Αφιέρωμα: Παιδιά #1

Τους τελευταίους μήνες ακούω διαρκώς για εγκυμοσύνες, έχω τουλάχιστον έξι γνωστές και φίλες που τα έχουν "καταφέρει", ενώ άλλες έχουν γεννήσει ήδη και άλλες προσπαθούν εναγωνίως να πιάσουν παιδί. Με λίγα λόγια θα πρέπει κάθε τρεις και λίγο να τρέχω στα μαιευτήρια, να θυμάμαι το φύλο των παιδιών και να υποκρίνομαι ότι έχουμε να κάνουμε με κάτι γλυκό και θαυμάσιο! Στην πραγματικότητα δεν καταλαβαίνω τι τους έχει πιάσει όλους (τέτοια εποχή κιόλας), αλλά είναι μία καλή αφορμή να εμπλουτιστεί η επιχειρηματολογία όσων όχι μόνο δε θέλουν να κάνουν παιδιά, αλλά δε μοιράζονται τον ενθουσιασμό για το "θαύμα" της αναπαραγωγής.
Και φυσικά ξεκινάω με τον Doug Stanhope, που αν κρίνω από τα ιντερνετικά και live σχόλια, έχει ενθουσιασει κι άλλους εκτός από μένα. Το συγκεκριμένο κομμάτι είναι από το special που έκανε για το Comedy Central Presents το 2001, όταν ήταν σχετικά άγνωστος και φαίνεται ότι είναι κάπως έξω απ'τα νερά του. Αργότερα ο Stanhope περιέγραψε τη συγκεκριμένη εμπειρία σαν απογοητευτική: το Comedy Central έκοψε κάποια κομμάτια του για την αυτοκτονία για να αποφύγει τις μηνύσεις ενώ του συνέστησε να μην εκφραστεί θετικά για τα ναρκωτικά. Σε πιο πρόσφατο show του, ο Doug αναφέρθηκε στο συγκεκριμένο special σαν το αντίθετο της αληθινής κωμωδίας, αφού είδε 1500 άτομα να τον "αποθεώνουν" ενώ ο ίδιος ρωτούσε ειρωνικά "Θυμάται κανείς πως με λένε;", ερώτηση που επίσης κόπηκε στην τελική version...

Χορός και τατουάζ

Δύο βιντεάκια εμπνευσμένα κατά κάποιο τρόπο από τις διακοπές μου...

Το πρώτο είναι εξαιρετικά αφιερωμένο στο φίλο μου τον Δ. που έχει ακούσει ένα εκατομμύριο φορές την ερώτηση "γιατί δε χορεύεις", κάποιες από αυτές στις διακοπές, και πρέπει να πω ότι τον νιώθω αφού κι εγώ κάθε άλλο παρά δεινός χορευτής είμαι...
Ο Bill Hicks λοιπόν, στο τελευταίο βιντεοσκοπημένο του show, δίνει επιχειρήματα σε τύπους σαν εμάς...

Το δεύτερο έχει να κάνει με μια απορία μου που επίσης γεννήθηκε στις διακοπές: είμαι ο μοναδικός που δεν έχω κάνει τατουάζ; Και δε μιλάμε για αστεράκια και λουλουδάκια, αλλά μανίκια ολόκληρα, χέρια, πόδια κλπ. Κάποτε έπρεπε να έχεις κάνει φυλακή για να έχεις τατού, πλέον είσαι περίεργος αν δεν έχεις. Από την ίδια διαπίστωση ξεκινάει και ο Jimmy Dore...

Doug Stanhope - Cops and troops

Μια που μπήκαμε σε αντιμπατσικό κλίμα με το προηγούμενο post, ευκαιρία για κάτι σχετικό αλλά πολύ πιο προχωρημένο από τον Doug Stanhope. Εκτός των άλλων είναι ένα πολύ καλό δείγμα του τι σημαίνει live κωμωδία: καμία σχέση με εύκολα αστειάκια, προηχογραφημένα γέλια και προβλέψιμες αντιδράσεις του κοινού. Ο Stanhope εδώ όχι μόνο δε φοβάται να πάει κόντρα σε ένα μέρος του κοινού του, αλλά το κάνει με τον πιο έξυπνο τρόπο ώστε να ξεμπροστιάσει αυτούς που πρέπει. Κι ο τρόπος του αυτός είναι μοναδικός, γι'αυτό δε χρειάζεται να πω και πολλά περισσότερα, αξίζει να το δείτε. Μια υποσημείωση μόνο: η παράσταση αυτή γυρίστηκε στις αρχές του 2004, δεν είχαν περάσει ούτε τρία χρόνια από την 11η Σεπτέμβρη και μόλις λίγοι μήνες από την έναρξη του πολέμου στο Ιράκ. Όποιος ξέρει τι κλίμα επικρατούσε στις ΗΠΑ εκείνες τις μέρες, καταλαβαίνει ότι δεν ήταν και το πιο απλό πράγμα του κόσμου να αντιμετωπίζεις μ'αυτόν τον τρόπο την αστυνομία και το στρατό. Βέβαια στη μεταμοντέρνα πραγματικότητα των OO's, με την πλήρη "ελευθερία του λόγου", δεν ήταν δα και τόσο δύσκολο να χαρακτηριστεί κάποιος αντικονφορμιστής, προχωρημένος ή edgy, στο βαθμό που η show biz έχει χώρο και για τέτοιες "παρασπονδίες", ακόμα και σε πολεμικές εποχές. Όπως φαίνεται όμως σ'αυτό το video και σε άλλα που θα δούμε στο μέλλον, ο Doug Stanhope είναι μία άλλη περίπτωση: πάει το χαρακτηρισμό edgy ένα βήμα πιο πέρα...

Dave Chapelle - Police brutality

Back at last και πολλά συνέβησαν όσο έλειπα. Ως γνωστόν στα νησιά της άγονης γραμμής η ενημέρωση δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα, αλλά σιγά σιγά καλύπτω τα κενά μου. Οπότε για αρχή, κάτι σχετικό με τα γεγονότα της Αγγλίας, όπου το πρωτοφανές δεν ήταν ότι οι μπάτσοι σκότωσαν ένα μαύρο. Δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά, γι'αυτό και η αφορμή γρήγορα επισκιάστηκε από τα επεισόδια και τις λεηλασίες που ακολούθησαν.
Με ένα παρόμοιο κοινωνικό background, ο Dave Chapelle μιλάει με το γνωστό cool στυλ του για τη συμπεριφορά της αστυνομίας απέναντι στους μαύρους.