1ο Φεστιβάλ Stand Up Comedy: Και του χρόνου καλύτερα!

Έγινε και το "1ο φεστιβάλ Stand Up Comedy" και αποδείχτηκε ακόμα μια φορά ότι αν πας κάπου με χαμηλές προσδοκίες, σίγουρα φεύγεις ευχαριστημένος. Αν μη τι άλλο, το φεστιβάλ δικαίωσε τον τίτλο του και για πρώτη φορά δεν ήταν άσχημα. Όσοι δεν έχετε ιδέα για τι μιλάω μπορείτε να πάρετε μια γεύση από το παρακάτω βίντεο:

Προσπερνάω διάφορα αρνητικά όπως: τις τιμές (παρά το πλήθος των χορηγών) και τις ομιλίες της υπεύθυνης, που για κάποιο λόγο μου θύμιζε λυκειάρχισσα που στη σχολική γιορτή εκφράζει την καταπιεστική "αγάπη" για τα παιδιά της· τη μπάντα που "έντυσε" μουσικά την εκδήλωση: στα όρια της παρωδίας, δεν ξέρω πώς τους ήρθε να ονομαστούν "κολλεκτίβα"· την κριτική επιτροπή που ως επί το πλείστον δεν είχε σχέση με το stand up (πράγμα που εν μέρει φάνηκε και στα βραβεία)· κι ένα σκετσάκι φτηνού και κακόγουστου αντιγερμανισμού, πραγματικός βιασμός της αισθητικής και της ακοής μας και αποθέωση του κλισέ, που ακόμα προσπαθώ να ξεχάσω·
Τα θετικά τώρα. Ο Γιώργος Χατζηπαύλου: σαν κωμικό προτιμώ να τον κρίνω όταν κάποια στιγμή δω την παράστασή του, αλλά σαν παρουσιαστής έκανε μια χαρά τη δουλειά του, ειδικά στο κομμάτι που εξήγησε πόσο δύσκολο είναι κάποιος να ανεβαίνει να κάνει stand up πρώτη φορά και στις εκκλήσεις του στο κοινό να σεβαστεί το άγχος των διαγωνιζόμενων και να τους στηρίξει. Και αυτός, και ο Ραβνιωτόπουλος (που εμφανίστηκε εκτός συναγωνισμού) έχουν χρόνια εμπειρίας και αυτό φαινόταν. Η θεματολογία τους βέβαια (άνδρες - γυναίκες κλπ) είναι κάπως κοινότυπη και τα αστεία τους γνώριμα (χωρίς να μπω εδώ σε συζήτηση περί joke stealing), αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν είχαν και πολύ καλές στιγμές. Αλλά επειδή το γούστο μου απαιτεί πιο αιχμηρά ή αναπάντεχα αστεία, είδα με μεγαλύτερο ενδιαφέρον τους άλλους δύο που εμφανίστηκαν εκτός συναγωνισμού: το Δημήτρη Χριστοφορίδη (παρά την περίεργη επιλογή του να μιλήσει για το καλοκαίρι με τέτοιο κρύο!) και το Θωμά Τσαλαπάτη. Άμεσα ελπίζω να μου δώσουν ευκαιρία να ασχοληθώ παραπάνω μαζί τους, αλλά σίγουρα τα παιχνίδια με τη γλώσσα και οι δόσεις σουρεαλισμού που δώσανε ήταν κάτι που χρειαζόταν (σε μια βραδιά με πολύ observational comedy). Θετική έκπληξη ήταν και η ομάδα αυτοσχεδιασμού "Κάψε το Σενάριο" του Λάμπρου Φισφή. Δεν έχω ασχοληθεί ιδιαίτερα με αυτό το είδος (το improv) αλλά είναι σίγουρα διασκεδαστικοί και δικαίως θα έχουν σύντομα τηλεοπτικό χρόνο (αν δεν κάνω λάθος στο mega, για όσους βλέπετε τηλεόραση).
Το πιο σημαντικό στο φεστιβάλ όμως ήταν οι διαγωνιζόμενοι: χωρίς καμία διάθεση αυστηρότητας και ξέροντας τις δυσκολίες, βλέποντας τους εννιά φιναλίστ αναρωτιέσαι τι έκαναν οι άλλοι 150 που πέρασαν από audition. Όχι για κανέναν άλλο λόγο αλλά γιατί τουλάχιστον τρεις κοπέλες έκαναν μπαμ ότι δεν έχουν σχέση με το stand up comedy (και μάλλον το ξέρανε και οι ίδιες). Απο'κει και πέρα, υπήρχαν κάποιοι άλλοι που έχουν κάποιες βάσεις πάνω στις οποίες θα μπορούσαν να δουλέψουν. Ένα πολύ μικρό δείγμα από τρεις: το Γιάννη Τσεμπερλίδη, το Βύρωνα Θεοδωρόπουλο και την Ελισάβετ Μπούρα (πάντα έχοντας στο μυαλό μας ότι για τα παιδιά αυτά είναι μία πρώτη προσπάθεια, με ό,τι συνεπάγεται αυτό)

Άφησα για το τέλος το νικητή: Δεν είναι τυχαίο ότι τουλάχιστον γι'αυτόν, το κοινό και η κριτική επιτροπή συμφώνησαν· κατ'εμέ η διαφορά με τους υπόλοιπους ήταν εμφανής. Το εντυπωσιακό είναι ότι ο Άλεξ είναι μόλις 19 χρονών αλλά όλα εξηγούνται γιατί είναι πρώτ'απ'όλα fan του stand up, έχει δηλαδή το πιο βασικό: μεράκι. Δεν είναι επίσης τυχαίο ότι σχεδίαζε να φτιάξει ένα blog σαν αυτό, ευτυχώς δεν το έκανε για να έχει χρόνο να ασχοληθεί με το δικό του υλικό. Από εκεί και πέρα δεν έχω να πω τίποτα: σαν κείμενο και σαν παρουσίαση μου κάνει, η θεματολογία είναι ακριβώς αυτή που μ'αρέσει, φαντάζομαι στο μέλλον θα βελτιωθεί κι άλλο (π.χ. στις "δεύτερες φωνές" του συμφοιτητή ή της τζοκόντα). Με λίγα λόγια είναι καλός, όχι μόνο για διαγωνισμό πρωτοεμφανιζόμενων, γενικά καλός· αρκεί να μην "καεί" από την προβολή και από τις παραστάσεις που πλέον θα κάνει. Προς το παρόν μπορείτε να κρίνετε και μόνοι σας από το βίντεο που ήδη έχει ανέβει στο comedylab: