' αυτό το ταλέντο του να αλλάζει φωνές και εκφράσεις. Έχουμε πάρει ήδη μία γεύση αυτού του ταλέντου εδώ και τώρα θα δούμε ένα ακόμα αμφιλεγόμενο βίντεο όπου ο Eddie Murphy σατιρίζει τον συντηρητισμό του Bill Cosby, την απέχθειά του για τις "βρώμικες" λέξεις και την εμμονή του για την οικογένεια. Ο Bill Cosby έκανε ακόμα και πρόσφατα (20 χρόνια μετά την κυκλοφορία του dvd!) δηλώσεις για το περιεχόμενο του περίφημου τηλεφωνήματος που αναφέρεται στο βίντεο, δείχνοντας έτσι πόσο οργισμένος ήταν. Πάντως ακόμα και ο Richard Pryor διέψευσε ότι είπε αυτά που αναφέρει ο Murphy και στην πραγματικότητα επρόκειτο για μία ακόμα υπερβολή του εριστικού - στα χρόνια του stand-up - Eddie.

Bill Cosby - Drunk

Στο προηγούμενο post είδαμε μία καταπληκτική περιγραφή του πώς συμπεριφέρεται κάποιος όταν την έχει ακούσει από τους μπάφους. Τώρα θα δούμε κάτι αντίστοιχο, αλλά αυτή τη φορά για κάποιον που έχει μεθύσει, από έναν πολύ γνωστό κωμικό που έχει επηρεάσει φανερά τον Louis C.K. O Bill Cosby θεωρείται ένας από τους πιο σημαντικούς κωμικούς στην ιστορία, όχι μόνο για την καριέρα του στο stand-up αλλά και για το The Cosby Show που ουσιαστικά καθόρισε το τι σημαίνει (οικογενειακό) sitcom. Σαν κωμικός ο Cosby βρίσκεται ακριβώς στον αντίποδα του Richard Pryor. Ενώ ο Pryor μιλούσε διαρκώς για το "φυλετικό" ζήτημα, έβριζε, προκαλούσε και αναφερόταν σε "ακραίες" εμπειρίες όπως η φυλακή και η μαφία, ο Cosby δεν άγγιζε καν τις διαφορές λευκών και μαύρων και περιοριζόταν σε καθημερινά, απλά θέματα όπως η εμπειρία του να είσαι γονιός. Επειδή αυτή η θεματολογία αντικατόπτριζε και τις απόψεις του για την κοινωνία, έφτασε να θεωρείται ένας τυπικός εκπρόσωπος της νέας μαύρης μεσαίας τάξης, που είναι επιτυχημένος, ξεφεύγει από τα στερεότυπα για τους μαύρους, αποκηρύσσει κατά κάποιο τρόπο την "black power" και δίνει έμφαση σε αξίες όπως η οικογένεια ή ακόμα και η θρησκεία. Μερικοί τον αποκάλεσαν ακόμα και σύγχρονο Μπαρμπα-Θωμά και ο χαρακτηρισμός δεν είναι εντελώς άτυχος, αν ψάξει κάποιος τις πρόσφατες ομιλίες και δηλώσεις του. Δεν παύει πάντως να είναι ένας μεγάλος κωμικός, που επηρέασε ακόμα και τον ίδιο τον Pryor και φυσικά όσους ακολούθησαν, και ένα μικρό δείγμα του ταλέντου του μπορούμε να το δούμε εδώ...

Louis C.K. - Pot

Ο Φισφής σε ένα αστείο του λέει ότι οι μπαφάκηδες σε κάθε δυσκολία της ζωής έχουν μία και μόνη λύση: τους μπάφους. Δεν έχεις δουλειά, δεν έχεις να πληρώσεις το νοίκι, μάλωσες με τους φίλους σου, μπήκε η χρυσή αυγή στη βουλή; Κόλλα ένα τσιγάρο. Μόνο που όταν μεγαλώνεις λίγο, το ίδιο το τσιγάρο μπορεί να αποδειχτεί περισσότερο δοκιμασία παρά λύση. Αυτό έπαθε ο Louis C.K. και στο πιο πρόσφατο special του, δίνει μία από τις καλύτερες περιγραφές για το πώς νιώθει κάποιος που την έχει ακούσει άσχημα. Απολαύστε τον...
(Δεν προτείνω τίποτα παράνομο, αλλά είναι εμπειρία να έχεις κάνει αυτό που λέει το βίντεο, πριν το δεις!)

By the way ο Louis C.K. είναι πέμπτος στις προτιμήσεις σας στην ψηφοφορία: αξίζει να ανέβει μετά από αυτό το βίντεο, έχουμε πολλά κομμάτιά του ακόμα να δούμε!

Eddie Izzard #3

Ok, αυτή η κοινωνία βαδίζει στον ολοκληρωτισμό εδώ και καιρό, δεν το μάθαμε χτες. Αλλά όσο να 'ναι είναι βαρύ να βγαίνουν 440.000 (I repeat: τετρακόσιες σαράντα χιλιάδες και κάτι) "συμπολίτες" και να λένε "ναι, είμαι φασίστας, είμαι με τους νεοναζί, τους μαχαιροβγάλτες και τους μπράβους". Όλοι αυτοί ζουν ανάμεσά μας και η κατάσταση δεν είναι για γέλια (παρ'όλο που οι υπάνθρωποι θα μας προσφέρουν και γέλιο ανάμικτο με αηδία από τα έδρανα της βουλής). Από την άλλη, ανάμεσα στα πολλά που πρέπει να κάνουμε είναι και να συνεχίσουμε να χαμογελάμε, οπότε, όσο δύσκολο κι αν είναι, θα επιστρέψουμε στην κανονική συχνότητα των αναρτήσεων και σε πιο ανάλαφρα θέματα. Πριν από αυτό όμως, ας πάρουμε μία μικρή δόση Eddie Izzard που λέει τι θα είχε πάθει ο Χίτλερ, αν υπήρχε θεός...

Special #6: Doug Stanhope - Go home

Πρωτομαγιά σήμερα εν μέσω προεκλογικής περιόδου με πρώτο θέμα το "μεταναστευτικό" και μόνο ο Doug Stanhope μπορεί να εκφράσει το θυμό μου. Ο Doug είναι δεύτερος στις προτιμήσεις σας (μετά τον George Carlin) στην ψηφοφορία μας, οπότε πρέπει να δούμε κάτι ξεχωριστό. To 2007 o Stanhope γύρισε ένα special για το βρετανικό Channel 4 και την εκπομπή Comedy Lab, όπου πήρε αυτό ακριβώς το κομμάτι του και το "έντυσε" με συνεντεύξεις και με την υποτιθέμενη προσπάθειά του να μετακομίσει στη Σκωτία (το συγκεκριμένο βίντεο έκοψαν και παρουσίασαν τα παιδιά από το jungle-report, και πρέπει να τους ευχαριστήσω γιατί πολύς κόσμος που δεν ήξερε το blog, το έμαθε μέσω του post αυτού τις τελευταίες μέρες). Ο Doug παίρνει εδώ τα γνωστά κλισέ ότι "οι μετανάστες δε μιλάνε τη γλώσσα" κι ότι "μας παίρνουν τις δουλειές" και τα ανατρέπει με τον δικό του - όχι πάντα politically correct - τρόπο...

Κι επειδή έχουμε δει ξανά τα περισσότερα αστεία του Doug για τους μετανάστες, ένα ακόμα μικρό βίντεο, αφιερωμένο στους έλληνες που θα πάνε σε λίγες μέρες να ψηφίσουν τον Καμμένο, τον Καρατζαφέρη, τα ασπόνδυλα κι όλα αυτά τα ωραία πράγματα. Σκεφτείτε τι ωραία θα ήταν να ξέρει ο Stanhope λίγα παραπάνω πράγματα για τους έλληνες: αντί για 30 δευτερόλεπτα, θα ασχολούνταν μισή ώρα...

Stewart Lee - Religious Hair Taboo Discussion Circle

Συνεχίζουμε τη γνωριμία με τους Άγγλους κωμικούς με το πιο πρόσφατο κόλλημά μου: τον Stewart Lee. Είναι κάπως δύσκολο να περιγράψεις τι ακριβώς κάνει γιατί το στυλ του είναι μοναδικό στη σκηνή και, όπως φαίνεται κι από το παρακάτω βίντεο, ένα πεντάλεπτο δε φτάνει για να καταλάβεις πού το πάει. Το stand-up comedy του Stewart Lee δεν υπακούει ακριβώς στους γνωστούς κανόνες: οι παραστάσεις του σχεδόν δεν έχουν "αστεία", τυπικά punchlines. Χρησιμοποιεί διαρκώς επαναλήψεις, αναφορές σε προηγούμενα σημεία της παράστασης, σκαλώνει με μια συγκεκριμένη παρατήρηση, αποδομεί με βασανιστικό ρυθμό μία κατάσταση, παίζοντας με την υπομονή του κοινού, η φωνή του είναι συνήθως υποτονική και υποβλητική και το delivery σχολαστικό αλλά αδιάφορο. Γι' αυτό έχει και παρά πολλούς εχθρούς (ειδικά ανάμεσα στους δεξιούς και τους ρατσιστές). Για μένα είναι σχεδόν εθιστικός και έχω ήδη λατρέψει την ακρίβειά του, τον ρυθμό του και την ευφυϊα του. Στο παρακάτω χαρακτηριστικό απόσπασμα ξεκινάει από την περιπέτειά του σε ένα κέντρο αδυνατίσματος, όπου "απέτυχε να αδυνατίσει λόγω του Ισλάμ" και με αξιοθαύμαστο τρόπο καταλήγει να υπερασπίζεται την "πολιτική ορθότητα"...

****
By the way, το ελληνικό σταντ απ κόμεντι επιτέλους απέκτησε το site που του αξίζει: στο standupcomedy.gr θα μπορείτε να βρίσκετε πληροφορίες για όλους τους έλληνες stand-up comedians, πρόγραμμα των παραστάσεων, νέα και βίντεο διαφόρων κωμικών.

Bill Bailey - Ο άπιστος Θωμάς

Κυριακή του Θωμά σήμερα και για όσους δε γνωρίζουν από ευαγγέλια, οι χριστιανοί γιορτάζουν τη στιγμή που ο άπιστος Θωμάς βάζει το δάχτυλο του "επί τον τύπον των ήλων" για να πειστεί τελικά ότι ο χριστός αναστήθηκε. Υποτίθεται ότι αυτός ήταν ο τρόπος για να πει ο χριστός ότι πρέπει να πιστεύουμε χωρίς να βλέπουμε και χωρίς να ζητάμε αποδείξεις, αλλά εμείς μπορούμε σήμερα να γιορτάσουμε την αμφιβολία και την αμφισβήτηση με ένα tribute στον άπιστο Θωμά. Ο Bill Bailey αποδεικνύει για μια ακόμη φορά πόσο μοναδικός είναι στο stand-up comedy, όχι με τη βοήθεια της μουσικής αλλά της ζωγραφικής, σχολιάζοντας διάφορους πίνακες που απεικονίζουν τη στιγμή που ο Θωμάς ψηλαφίζει με δυσπιστία τα πλευρά του Ιησού για να διαπιστώσει ότι δεν πρόκειται για απατεώνα. Ένα καταπληκτικό δείγμα συνδυασμού γνώσεων, στυλ, κουλτούρας και βλασφημίας, που θα μας κάνει να χαμογελάμε κάθε φορά που θυμόμαστε την προτροπή "touch the wound of christ"...

Special #5: George Carlin - Life is worth losing + It's bad for ya

Στις πρώτες 200 ψήφους της ψηφοφορίας μας που συνεχίζεται, όπως ήταν αναμενόμενο, προηγείται ο George Carlin, οπότε λέω να αποζημιώσω τους φίλους του με δύο special που μπορούμε να δούμε υποτιτλισμένα χάρη στην εξαιρετική μετάφραση του Utopian Persona (ή Lachesis ή Durden790). Σκοπός είναι κάποια στιγμή να υπάρχουν μεταφρασμένα τα περισσότερα special του Carlin, αλλά εδώ θα ξεκινήσουμε κάπως ανάποδα, αφού τα δύο συγκεκριμένα είναι τα τελευταία που γύρισε.

Το "Life is worth losing" είναι ένα περίεργο special: ο Carlin μοιάζει να παίζει με τα όρια και να έχει βάλει στον εαυτό του την πρόκληση να βγάλει γέλιο μέσα από τα πιο ευαίσθητα και ταμπού θέματα. Μάλλον κανείς άλλος δεν έχει τολμήσει να ασχοληθεί στο ίδιο special με αυτοκτονίες, δολοφονίες, ανθρωποθυσίες, κανιβαλισμό, νεκροφιλία, αποκεφαλισμούς, μαζικούς τάφους κλπ. Η γενική ιδέα είναι ότι ο άνθρωπος είναι ένα κτήνος και δεν είναι τυχαίο ότι ο αρχικός τίτλος του special θα ήταν "Γουστάρω όταν πεθαίνουν πολλοί άνθρωποι" (πριν ο τυφώνας Κατρίνα αναγκάσει για μια ακόμη φορά τον Carlin να τον αλλάξει). Το ζήτημα είναι ότι αυτά που λέει ο Carlin είναι όπως σχεδόν πάντα εύστοχα, δεν είναι όμως πάντα αστεία. Για την ακρίβεια είναι στιγμές που ο μισανθρωπισμός του γίνεται οδυνηρός κι αφήνει μια περίεργη μελαγχολική αίσθηση. Ο ίδιος ο Carlin, αφού είχε τελειώσει το special συνειδητοποίησε ότι είναι "γαμημένα καταθλιπτικό" και αποφάσισε να γράψει νέο υλικό. Αυτό δείχνει και πόσο δύσκολο είναι αυτό που έκανε πάντα ο Carlin: να συνδυάζει τη φιλοσοφία με την κωμωδία, την ανάλυση της πραγματικότητας με το χιούμορ. Εδώ έκανε το λάθος να δώσει υπερβολική έμφαση στο πρώτο σε βάρος του δεύτερου. Από αυτή την άποψη υπάρχουν στο special μερικές εξαιρετικές παρατηρήσεις: το πώς η Αμερική έχει μετατραπεί σε ένα απέραντο mall, το ότι οι άνθρωποι ξοδεύουν λεφτά που δεν έχουν σε πράγματα που δεν χρειάζονται και το ποιοί είναι οι πραγματικοί ιδιοκτήτες της χώρας (ένα bit που έχει γίνει διάσημο, ακόμη και στην ελλάδα, αλλά εμένα μου φαίνεται από τα πιο αδύναμα, από πλευράς κωμωδίας). 

Από εκεί και πέρα, η αρχή και το τέλος του special είναι από τα αγαπημένα μου: ξεκινάει με το περίφημο Modern Man (του οποίου η μετάφραση είναι σχεδόν αδύνατη, γι' αυτό και η προσπάθεια του Utopian Persona είναι πραγματικά αξιέπαινη) και τελειώνει με μία απίστευτη ιστορία του Carlin για το πώς ένα μικρό πρόβλημα μπορεί να οδηγήσει σε μία τεράστια καταστροφή.

Όπως είπαμε και πριν, ο ίδιος ο Carlin έκανε την αυτοκριτική του για το "Life is worth losing" και αποφάσισε να γράψει νέο υλικό, το οποίο μπορούμε να δούμε στο "It's bad for ya". Ο μισανθρωπισμός και τα θέματα ταμπού, όπως ο θάνατος είναι πάλι εδώ αλλά η ισορροπία είναι πολύ καλύτερη. Φυσικά το special αυτό γυρίστηκε τέσσερις μήνες πριν το θάνατό του και ο Carlin ήδη δείχνει γερασμένος και κουρασμένος, αλλά καταφέρνει και "εκμεταλλεύεται" την ιδέα αυτή, μιλώντας για τα γηρατειά και το θάνατο με απολαυστικό τρόπο (ένα απόσπασμα έχουμε δει εδώ). Το special έχει τις απαραίτητες δόσεις πολιτικής με τη ρουτίνα για τα δικαιώματα και τα προνόμια, για την εθνική υπερηφάνεια (που είχαμε δει εδώ), για το God bless America και κυρίως για τους Αμερικανο-γιαπωνέζους και τη μεταχείρισή τους κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Και φυσικά έχει και την κλασική και αναντικατάστατη γκρίνια του Carlin, κυρίως για τα παιδιά: για την ιδέα ότι "κάθε παιδί είναι ξεχωριστό" και για το "κίνημα της αυτοεκτίμησης". Σε κάθε περίπτωση, το γεγονός ότι ο Carlin κατάφερε, όχι μόνο να γυρίσει special στα 71 του, αλλά και να εξελιχθεί  μέσα από την αυτοκριτική, είναι ένας ακόμα λόγος για το ότι είναι από τους καλύτερους, αν όχι ο καλύτερος, όλων των εποχών...

The greatest (bullshit) story ever told #3

Αντί για "χρόνια πολλά" και "χριστός ανέστη", ιδού το τρίτο και τελευταίο μέρος του χριστιανικού βίντεο. Για αρχή: ήταν ο Χριστός λευκός; Ήταν η ιστορία του αυθεντική; Τι θα γινόταν αν ζούσε μέχρι τα 50; Είχε αδερφό ο Χριστός; Απαντούν οι Hari Kondabolu, Bill Maher, Marc Maron και Robin Williams. Ο Eddie Izzard αποκαλύπτει πώς μπήκαν οι πλούσιοι στο βασίλειο των ουρανών και ο Bill Hicks σχολιάζει την ιδέα των "χριστιανών που σκοτώνουν". Ο Jim Jefferies, o George Carlin και ο Doug Stanhope σχολιάζουν τη μετά θάνατον ζωή. Ο Richard Jeni λέει πώς θα γινόταν πιο ενδιαφέρων ο εκκλησιασμός, ενώ ο Jimmy Carr και ο Bill Maher θυμίζουν τα "περίεργα" σεξουαλικά γούστα των καθολικών παπάδων. Τέλος σαν επίλογος, Kurt Metzger και φυσικά George Carlin (στην πασίγνωστη ρουτίνα του για τη θρησκεία, που είχαμε ξαναδεί τέτοιες μέρες πέρυσι).

Αν όλα αυτά σας έχουν αναστατώσει λίγο και νιώσατε την πίστη σας να κλονίζεται, αφήστε "τη δίνη της μυσταγωγίας να σας παρασύρει" και αφεθείτε για μια ακόμη φορά στο "ταξίδι προς τη μέθεξη"... για να θυμούνται οι παλιότεροι και να μαθαίνουν οι νεώτεροι: Τόπων Μύστες.

The greatest (bullshit) story ever told #2

Μεγάλη Παρασκευή σήμερα και ακούγοντας τις θλιμμένες καμπάνες, μπορείτε να δείτε το δεύτερο μέρος του χριστιανικού μας βίντεο: αφού ο George Carlin εξηγεί ότι οι δέκα εντολές θα έπρεπε να είναι λιγότερες, βλέπουμε την εκδοχή των Monty Python για τη γέννηση του Χριστού και το πώς ακριβώς έδωσαν τα δώρα οι μάγοι (σύμφωνα με τον Eddie Izzard και το Family Guy). Ο Greg Giraldo, o Bill Maher, ο Eddie Izzard και ο Robin Williams σχολιάζουν το καυτό θέμα της παρθενογένεσης και ο Gilbert Gottfried, πάλι με τον Eddie Izzard, τον Μυστικό Δείπνο. Ο Jim Jefferies αποκαλύπτει το πραγματικό ύψος του Χριστού και ο Dylan Moran ομολογεί ότι προτιμά κάποιον άλλο σούπερ ήρωα, γιατί ο Χριστός του φαίνεται γκρινιάρης. Τέλος φτάνουμε στο μαρτύριο της σταύρωσης με Anthony Jeselnik, Jimmy Carr, Bill Hicks και οπωσδήποτε Jim Carrey...

Η ψηφοφορία για το ποιούς κωμικούς θα βλέπουμε πιο συχνά εδώ συνεχίζεται. Προηγούνται όπως είναι φυσικό Carlin, Stanhope και Louis CK αλλά ήδη ικανοποιούνται και οι λιγότερο δημοφιλείς προτιμήσεις, όπως ο Jim Jefferies που είδαμε πρώτη φορά σ' αυτά τα δύο "χριστιανικά" βίντεο.

The greatest (bullshit) story ever told #1

Όπως μπορεί να καταλάβει κάποιος κοιτώντας τα tags, η θρησκεία - και ειδικά ο χριστιανισμός - είναι ένα από τα αγαπημένα μου θέματα. Γι' αυτό και τα χριστούγεννα που πέρασαν, έφτιαξα ένα compilation από διάφορες stand-up ρουτίνες του οποίου η προβολή είχε αναγγελθεί εδώ. Το βίντεο περιλαμβάνει κομμάτια που είχαμε δει και ένα χρόνο πριν στο αφιέρωμα για τη μεγάλη εβδομάδα, αλλά και άλλα που δεν έχουν ανέβει εδώ, καθώς και κάποια αποσπάσματα από το κωμικό ντοκυμαντέρ Religulous του Bill Maher.
Ξεκινάμε με το πρώτο μέρος, που ασχολείται κυρίως με την Παλαιά Διαθήκη και μετά την εισαγωγή του Rowan Atkinson, απαντάει σε διάφορα φλέγοντα ερωτήματα. Ο Lewis Black μας λέει αν ο κόσμος δημιουργήθηκε σε επτά ημέρες και ο Bill Hicks με τον Eddie Izzard απαντάνε στο γιατί ο θεός έφτιαξε τους δεινόσαυρους και αν συνυπήρξαν με τον άνθρωπο, ενώ ο Bill Maher κάνει μια βόλτα στο "μουσείο της Δημιουργίας". Πάλι ο Eddie Izzard και ο Jim Jefferies λύνουν όσες απορίες έχουμε για την κιβωτό του Νώε, και τέλος με τη βοήθεια του Lewis Black, του Eddie Izzard και του Adam Ferrara μαθαίνουμε την πραγματική ιστορία του Μωυσή.

Sam Kinison - Jesus

Σήμερα συμπληρώθηκαν 20 χρόνια από τη μέρα που σκοτώθηκε ο Sam Kinison, κι αφού η ημερομηνία αυτή συνέπεσε με τη Μεγάλη Εβδομάδα, είναι ευκαιρία να μπούμε στο κλίμα των ημερών με ένα από τα καλύτερα κομμάτια του.
Πώς αντιμετώπιζε ο Ιησούς τους αρρώστους που ζητούσαν θεραπεία; Είχε γυναίκα; Θα ξανάρθει; O Sam Kinison - πεντηκοστιανός κήρυκας στα νιάτα του - είναι ο πιο κατάλληλος για να απαντήσει αυτά τα ερωτήματα...

(Όπως και πέρυσι η Μεγάλη Εβδομάδα θα είναι γεμάτη από χριστιανικά βίντεο... Stay tuned!)

Ένας χρόνος: best of the best

Χτες το blog αυτό έκλεισε ένα χρόνο ύπαρξης και σκέφτηκα με αυτή την αφορμή να μοιραστώ τη λίστα με τους δέκα αγαπημένους μου κωμικούς και μαζί δέκα από τα καλύτερα βίντεο που έχουν μπει εδώ. Πρώτον γιατί ειδικά τον τελευταίο μήνα, το blog έχει πολλούς νέους επισκέπτες που ίσως δεν έχουν δει τα παλιότερα βίντεο και δεύτερον γιατί είμαι κολλημένος με τις λίστες (ένας από τους λόγους που αυτή η ταινία είναι από τις αγαπημένες μου).
Με την ευκαιρία και αφού τα περισσότερα σχόλια, είτε εδώ, είτε στο youtube, είτε live, είναι κάτι του στυλ "βάλε περισσότερα από τον τάδε", σκέφτηκα να το οργανώσω κι έφτιαξα αυτή την ψηφοφορία (της οποίας το link θα βρίσκετε στη δεξιά στήλη).
Πάμε λοιπόν το top-10 (χωρίς αυστηρή σειρά), αφού απολογηθώ προκαταβολικά που άφησα απ'έξω διάφορους (π.χ. Dave Chapelle, Bill Bailey, Dylan Moran).

10. Ο αξιολάτρευτος Kevin James που δυστυχώς έχει παρατήσει το stand-up για τις χολυγουντιανές κωμωδίες.

9. Ο υποτιμημένος Greg Giraldo που δυστυχώς μας άφησε νωρίς.


8. Ο απίθανος Eddie Izzard, του οποίου σύντομα θα ανέβουν πολύ περισσότερα βίντεο.

7. Φυσικά ο Richard Pryor, που θεωρείται ο νο1 κωμικός όλων των εποχών.

Richard Pryor - Mafia από spnpanos

6. Ο Chris Rock, ο πιο αντιπροσωπευτικός κατ'εμέ διάδοχος του Pryor.

5. O Richard Jeni, του οποίου δυστυχώς έχουμε δει ήδη τα καλύτερα κομμάτια.


4. Ο Louis C.K. που αυτή τη στιγμή θεωρείται ο νο 1 κωμικός στις ΗΠΑ (και με το συγκεκριμένο βίντεο είναι νο 1 σε views και στο blog)


3. Ο Bill Hicks, που στο συγκεκριμένο βίντεο συνδυάζει την αγάπη για τη μαριχουάνα με το μίσος για τα παιδιά.


2. Ο Doug Stanhope που κάποτε το όνομα του θα συμπληρώσει την "Αγία Τριάδα" των Lenny Bruce, Hicks και Carlin.


1. Κι εννοείται ο George Carlin, ο οποίος και λόγω της απίστευτης παραγωγικότητάς του, έχει τις περισσότερες εμφανίσεις στο blog.


(By the way και μια που είμαι σε mood ανασκόπησης, οι αναρτήσεις που έχουν τα περισσότερα views είναι για προφανείς λόγους όσες έχουν ολόκληρα special και όσες έχουν σχέση με το ελληνικό stand-up. Από τη δικιά μου μεριά, αν έπρεπε να κρατήσω κάτι, σαν αναρτήσεις και όχι μόνο σαν υποτιτλισμένα βίντεο, θα ήταν αυτό που είναι πολύ λιγότερο δημοφιλές: το αφιέρωμα στην 11η Σεπτέμβρη.)

Ricky Gervais (+bonus Jimmy Carr)

Συνεχίζουμε με τους (παραμελημένους από το blog) Άγγλους κωμικούς και με έναν από αυτούς που η φήμη τους έχει φτάσει και στις ΗΠΑ. Ο Ricky Gervais έχει γίνει διάσημος, όχι μόνο σαν stand-up comedian, αλλά σαν δημιουργός της σειράς The Office. Τα τελευταία χρόνια έγινε ακόμα πιο γνωστός σαν παρουσιαστής της απονομής των Golden Globes, όπου οι ατάκες του για τους αστέρες του Χόλυγουντ εγραψαν ιστορία. Εμένα πάλι δε μου φαίνεται τόσο αστείος, ίσως να με ενοχλεί η αλαζονεία του. Είναι όμως απίστευτα καυστικός και προσβλητικός και η ελευθεροστομία του έχει φουντώσει τη συζήτηση για τα όρια της κωμωδίας. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι και το παρακάτω μικρό απόσπασμα...

Ο βιασμός είναι ένα από τα θέματα τα οποία αρκετοί υποστηρίζουν ότι δεν σηκώνουν χιούμορ. Κάποια άλλη στιγμή θα γράψω την άποψή μου για το θέμα. Προς το παρόν, σαν τροφή για σκέψη στο θέμα των ορίων, ένα ακόμα ακραίο παράδειγμα (πάλι πάνω στο θέμα του βιασμού). Όπως αποδεικνύει και το δεύτερο αστείο στο ίδιο βίντεο, ο Jimmy Carr ουσιαστικά προσπαθεί να πει τα πιο χοντρά και προσβλητικά αστεία σε ένα διαγωνισμό καφρίλας στον οποίο βγαίνει πάντα νικητής...

(To post είναι αφιερωμένο στον Άλεξ (aka NightpowerGr) που δοκίμασε τα όρια για τα οποία συζητάμε μ'αυτό το βίντεο).

George Carlin - Golf courses for the homeless

Υπάρχει μια ατάκα του George Carlin (τη λέει εδώ) για τις στολές στα σχολεία: λέει πώς είναι μια παλιά ιδέα που την έχει πάρει το αυτί του στα "επίκαιρα" των 30's αλλά ήταν δύσκολο να καταλάβει τι λέγανε ακριβώς, γιατί η αφήγηση ήταν στα γερμανικά. Κάτι τέτοιο ισχύει και για τις δηλώσεις που πληθαίνουν όσο μπαίνουμε στην προεκλογική περίοδο: ο αυριανός πρωθυπουργός θέλει να ανακαταλάβει τις πόλεις, γιάπηδες υπουργοί ζητάνε πιστοποιητικά υγείας από τους μετανάστες και η μεγαλύτερη διαφωνία είναι για το αν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι "light" και "ανθρωπιστική" λύση. Ειδικά σ' αυτό το τελευταίο δεν ξέρεις ποιοί είναι χειρότεροι: αυτοί που τα προτείνουν ή αυτοί που δεν τα θέλουν στην περιοχή τους; Κι εδώ έρχεται πάλι ο Carlin να βάλει τα πράγματα στη θέση τους μιλώντας (με αφορμή τους άστεγους) για το περίφημο και εξόχως αμερικάνικο Not In My Back Yard, για τους τύπους που δεν θέλουν τίποτα δίπλα τους (και για να μην ξεχνιόμαστε, πρόκειται για την ίδια λογική: από τα κέντρα αποτοξίνωσης μέχρι τις χωματερές).
Πιο επίκαιρος και πιο πολιτικός από ποτέ λοιπόν, μέσα από το καταπληκτικό Jammin' in New York του 1992, ο George Carlin δίνει τη λύση για το θέμα των άστεγων..

Special #4: Mitch Hedberg - Comedy Central Uncut

Σαν σήμερα πριν επτά χρόνια πέθανε ο Mitch Hedberg, όταν επιχείρησε να κάνει ταυτόχρονα χρήση ηρωίνης και κοκαϊνης. Κι έτσι πραγματοποίησε αυτό που είχε πει σε μία συνέντευξή του: να πεθάνει από overdose, αφού γίνει διάσημος. Χάρη στο μοναδικό του στυλ και τη σχέση του με τα ναρκωτικά απέκτησε ένα cult κοινό, που διευρύνθηκε μετά το θάνατό του. Υπάρχει μόνο ένα βιντεοσκοπημένο special του Mitch Hedberg και μπορούμε να το δούμε χάρη στη μετάφραση του Αλέξανδρου Τιτκώβ, που έγραψε κι ένα μικρό intro, για όσους βλέπουν πρώτη φορά τον Mitch:
"Τα αστεία του Mitch είναι πολύ σύντομα (καμιά φορά είναι απλώς μία πρόταση) και πηδάει από το ένα στο άλλο, χωρίς να υπάρχει ιδίαιτερη σύνδεση μεταξύ τους. Το χαρακτηριστικό τους είναι ένας προσγειωμένος και τελείως απροσδόκητος σουρρεαλισμός. Για το Αγγλοσαξονικό κοινό του stand-up που έχει περάσει από αρκετές φάσεις, ο Mitch Hedberg είχε καταφτάσει στην ώρα του. Για κάποιο πιο απαίδευτο κοινό, ίσως τα αστεία του να χαρακτηριστούν πολλές φορές ως "καμμένα".
Το σίγουρο είναι πως δεν θα είχε αποκτήσει αυτό το ξεχωριστό στυλ αν δεν πειραματιζόταν με τα ναρκωτικά. Ίσως θα μπορούσαμε να πούμε πως ό,τι καλό αστείο μπορεί να βγάλει κάποιος μαστουρωμένος, το έχει πει ήδη ο Mitch Hedberg.
Το special αυτό μαγνητοσκοπήθηκε το 1999 κι η έκδοση που βλέπετε είναι η αμοντάριστη, κατά 20' μεγαλύτερη της επίσημης. Ο Mitch ήταν γνωστός και για το άγχος που είχε πάνω στη σκηνή, οπότε και η παράσταση αυτή είναι γεμάτη στιγμές του όπου νιώθει αμήχανα και αυτοσαρκάζεται για το πως δεν έπιασαν μερικά αστεία του. Παρ' όλες τις "κοιλιές" που κάνει (οι οποίες βέβαια είναι χαριτωμένες και του δίνουν στυλ), φαίνεται πως είναι πραγματικά αστείος και καταφέρνει να το γυρίζει πάντα.
Να σημειωθεί πως το special αυτό δεν είναι και το δυνατότερο show του για να τον γνωρίσετε. Εάν σας άρεσε έστω και λίγο, αλλά δεν μείνατε ικανοποιημένοι, προτείνεται το album του Mitch All Together."

Ελληνικό σταντ-απ: Νέες παραστάσεις (+βίντεο Λάμπρος Φισφής)

Έχουμε κοντά ένα μήνα να ασχοληθούμε με το ελληνικό stand-up και η εβδομάδα που μόλις άρχισε δίνει μια καλή αφορμή αφού είναι γεμάτη παραστάσεις (όπως μπορούμε να δούμε και στο ημερολόγιο που πλέον είναι προσβάσιμο και από το comedylab). Χωρίς πολλά πολλά λόγια μπορούμε να δούμε κι εδώ τι παραστάσεις παίζουν και να φτιάξουμε κάτι σαν χάρτη του stand-up comedy στην Αθήνα σήμερα:
-Τη Δευτέρα οι νικητές του 1ου Φεστιβάλ Αλέξανδρος Τιτκώβ, Βύρωνας Θεοδωρόπουλος και Βασίλης Καραγιαννόπουλος παίζουν στο Vitamina στο Γκάζι, με παρουσιαστή τον Κωνσταντίνο Ραβνιωτόπουλο. Στον ίδιο χώρο, αν έχω καταλάβει καλά, θα γίνουν ακροάσεις και για το 2ο Φεστιβάλ που θα γίνει το φθινόπωρο.
-Την Τρίτη, στο Nueva Trova γίνεται το δεύτερο Open Mic με τίτλο "5 λεπτά δόξας". Σε κάθε τέτοιο open mic, δέκα κωμικοί, πρωτοεμφανιζόμενοι αλλά και πιο έμπειροι, ανεβαίνουν στη σκηνή για πέντε λεπτά, ενώ παρουσιαστές είναι η Κατερίνα Βρανά και ο Λάμπρος Φισφής. Αυτή την Τρίτη θα παίξουν μεταξύ άλλων και οι Δημήτρης Δημόπουλος, Δημήτρης Χριστοφορίδης, Βασίλης Καραγιαννόπουλος, Βύρωνας Θεοδωρόπουλος και Αλέξανδρος Τιτκώβ. (Βίντεο του Δημόπουλου μπορείτε να δείτε εδώ ενώ εδώ μπορείτε να διαβάσετε για τις περιπέτειες του στα open mic της Αγγλίας).
-Την Τετάρτη και την Πέμπτη οι τελευταίες παραστάσεις της Κατερίνας Βρανά στο Nixon με τίτλο "Μαραζώνω στην ξενιτιά" (ένα υποτιτλισμένο βίντεο της Κατερίνας από παράστασή της στην Αγγλία είχαμε δει εδώ ενώ περισσότερα μπορεί να μάθει κανείς στο site της ή να δει στο youtube).
-Επίσης την Πέμπτη (και για κάποιες Πέμπτες ακόμα) το τρίο Δημήτρης Χριστοφορίδης, Βύρωνας Θεοδωρόπουλος και Θωμάς Τσαλαπάτης θα είναι στο Dunkel της Πανόρμου, με guest αυτή την Πέμπτη τον Λάμπρο Φισφή.
-Την Παρασκευή και το Σάββατο, o Γιώργος Χατζηπαύλου συνεχίζει την παράστασή του "Δύσκολα τα πράγματα" στο Θέατρο Παραμυθίας (τρέιλερ και βιντεάκια από την παράσταση μπορείτε να δείτε εδώ).
-Το Σάββατο συνεχίζει και ο Σίλας Σεραφείμ με την παράσταση "Κλεφτά υπάρχουν" στο Μπάντμιντον (βίντεο-απόσπασμα εδώ).
-Τέλος την Κυριακή, ο Κωνσταντίνος Ραβνιωτόπουλος στο Εκστάν στα Πατήσια (βίντεο από παλιότερη παράσταση του Κωνσταντίνου ενώ περισσότερα μπορείτε να δείτε εδώ).
(Update: Κι άλλη παράσταση την Κυριακή: ο Διονύσης Ατζαράκης και ο Κωνσταντίνος Πασσάς στο θέατρο Eliart.)
Όπως καταλαβαίνετε, αν κάποιος έχει υπομονή (και κάποια λεφτά) μπορεί να περάσει την εβδομάδα του βλέποντας stand-up comedy. Εγώ πάλι έχω πολύ λίγο και απ'τα δύο και επιπλέον έχω δει τους περισσότερους απ'αυτούς live το χειμώνα που πέρασε. Αν έπρεπε να προτείνω κάτι απ' όλα αυτά θα ήταν το open mic στο Nueva Trova, όχι μόνο λόγω των παρουσιαστών και των συμμετεχόντων, αλλά και γιατί κάτι τέτοιο πρώτη φορά συμβαίνει στην Ελλάδα. Κι επιπλέον είναι το concept που μπορεί να συνδυάσει εμφανίσεις κάπως πιο έμπειρων κωμικών (συχνά με νέο υλικό) και νέους που μπορεί να αναδειχτούν. Κατά τ' άλλα ελπίζω μέσα από όλες αυτές τις παραστάσεις και τον συναγωνισμό, σιγά σιγά να ανέβει επίπεδο το ελληνικό stand-up, κι αυτό αφορά και το κοινό.
Και μια υποσημείωση για να μην παρεξηγηθώ: παλιότερα είχα γκρινιάξει για την έλλειψη βίντεο από παραστάσεις stand-up στην ελλάδα κι εδώ φαίνεται να υπάρχει μία αντίφαση, αφού ακόμα και τα links που δίνω παραπάνω για διάφορα βίντεο είναι αρκετά. Η διαφορά είναι ότι τα βίντεο που ανεβάζω από ξένους κωμικούς είναι μια επιλογή από εκατοντάδες ώρες παραστάσεων ή τηλεοπτικών εμφανίσεων και συνήθως προέρχονται από επαγγελματικές παραγωγές, υπάρχει δηλαδή μεγάλη δυνατότητα επιλογής. Το θέμα λοιπόν δεν είναι ότι δεν υπάρχουν βίντεο έτσι γενικώς (τέτοια μπορεί να βρει κανείς και μόνος του στο internet) αλλά ότι μπορεί να δω live κάποιες ρουτίνες τις οποίες δεν θα βρω φυσικά βιντεοσκοπημένες. Μ' άλλα λόγια, έχω αποφασίσει και στο ελληνικό stand-up, να έχω τα ίδια κριτήρια που έχω και για το ξένο: (εκτός κάποιων εξαιρέσων) να ποστάρω εδώ κάτι αν μου αρέσει πολύ, ακόμα κι αν οι επιλογές έτσι περιορίζονται...
Μ' αυτά τα δεδομένα και παρ' όλο που δεν είμαι φαν της τηλεόρασης, μπορούμε να δούμε τα κομμάτια stand-up του Λάμπρου Φισφή που έχουν προβληθεί στα τρία πρώτα επεισόδια του "Κάψε το Σενάριο".