Το τριήμερο ελληνικού stand-up πήγε μια χαρά απ'όσο ξέρω οπότε χρωστάω μία σχετική αναφορά. Προς το παρόν θα δούμε το βίντεο ενός νέου κωμικού που έχει τα φόντα να γίνει από τους αγαπημένους μου: του Hari Kondabolu, που εδώ περιγράφει την προσπάθεια μιας τυχαίας αγγλίδας να τον προσηλυτίσει μέσα στο δρόμο.
**** Και με αφορμή αυτό, όσοι χρειάζονται ένα αντίδοτο στο εορταστικό κλίμα των ημερών μπορούν να παρακολουθήσουν μια προβολή βίντεο με επιλεγμένα αντι-χριστιανικά stand-up routines (με πολύ Eddie Izzard, Bill Hicks, Bill Maher, George Carlin και πολλούς άλλους). Την Παρασκευή, στις 19:30, στο στέκι της Carthago στο Πολυτεχνείο (μπαίνοντας από Στουρνάρη αριστερά).
Πολλοί φίλοι του blog (κυρίως επαγγελματίες ή ημι-επαγγελματίες κωμικοί!) παραπονιούνται ότι δεν ασχολούμαι αρκετά με το ελληνικό σταντ-απ. Σε πείσμα λοιπόν της κριτικής έφτιαξα αυτό το ημερολόγιο όπου θα μπορείτε να διαβάζετε για όλες τις επόμενες παραστάσεις stand-up comedy (τουλάχιστον στην Αθήνα).
Ειδικά το επόμενο τριήμερο το πρόγραμμα είναι γεμάτο:
-Τη Δευτέρα στο Κ44 εμφανίζονται οι Δημήτρης Δημόπουλος, Λάμπρος Φισφής, Κατερίνα Βρανά, Γιώργος Βαγιατάς και Αλέξανδρος Τιτκώβ σε ένα event που όχι άδικα ονομάζεται All Star Comedy Jam (και με δωρεάν είσοδο).
-Την Τρίτη συνεχίζονται οι παραστάσεις "Τρίτες για γέλια: the open mic" στο Αγγέλων Βήμα, με τους νικητές του 1ου Φεστιβάλ stand-up comedy (για το οποίο μπορείτε να διαβάσετε εδώ). Αυτή την Τρίτη θα παίξουν οι Βασίλης Καραγιαννόπουλος, Βυρωνας Θεοδωρόπουλος, Αλεξ Τιτκώβ, Χριστινα Απανά με guest το Δημήτρη Χριστοφορίδη και παρουσιαστή τον Κωνσταντίνο Ραβνιωτόπουλο.
-Last but not least, την Τετάρτη, πάλι στο Passport, ο Δημήτρης Δημόπουλος θα παρουσιάσει μια εορταστική εκδοχή της "Υπερπαραγωγής" του (κι εδώ δωρεάν είσοδος! - κείμενο με αφορμή την παράσταση "Υπερπαραγωγή" και βιντεάκι του Δημήτρη Δημόπουλου εδώ).
Δυστυχώς για διάφορους λόγους, ακόμα δεν είναι τόσο εύκολο να βρεθούν βιντεάκια ελλήνων stand-up comedians. Οπότε προς το παρόν θα περιοριστούμε σε ένα βίντεο από τις εμφανίσεις της Κατερίνας Βρανά στην Αγγλία (όπου παρουσιάζει μια πανέξυπνη ιδέα, αξιοποιώντας τα διάφορα στερεότυπα για τα κράτη!).
Όπως έχω εξηγήσει εδώ, θεωρώ οτι ο Τζιμάκος έχει δώσει τα καλύτερα δείγματα ελληνικού σταντ-απ. Δεν ανήκει όμως στο αφιέρωμα αυτό μόνο γιατί ξεκίνησε σαν τραγουδιστής ροκ μπάντας αλλά και γιατί έχει προσφέρει μερικά καταπληκτικά παραδείγματα για το πώς παντρεύεται το stand up με τη μουσική.
Στο παρακάτω (γνωστό και αγαπημένο) βίντεο δεν τραγουδάει, αλλά μιλάει για τη μουσική και συγκεκριμένα για τα σατανιστικά μηνύματα στους δίσκους.
Τον ίδιο μύθο για τα "ανάποδα μηνύματα" στα βινύλια σχολιάζει με το μοναδικό του τρόπο και ο Bill Hicks στο παρακάτω βίντεο, αφού εξηγήσει γιατί τα ναρκωτικά έχουν κάνει καλό στη μουσική...
(τη μετάφραση για το συγκεκριμένο κομμάτι την πήρα, κάνοντας ελάχιστες αλλαγές, από τους υπότιτλους που έχει ανεβάσει στο subs.gr και αλλού ο Kitharistas87)
Είναι η τρίτη φορά που μου συμβαίνει (μετά τους Doug Stanhope και Eddie Izzard) να μετανιώνω που δεν είχα ασχοληθεί πιο νωρίς με έναν κωμικό: έπρεπε το Hilarious να ανακηρυχτεί το καλύτερο κωμικό άλμπουμ του 2010 για να δω όλα τα special του Louis C.K. και να καταλάβω για ποιό λόγο γινόταν τόσο ντόρος γύρω από το όνομά του. Και η τύχη τα έφερε έτσι ώστε πέντε μόλις μέρες πριν να κυκλοφορήσει το νέο του special, το οποίο διακινείται με έναν πρωτότυπο τρόπο: το κατεβάζεις έναντι μόλις $5 από το site του. Εσείς βέβαια καλά θα κάνετε να το κατεβάσετε από torrent, όπως κι εγώ, αφού όπως διαβάζουμε εδώ έχει βγάλει ήδη 200.000 δολάρια σε τέσσερις μέρες.
(By the way, η δημοσίευση του παρακάτω βίντεο στο youtube οδήγησε στη διαγραφή του λογαριασμού μου και του blog, μία ακόμα απόδειξη ότι οι πιο άμεσες μέθοδοι marketing - που είχαν λανσάρει κάποτε π.χ. οι radiohead - δεν συνεπάγονται απαραίτητα χαλαρότητα στον έλεγχο του copyright)
Η αλήθεια είναι ότι η δημοφιλία του Louis C.K. εκτοξεύτηκε τα τελευταία 5 χρόνια. Πριν ήταν γνωστός κυρίως για τις συγγραφικές του ικανότητες (μεταξύ άλλων για το Chris Rock Show). Ίσως αυτό να οφείλεται στο γεγονός ότι έπρεπε να φτάσει τα 40 για να βρει την περσόνα του μεσήλικα, χωρισμένου πατέρα που του ταιριάζει τόσο. Η πρώτη επαφή με το υλικό του μπορεί να είναι παραπλανητική: ότι πρόκειται για μια πιο οικεία (σε σχέση με τον Seinfeld) εκδοχή observational comedy. Σύντομα όμως καταλαβαίνεις ότι ο πεσσιμισμός του, το μαύρο χιούμορ και μερικές "άρρωστες" σκέψεις του, τον τοποθετούν σε μία εντελώς διαφορετική κατηγορία. Όλα αυτά θα γίνουν πολύ πιο κατανοητά όταν δούμε εδώ (σύντομα ελπίζω) ολόκληρο το Hilarious.
Προς το παρόν ένα σύντομο και όχι ενδεικτικό απόσπασμα από το νέο του special...
Αν υπάρχει ένας κωμικός, που εκφράζει ακριβώς τον τίτλο του αφιερώματος αυτού είναι ο Bill Bailey, γιατί έχει καταφέρει να συνδυάσει με τον καλύτερο τρόπο τα δύο είδη, χωρίς να γέρνει στο ένα ή στο άλλο. O Bill Bailey δεν είναι ένας μουσικός που by the way κάνει stand-up, ούτε ένας κωμικός που έτυχε να παίζει κάποιο όργανο και το ενσωματώνει στις ρουτίνες του. Κόντρα στις κριτικές στην αρχή της καριέρας του, ο Bailey έχει αποδείξει πλέον ότι μπορεί να έχει αστείους μονόλογους χωρίς να χρησιμοποιεί απαραίτητα τη μουσική, αλλά οι γνώσεις του πάνω στη μουσική και τα δεκάδες όργανα που παίζει είναι που κάνουν τα show του μοναδικά.
Δυστυχώς ή ευτυχώς ο Bailey ανήκει στην ίδια κατηγορία με τον Eddie Izzard: ένα πεντάλεπτο βιντεάκι δεν μπορεί να αποτυπώσει τη μοναδικότητα αυτή, πρέπει να μπεις στο μαγικό κόσμο του βλέποντας ολόκληρες τις παραστάσεις του. Προς το παρόν όμως μπορούμε να δούμε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από την παράσταση "Part troll" (δίνοντας μία ακόμα υπόσχεση για περισσότερα στο μέλλον).
Στο πρώτο κομμάτι ο Bailey αναρωτιέται πως θα ακούγονταν γνωστά κομμάτια παιγμένα στο μπάντζο από νότιους hillbillies, στο δεύτερο σχολιάζει και αναπαράγει τα μουσικά θέματα ειδήσεων του cbs και του bbc, και στο τελευταίο σατιρίζει τους U2 και ειδικά τα εφέ που χρησιμοποιεί ο κιθαρίστας τους...
Όπως έχω ξαναπεί, που και που θα μπαίνει κάτι πιο ανάλαφρο και χαλαρό, έτσι για να γεμίζουμε τα κενά: ο Nick Swardson λοιπόν αναρωτιέται αν θα βάζουμε τη μουσική που ακούμε στα εγγόνια μας...
Αυτό που δεν έχουμε κάνει μέχρι τώρα είναι να δούμε την καταγωγή και την ιστορία του stand-up comedy. Μέχρι να καλυφθεί και αυτή η εκκρεμότητα όμως, μπορούμε να δούμε ένα παράδειγμα συνδυασμού της κωμωδίας με τη μουσική, την εποχή που ακόμα το stand-up comedy δεν είχε πάρει τη σημερινή του μορφή. Ο Tom Lehrer έγινε γνωστός τη δεκαετία του '50, χάρη στα χιουμοριστικά τραγούδια που έγραφε: παρωδίες γνωστών τραγουδιών και κομμάτια για άσεμνα θέματα με έξυπνα συγκαλυμμένους στίχους. Στις αρχές της δεκαετίας του '60, μόλις λίγα χρόνια μετά τη λαίλαπα του μακαρθισμού, εμπλούτισε το μαύρο χιούμορ του με την πολιτική σάτιρα.
Το παρακάτω κομμάτι είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα σάτιρας της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ, την εποχή του Ψυχρού Πολέμου...
Οποιαδήποτε σύνδεση stand-up και μουσικής δεν είναι δυνατόν να αγνόει τον Bill Hicks. Όχι μόνο γιατί συχνά πυκνά αναφερόταν σε σχετικά θέματα αλλά και για τη σχέση του με τους Tool (άνοιξε το live τους το 1992 στο φεστιβάλ Lollapalooza).Οι Tool αργότερα αφιέρωσαν το άλμπουμ τους Aenima στον Hicks, ενώ το Third Eye περιέχει κομμάτια από παραστάσεις του. Οι Tool δεν ήταν οι μόνοι που τον αναγνώρισαν: Μεταξύ άλλων οι Fila Brazilia, οι SPA και οι Radiohead έχουν αφιερώσει άλμπουμ τους στον Hicks.
Στο παρακάτω βίντεο δίνει μία γεύση για το μουσικό του γούστο και για τα σχετικά "όνειρά" του: να δολοφονήσει τον George Michael και να δει τον Jimi Hendrix να βιάζει την Debbie Gibson!
Πολλοί φίλοι του blog κατά καιρούς ζητάνε να ανέβουν ολόκληρες παραστάσεις, αλλά από τη μία ο χρόνος που χρειάζεται κάτι τέτοιο είναι περισσότερος, από την άλλη για κάποιον που δε βλέπει πολύ stand-up τα μικρά βιντεάκια είναι πιο προσιτά. Ωστόσο σιγά σιγά μπορούμε να κάνουμε και κάποιες εξαιρέσεις για τους πιο φανατικούς και δεδομένου ότι ο Doug Stanhope έχει αποκτήσει διάφορους οπαδούς μέσα απ' αυτό το blog, το βίντεο αυτό είναι μια καλή αρχή. Πρόκειται για το special "No Refunds" που γυρίστηκε στο Gotham Club της Νέας Υόρκης το Μάρτιο του 2007, από το οποίο έχουμε δει ήδη δύο κομμάτια εδώ κι εδώ. Μέσα σε μία ώρα ο Doug πιάνει όλα τα αγαπημένα του θέματα: γκρινιάζει για την απαγόρευση του καπνίσματος, βρίζει τη "νέα γενιά", λέει πώς βοηθάνε το αλκοόλ και τα ναρκωτικά στη δουλειά του, γκρεμίζει το μύθο της σκληρής δουλειάς, εξυμνεί τις αμαρτίες, τα βάζει με τους Εβραίους και τις θρησκείες γενικά, με τον εθνικισμό και το ρατσισμό, εξηγεί γιατί η παιδική πορνογραφία είναι μύθος, υπερασπίζεται τις εκτρώσεις και τέλος βρίζει τους yankees και τους νεοϋορκέζους.
(credits στον Ηλία που με έψησε να κάνω τη συγκεκριμένη μετάφραση)
Παγκόσμια ημέρα κατά του aids και καλή ευκαιρία να δούμε τον απίθανο Dave Chapelle να σχολιάζει τη θεωρία ότι το aids προέρχεται από τις μαϊμούδες.
(Το βίντεο έχει μεταφράσει και ανεβάσει ήδη ο "Κύριος Δάχτυλος" aka finger, αφού το είδε μερικές εκατοντάδες φορές!)
Το παρακάτω βίντεο είναι στα όρια του stand-up αλλά είναι από τα πιο έξυπνα και διασκεδαστικά στην κατηγορία του. Συνήθως τα comedy groups έχουν μία σειρά τρόπους για να συνδυάσουν το γέλιο με τη μουσική. Ο πιο συνηθισμένος είναι οι χιουμοριστικοί στίχοι, οι παρωδίες γνωστών τραγουδιών ή οι διασκευές όπου η μουσική και το ύφος έρχονται σε αντίθεση με το αρχικό concept του κομματιού. Εδώ οι αυστραλοί Axis of Awesome κάνουν κάτι εντελώς διαφορετικό και πραγματικά πρωτότυπο: συνδυάζουν δεκάδες γνωστά τραγούδια, βασισμένοι στις ομοιότητές τους. Απολαύστε τους!
(το επίσημο βιντεοκλίπ που έχει επίσης την πλάκα του και έξτρα κομμάτια μπορείτε να το δείτε εδώ)
Μία ακόμα παρένθεση γιατί τα requests είναι πολλά! Ευκαιρία να δούμε έναν ακόμη κωμικό που δεν έχουμε δει, τον Bill Burr που γκρινιάζει για τη μόδα του self service και για όσα του ζητάνε να κάνει μόνος του στα μαγαζιά.
(Το συγκεκριμένο κομμάτι πρότεινε και μετέφρασε ο Αλέξανδρος Τιτκώβ.)
Στην ίδια κατηγορία με τον Stephen Lynch ανήκει και ο Bo Burnham, που είναι και από τους νεώτερους κωμικούς που έχουν εμφανιστεί στο Comedy Central Presents. Κι εδώ η σχεδόν παιδική φάτσα δεν προδιαθέτει για το εντελώς incorrect περιεχόμενο των στίχων. Η διαφορά είναι ότι ο Bo Burnham έγινε πολύ γρήγορα διάσημος χάρη στα βιντεάκια που ανέβαζε στο youtube. Αυτή η ξαφνική φήμη και η επιτυχία του, ειδικά στα αμερικάνικα κολλέγια, έχει προκαλέσει βέβαια τα αρνητικά σχόλια άλλων κωμικών. Όσοι έπαιζαν χρόνια σε μικρά comedy clubs για να εξασφαλίσουν ένα πεντάλεπτο στην τηλεόραση, είδαν με καχυποψία την εκτόξευση του Burnham. Από την άλλη κι ο ίδιος προσπαθεί πλέον στα 21 του να βγάλει από πάνω του την ταμπέλα του "youtube sensation". Στο παρακάτω βίντεο λέει ένα από τα πιο γνωστά του κομμάτια, το Love:
Ο George Carlin τα έβαζε συχνά με το new age ή το soft rock. Σ'αυτό το βίντεο βάζει στη "λίστα παραπόνων" του και τους λευκούς που παίζουν τα μπλουζ...
Η κεντρική ιδέα εδώ είναι η γνωστή φράση "it takes a man to have the blues to sing the blues". Όποιος ενδιαφέρεται περισσότερο για το τι σημαίνει αυτό και για το πώς γεννήθηκαν τα blues, μπορεί να παρακολουθήσει αυτή την προβολή:
Η προβολή γίνεται με αφορμή την έκδοση του κόμικ για την Billie Holiday από τη Σανγκάη (που μπορείτε να το παραγγείλετε από εδώ):
Τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει ιδιαίτερα δημοφιλείς μερικοί κωμικοί που δε βάζουν απλά τη μουσική με κάποιο τρόπο στο πρόγραμμά τους, αλλά τη συνδυάζουν με την κωμωδία, οι μονόλογοί τους δηλαδή είναι χιουμοριστικά τραγούδια. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Stephen Lynch που δηλώνει "μουσικός παγιδευμένος στο σώμα ενός κωμικού". Το clean cut πρόσωπό του και οι κιθαριστικές μπαλάντες που παίζει, έρχονται σε αντίθεση με τους στίχους του. Αυτή η αντίθεση ήταν ξεκάθαρη στο πρώτο του show στο comedy central όπου έκανε ότι λέει τα τραγούδια του σε παιδάκια δημοτικού. Δύο από αυτά τα τραγούδια, το Superhero και το If I were gay υπάρχουν στο παρακάτω βίντεο:
Έγινε και το "1ο φεστιβάλ Stand Up Comedy" και αποδείχτηκε ακόμα μια φορά ότι αν πας κάπου με χαμηλές προσδοκίες, σίγουρα φεύγεις ευχαριστημένος. Αν μη τι άλλο, το φεστιβάλ δικαίωσε τον τίτλο του και για πρώτη φορά δεν ήταν άσχημα. Όσοι δεν έχετε ιδέα για τι μιλάω μπορείτε να πάρετε μια γεύση από το παρακάτω βίντεο:
Προσπερνάω διάφορα αρνητικά όπως: τις τιμές (παρά το πλήθος των χορηγών) και τις ομιλίες της υπεύθυνης, που για κάποιο λόγο μου θύμιζε λυκειάρχισσα που στη σχολική γιορτή εκφράζει την καταπιεστική "αγάπη" για τα παιδιά της· τη μπάντα που "έντυσε" μουσικά την εκδήλωση: στα όρια της παρωδίας, δεν ξέρω πώς τους ήρθε να ονομαστούν "κολλεκτίβα"· την κριτική επιτροπή που ως επί το πλείστον δεν είχε σχέση με το stand up (πράγμα που εν μέρει φάνηκε και στα βραβεία)· κι ένα σκετσάκι φτηνού και κακόγουστου αντιγερμανισμού, πραγματικός βιασμός της αισθητικής και της ακοής μας και αποθέωση του κλισέ, που ακόμα προσπαθώ να ξεχάσω·
Τα θετικά τώρα. Ο Γιώργος Χατζηπαύλου: σαν κωμικό προτιμώ να τον κρίνω όταν κάποια στιγμή δω την παράστασή του, αλλά σαν παρουσιαστής έκανε μια χαρά τη δουλειά του, ειδικά στο κομμάτι που εξήγησε πόσο δύσκολο είναι κάποιος να ανεβαίνει να κάνει stand up πρώτη φορά και στις εκκλήσεις του στο κοινό να σεβαστεί το άγχος των διαγωνιζόμενων και να τους στηρίξει. Και αυτός, και ο Ραβνιωτόπουλος (που εμφανίστηκε εκτός συναγωνισμού) έχουν χρόνια εμπειρίας και αυτό φαινόταν. Η θεματολογία τους βέβαια (άνδρες - γυναίκες κλπ) είναι κάπως κοινότυπη και τα αστεία τους γνώριμα (χωρίς να μπω εδώ σε συζήτηση περί joke stealing), αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν είχαν και πολύ καλές στιγμές. Αλλά επειδή το γούστο μου απαιτεί πιο αιχμηρά ή αναπάντεχα αστεία, είδα με μεγαλύτερο ενδιαφέρον τους άλλους δύο που εμφανίστηκαν εκτός συναγωνισμού: το Δημήτρη Χριστοφορίδη (παρά την περίεργη επιλογή του να μιλήσει για το καλοκαίρι με τέτοιο κρύο!) και το Θωμά Τσαλαπάτη. Άμεσα ελπίζω να μου δώσουν ευκαιρία να ασχοληθώ παραπάνω μαζί τους, αλλά σίγουρα τα παιχνίδια με τη γλώσσα και οι δόσεις σουρεαλισμού που δώσανε ήταν κάτι που χρειαζόταν (σε μια βραδιά με πολύ observational comedy). Θετική έκπληξη ήταν και η ομάδα αυτοσχεδιασμού "Κάψε το Σενάριο" του Λάμπρου Φισφή. Δεν έχω ασχοληθεί ιδιαίτερα με αυτό το είδος (το improv) αλλά είναι σίγουρα διασκεδαστικοί και δικαίως θα έχουν σύντομα τηλεοπτικό χρόνο (αν δεν κάνω λάθος στο mega, για όσους βλέπετε τηλεόραση).
Το πιο σημαντικό στο φεστιβάλ όμως ήταν οι διαγωνιζόμενοι: χωρίς καμία διάθεση αυστηρότητας και ξέροντας τις δυσκολίες, βλέποντας τους εννιά φιναλίστ αναρωτιέσαι τι έκαναν οι άλλοι 150 που πέρασαν από audition. Όχι για κανέναν άλλο λόγο αλλά γιατί τουλάχιστον τρεις κοπέλες έκαναν μπαμ ότι δεν έχουν σχέση με το stand up comedy (και μάλλον το ξέρανε και οι ίδιες). Απο'κει και πέρα, υπήρχαν κάποιοι άλλοι που έχουν κάποιες βάσεις πάνω στις οποίες θα μπορούσαν να δουλέψουν. Ένα πολύ μικρό δείγμα από τρεις: το Γιάννη Τσεμπερλίδη, το Βύρωνα Θεοδωρόπουλο και την Ελισάβετ Μπούρα (πάντα έχοντας στο μυαλό μας ότι για τα παιδιά αυτά είναι μία πρώτη προσπάθεια, με ό,τι συνεπάγεται αυτό)
Άφησα για το τέλος το νικητή: Δεν είναι τυχαίο ότι τουλάχιστον γι'αυτόν, το κοινό και η κριτική επιτροπή συμφώνησαν· κατ'εμέ η διαφορά με τους υπόλοιπους ήταν εμφανής. Το εντυπωσιακό είναι ότι ο Άλεξ είναι μόλις 19 χρονών αλλά όλα εξηγούνται γιατί είναι πρώτ'απ'όλα fan του stand up, έχει δηλαδή το πιο βασικό: μεράκι. Δεν είναι επίσης τυχαίο ότι σχεδίαζε να φτιάξει ένα blog σαν αυτό, ευτυχώς δεν το έκανε για να έχει χρόνο να ασχοληθεί με το δικό του υλικό. Από εκεί και πέρα δεν έχω να πω τίποτα: σαν κείμενο και σαν παρουσίαση μου κάνει, η θεματολογία είναι ακριβώς αυτή που μ'αρέσει, φαντάζομαι στο μέλλον θα βελτιωθεί κι άλλο (π.χ. στις "δεύτερες φωνές" του συμφοιτητή ή της τζοκόντα). Με λίγα λόγια είναι καλός, όχι μόνο για διαγωνισμό πρωτοεμφανιζόμενων, γενικά καλός· αρκεί να μην "καεί" από την προβολή και από τις παραστάσεις που πλέον θα κάνει. Προς το παρόν μπορείτε να κρίνετε και μόνοι σας από το βίντεο που ήδη έχει ανέβει στο comedylab:
Περιμένοντας τα βίντεο από το φεστιβάλ, κάνω μια ακόμα παρένθεση: βασικά επειδή το μόνο που θέλω να κάνω είναι να γκρινιάζω γιατί κρυώνω. Και ποιός είναι καλύτερος στο να εκφράσει αυτή τη γκρίνια από τον Lewis Black;
Αύριο Δευτέρα, στη μουσική σκηνή Αυλαία γίνεται το πρώτο ελληνικό φεστιβάλ stand up comedy ή "φεστιβάλ κωμικού μονόλογου". Λεπτομέρειες μπορείτε να δείτε εδώ και ένα σύντομο trailer εδώ. Φυσικά η καχυποψία μου για το ελληνικό stand up είναι δεδομένη και στη συγκεκριμένη περίπτωση οι περισσότεροι συντελεστές, το κείμενο της παρουσίασης και η συνεργασία του comedylab κάνουν την καχυποψία μου ακόμη μεγαλύτερη. Αλλά το γεγονός ότι θα διαγωνιστούν δώδεκα νέοι κωμικοί δίνει μεγάλο ενδιαφέρον στη βραδιά. Μια πιο αξιόλογη (και λιγότερο εμπορική) αντίστοιχη προσπάθεια φαίνεται ότι είναι το 1ο Φεστιβάλ Κωμωδίας που θα γίνει στην Ξάνθη και για το οποίο μπορείτε να διαβάσετε εδώ, αλλά η Ξάνθη μου πέφτει λίγο μακρυά.
Σε κάθε περίπτωση τα φεστιβάλ είναι μία καλή ευκαιρία για να αναδειχτούν νέοι κωμικοί κι έτσι συμβαίνει και στο εξωτερικό. Με τη δεδομένη διαφορά ότι υπάρχουν φεστιβάλ με δεκαετίες ιστορίας, όπως ας πούμε το Just For Laughs, το φεστιβάλ κωμωδίας του Μόντρεαλ. Από τη σκηνή του έχουν παρελάσει κωμικοί που αργότερα έγιναν διάσημοι και μερικές παρουσίες εκεί έγραψαν ιστορία. Ευκαιρία λοιπόν να δούμε έναν από αυτούς (που τον έχουν ζητήσει και κάποιοι). Ο χρόνος που έχει ο κωμικός σε ένα φεστιβάλ μπορεί να είναι πολύ λιγότερος απ'ότι αν δίνει μόνος του μια παράσταση και συνήθως προσπαθεί να χωρέσει μέσα τα καλύτερα αστεία του για να εντυπωσιάσει. Ο Jim Breuer έκανε κάτι διαφορετικό: παρουσίασε ένα και μόνο bit και απέδειξε ότι αν η αρχική ιδέα είναι καλή, αυτό αρκεί. Εδώ παρουσιάζει λοιπόν στο αυστηρό κοινό του Μόντρεαλ το περίφημο "Πάρτυ στο στομάχι"...
Δεν είναι λίγοι οι κωμικοί που ήξεραν να παίζουν κάποιο όργανο και το χρησιμοποίησαν στα show τους. Ένα πολύ καλό παράδειγμα είναι ο αξιαγάπητος Hugh Fink που αξιοποίησε τις σπουδές του στο (όχι συνηθισμένο για κωμικό!) βιολί.
Εκτός από το πρώτο κομμάτι, που είναι πραγματικά απολαυστικό, παρουσιάζει και το πως θα έπαιζε στο βιολί τον εθνικό ύμνο των ΗΠΑ αλα Τζίμι Χέντριξ.
Δυστυχώς ο Hugh Fink δεν έχει κάνει κάτι άλλο αξιοσημείωτο στο stand up μετά από αυτή την εμφάνισή του στο comedy central το 1999, αλλά και μόνο αυτό είναι αρκετό για να τον θυμόμαστε...
Η δεύτερη εμμονή μου εκτός από το stand up είναι η μουσική: όταν αυτά τα δύο διασταυρώνονται, είναι αναμενόμενο να ενθουσιάζομαι. Και οι τρόποι που μπορεί να συμβεί αυτό είναι αμέτρητοι: από το απλό, να μιλάει κάποιος κωμικός για ένα σχετικό θέμα, μέχρι να συμπεριλαμβάνει όργανα και μουσική στο show. Εκτός αυτού, υπάρχουν πολλοί που έχουν μόνο τραγούδια με κωμικούς στίχους καθώς και αυτοί που έχουν διπλή καριέρα, κωμικού και μουσικού. Από την άλλη μεριά, γνωστές μπάντες ή καλλιτέχνες έχουν κωμικά στοιχεία στα τραγούδια τους ή έχουν επηρεαστεί από το stand up comedy. Η σχέση stand up comedy και μουσικής γίνεται ακόμα πιο ξεκάθαρη όταν ένας κωμικός "ανοίγει" μια συναυλία, κάτι που είναι πολύ συχνό στις ΗΠΑ.
Σχετικά παραδείγματα (από την πρώτη εκδοχή) έχουμε ήδη δει κάποια εδώ: τον Richard Jeni να μιλάει για τα τραγούδια αγάπης... τον George Carlin να βάζει τους τραγουδιστές με ένα όνομα (Bono, Θανάσης!) στη λίστα των ανθρώπων που πρέπει να σκοτωθούν... τον Dave Attell να τα βάζει με τη house... και φυσικά πάλι τον Carlin να εξηγεί γιατί ο Michael Jackson ήταν καλύτερος showman από τον Elvis και τον Sinatra.
Θα δούμε σιγά σιγά και άλλα παραδείγματα, πιο χαρακτηριστικά. Προς το παρόν κάτι ελαφρύ: ο Pablo Francisco έχει γίνει γνωστός για τις φωνητικές του ικανότητες και τις μιμήσεις του. Θα μπορούσε να κάνει ακόμα και beatboxing και χρησιμοποιεί αυτή την ικανότητα για να εντάξει και τη μουσική στα show του...
Τελευταία έχει κάνει πολλή αίσθηση αυτή η διαφήμιση. Υποτίθεται ότι είναι μια μοντέρνα προσπάθεια να ευαισθητοποιηθούν οι γονείς απέναντι στους κινδύνους του internet και ειδικά απέναντι στους παιδόφιλους. Εντωμεταξύ πρόσφατα συνελήφθη ένας καμένος τύπος που είχε, λέει, δώδεκα σκληρούς με σκληρό υλικό παιδικής πορνογραφίας καθώς κι ένας αυστριακός στη Λευκάδα για παρόμοιες κατηγορίες. Είναι πράγματι τόσο μεγάλο πρόβλημα η παιδική πορνογραφία στο internet; Θα απαντήσει ο Doug Stanhope, πιο βρώμικος και αηδιαστικός από ποτέ (τόσο που δυσκολεύει τη μετάφραση) και ταυτόχρονα τόσο εύστοχος.
"Εθνική εορτή" σήμερα, ακυρώσεις παρελάσεων, καβγάδες για το νόημα της επετείου κλπ. Εδώ θα δούμε κάτι πιο διαχρονικό, γιατί οι εθνικές γιορτές και οι παρελάσεις είναι "ανθυγιεινές", και όχι επειδή τις παρακολουθούν οι πολιτικοί που "ξεπουλάνε την ελλάδα".
Στο πρώτο βίντεο ο Bill Hicks απαντάει με δυο λόγια σε αυτούς που γκρινιάζουν για το κάψιμο της σημαίας...
Στο δεύτερο ο George Carlin εξηγεί γιατί δεν καταλαβαίνει την εθνική υπερηφάνεια...
Δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί από τους αμερικάνους κωμικούς που έχουν παρουσιαστεί εδώ μέχρι τώρα, έχουν μεγαλώσει ή έχουν κάνει καριέρα στη Νέα Υόρκη. Η μητρόπολη, όπου κάποτε άνθισε το underground, είναι λογικό να είναι η πρωτεύουσα του stand up comedy στις ΗΠΑ. Πολλοί κωμικοί επίσης έχουν διαπρέψει στο Λος Άντζελες ή στο Σαν Φρανσίσκο, αλλά αυτές οι τρεις πόλεις, ή οι μεγάλες πόλεις του Βορρά, το Σικάγο, το Ντητρόιτ και η Φιλαδέλφεια, φανερώνουν μόνο μερικά από τα πρόσωπα της Αμερικής. Γιατί οποιαδήποτε εικόνα της Αμερικής δεν περιλαμβάνει τον απέραντο Νότο είναι σίγουρα λειψή (και μάλλον κολακευτική). Πολλά από τα show που έχουμε δει σίγουρα δεν θα διασκέδαζαν το ίδιο τους κατοίκους του Τέξας ή της Αλαμπάμα. Όπως ήταν λογικό λοιπόν, ο Νότος ανέδειξε τους δικούς του κωμικούς και ο πιο γνωστός είναι ο Jeff Foxworthy. Το ευχάριστο με την περίπτωσή του είναι ότι έδειξε το πώς ακόμα και οι συντηρητικοί Νότιοι μπορούν να αυτοσαρκάζονται και να γελάνε με τα στερεότυπα που τους αφορούν. Ο Jeff Foxworthy έχει γίνει διάσημος με την περίφημη ατάκα "you might be a redneck...", ένα τεστ με δεκάδες τρόπους για να καταλάβει κάποιος αν είναι "κοκκινολαίμης". Η λέξη redneck ήταν κάποτε ένας μειωτικός όρος που περιέγραφε τους φτωχους αγρότες του Νότου, που δούλευαν για ώρες στο χωράφι και ο ήλιος έκανε το σβέρκο τους κόκκινο. Αργότερα, η λέξη απέκτησε πιο ευρύ νόημα για να περιλάβει όσους είναι αγροίκοι, φανατικοί, ρατσιστές και συντηρητικοί, των κατώτερων κυρίως κοινωνικών τάξεων. Με παρόμοια έννοια χρησιμοποιούνται υποτιμητικά οι λέξεις cracker ή hillbilly, ανάλογα με την περιοχή ή την πολιτεία. Πολλοί Νότιοι αμερικάνοι βέβαια κάποια στιγμή άρχισαν να χρησιμοποιούν με περηφάνεια τη λέξη (όπως με παρόμοιο τρόπο οι μαύροι χρησιμοποιούν τη λέξη nigger) και το show του Foxworthy δείχνει ακριβώς αυτή τη χρήση. Το στερεότυπο του redneck έχει αποτυπωθεί σε διάφορες γνωστές ταινίες, δε χρειάζεται κάποιος να έχει ταξιδέψει στην Οκλαχόμα, ούτε να έχει δει όλα τα επεισόδια των Dukes: είναι ο τύπος με τη χαρακτηριστική ομιλία, που φοράει το καουμπόικο καπέλο, ζει σε τροχόσπιτο, βλέπει μετά μανίας αγώνες αυτοκινήτου NASCAR, πίνει μπύρες, ακούει country, ψαρεύει, οδηγεί το κλασικό φορτηγάκι κλπ. Φυσικά στην ελλάδα δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο παρ'όλο που αν έπρεπε να απαντήσω στην ερώτηση "που ζουν οι έλληνες rednecks" θα διάλεγα τη θεσσαλία. Όπως και να'χει η μετάφραση του redneck ως "βλάχος" που έχει χρησιμοποιηθεί σε κάποιες ταινίες μου φαίνεται (αν και όχι εντελώς άστοχη) κάπως ρατσιστική, γι'αυτό και την κράτησα αμετάφραστη και σας κούρασα μ'αυτή την εισαγωγή...
Λοιπόν, δεν έχω και πολλή έμπνευση αλλά έχω πολλές προτάσεις, ειδικά για Άγγλους κωμικούς που δεν ξέρω καλά. Μέχρι λοιπόν να τους ψάξω, θα δούμε έναν Άγγλο που έχουμε ξαναδεί. Περιέργως, ο Jimmy Carr είχε αρέσει σε διάφορους όταν τον είδαν εδώ, εγώ περίμενα ότι θα τον μισήσουν όλοι. Σας δίνω μια δεύτερη ευκαιρία να τον μισήσετε, με τις καλύτερες στιγμές του από τη δεύτερη εμφάνισή του στο comedy central. Εντωμεταξύ, όσοι και όσες προσβάλλονται εύκολα ή έχουν ευαισθησία με το μισογυνισμό, καλύτερα να μην τον δουν καθόλου: οι καφρίλες του είναι πάντα πανέξυπνες, αλλά παραμένουν καφρίλες!
Πολλοί φίλοι (με πιο πρόσφατο τον Ζήση) ρωτάνε αν υπάρχουν αξιόλογες γυναίκες στο stand up. Όχι μόνο υπάρχουν αλλά είναι και αρκετές, ειδικά στο Comedy Central Presents που παρουσιάζει τα "καινούρια" ταλέντα. Η αλήθεια είναι ότι αυτό εδώ το blog τις έχει παραμελήσει κάπως, ίσως γιατί δεν υπάρχει κάποια που να με έχει εντυπωσιάσει πραγματικά πολύ. Μία από τις καλύτερες πάντως είναι η Wanda Sykes. Το παρακάτω βίντεο είναι επιλογή από το πρώτο της show, το 1998, όταν ακόμα λεγόταν Wanda Sykes-Hall, λόγω του γάμου της. Τα χρόνια που μεσολάβησαν μέχρι σήμερα πρόλαβε να χωρίσει, να δηλώσει λεσβία και να παντρευτεί γυναίκα! Anyway, εδώ σατιρίζει επιτυχημένα άντρες και γυναίκες, ενώ εκφράζει και την αντίθεση της στο politically correct, είτε αφορά το φεμινισμό, είτε αφορά τους μαύρους.
Καιρό τώρα ο φίλος μου ο Γ. μου ζητάει κάτι από Richard Jeni και αποφάσισα επιτέλους να του κάνω τη χάρη. Να λοιπόν ένα από τα καλύτερα κομμάτια που έχω δει ποτέ και από οποιονδήποτε κωμικό: ακόμα και τη χιλιοστή φορά που το βλέπω μου φαίνεται το ίδιο ευρηματικό, αληθινό, έξυπνο και αστείο.
Χωρίς άλλα σχόλια, γιατί δε χρειάζονται!
Θεωρώ ότι το blog αυτό πρέπει ήδη να θεωρείται πετυχημένο και μόνο γιατί στο google εμφανίζεται σαν τρίτο αποτέλεσμα στην αναζήτηση "βίντεο θρησκευτικού περιεχομένου για παιδιά". Επειδή όμως κάποιοι φανατικοί ζητάνε περισσότερα βίντεο, και από τη στιγμή που δεν γίνεται να βρίσκεται πάντα κάτι brilliant, που και που θα ανεβάζω κάτι πιο χαλαρό και αδιάφορo. Σ'αυτή την κατηγορία ανήκει ο Ted Alexandro που εδώ μιλάει για δύο γνώριμα καθημερινά ζητηματάκια: για τους φίλους που σου λένε για τα βαρετά όνειρά τους και για αυτούς που σε φωνάζουν με λάθος όνομα (ελπίζω ο φίλος που με φωνάζει Σπύρο, είτε είναι μεθυσμένος είτε όχι, να δει κάποτε αυτό το βίντεο!).
Ώρα να καλυφθεί ένα ακόμη κενό του blog: ιδού ο Eddie Izzard. Αποφάσισα επιτέλους να ξεπεράσω την αρχική αμηχανία που προκαλεί η εκκεντρική εμφάνισή του και να δω κάποια show του και φυσικά ενθουσιάστηκα. Ο Izzard μπορεί να είναι Άγγλος αλλά έχει γνωρίσει μεγάλη επιτυχία και στις ΗΠΑ, όπου έχουν γυριστεί αρκετά από τα dvd του, ενώ μέρος της φήμης του το χρωστάει και στις εμφανίσεις του σε ταινίες, π.χ. στα περάσματα από το Ocean's 12 και το Ocean's 13. Η αλήθεια είναι πως είναι δύσκολο να απομονώσεις κάποια κομμάτια από τα show του, λόγω του ιδιαίτερου στυλ του: πηδάει από το ένα θέμα στο άλλο με σουρεαλιστική ευκολία, συνδέοντας φαινομενικά ασύνδετες καταστάσεις και τελικά το ένα κομμάτι της παράστασης "επικοινωνεί" με τα υπόλοιπα με πραγματικά ευφάνταστους τρόπους. Γι'αυτό και μπορείς να εκτιμήσεις σωστά την αξία του μόνο αν δεις τις ολοκληρωμένες παραστάσεις του. Παρ'όλ'αυτά, ακόμα και στο σύντομο βίντεο που ακολουθεί, μπορεί να διαπιστώσει κανείς δύο βασικά στοιχεία. Τη σχέση του με την ιστορία (αφού οι ιστορικές του αναφορές είναι ανεξάντλητες) και τις επιρροές του από τους Monty Pythons. Δεν είναι τυχαίο ότι o John Cleese τον έχει αποκαλέσει "The Lost Python" κι ότι έχει παίξει σε θεατρικό αφιέρωμα πλάι στους εναπομείναντες Monty Pythons το 1998.
Ένα πρώτο βίντεο λοιπόν (με την υπόσχεση ότι θα ακολουθήσουν κι άλλα) όπου προλαβαίνει να μιλήσει για τις σταυροφορίες, το Μέγα Αλέξανδρο, τον Χίτλερ και τον Πολ Ποτ...
(Credits στο Φαίδωνα και στο Δημήτρη Δημόπουλο που επέμειναν να "ψάξω" τον Eddie Izzard)
Μεγάλος αλλά απαραίτητος πρόλογος γιατί πολλοί με έχουν ρωτήσει σχετικά: Γενικά δεν έχω ασχοληθεί με το ελληνικό stand up comedy. Εν μέρει φταίω εγώ, εν μέρει φταίει το γεγονός ότι στην ελλάδα δεν υπάρχει και μεγάλη παράδοση στο είδος. Τη στιγμή που στις ΗΠΑ, ήδη από τη δεκαετία του '80, οι πιο γνωστοί κωμικοί ήταν σταρ επιπέδου hollywood, γέμιζαν μεγάλα θέατρα και πούλαγαν εκατομμύρια δίσκους και αργότερα dvd, εδώ υπάρχει πολύς κόσμος που δε γνωρίζει καν την ύπαρξη του είδους. Στην Αγγλία και στις ΗΠΑ, το stand up comedy είναι μία παράδοση που έχει τις ρίζες της σε μορφές κωμωδίας των αρχών του 20ου αιώνα ή του τέλους του 19ου αιώνα. Στην ελλάδα υπήρχαν βέβαια είδη θεάτρου ή συγκεκριμένοι showmen που τυπικά είχαν κάποια σχέση, κοντινή ή μακρινή, μ'αυτό που λέγεται stand up comedy: Από την επιθεώρηση, τον Χάρρυ Κλυνν και τον Γιώργο Μαρίνο μέχρι τον Ζαχαράτο και τον Λαζόπουλο. Αλλά απ'όσο ξέρω κανείς δεν είχε βγει να πει ότι κάνει stand up comedy ούτε και έγινε γνωστός κυρίως από αυτό. Αυτή είναι και η βασική διαφορά, γιατί κατά τ'άλλα και το αμερικάνικο stand up comedy μπορεί να παίρνει διάφορες μορφές: μιμήσεις, μαγικά, props, μουσική. Όλα αυτά όμως ήρθαν να προστεθούν και να πλαισιώσουν την αρχική, καθαρή μορφή του να βγαίνει κάποιος με ένα μικρόφωνο και να λέει αστεία μπροστά σε ένα κοινό. Εδώ τα πράγματα γίνανε κατά κάποιο τρόπο ανάποδα: Σε διάφορων ειδών show υπήρχαν στοιχεία stand up comedy, αλλά άργησε πολύ να ξεκινήσει κάποια προσπάθεια για γνήσιο σταντ-απ. Η πιο γνωστή τέτοια προσπάθεια ήταν οι Νύχτες Κωμωδίας της Λουκίας Ρικάκη, που ξεκίνησαν το 1995 και τελικά ανέδειξαν διάφορους κωμικούς, πάντα βέβαια σε ένα σχετικά μικρό κοινό. Ομολογώ ότι δεν είδα ποτέ live τις νύχτες κωμωδίας, αλλά απ'όσα έχω δει σε βίντεο δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα: πολύ παιχνίδι με το κοινό για εύκολο γέλιο, πολύ σεξ και σχέσεις, λίγοι καλοί μονόλογοι. Ίσως βέβαια να έβαζα τον πήχη ψηλά, για ένα είδος που στην ελλάδα ήταν τότε σε νηπιακό στάδιο και σήμερα βαριά σε εφηβικό. Αλλά εξακολουθώ να πιστεύω ότι, ακόμα κι αν οι συντελεστές της συγκεκριμένης ιστορίας περηφανεύονται ότι "έφεραν το stand up comedy στην ελλάδα", το καλύτερο παράδειγμα σταντ-απ έρχεται από κάποιον που έχει γίνει γνωστός σαν τραγουδιστής: τον Τζίμη Πανούση. Τα προγράμματα του Πανούση, ουσιαστικά είναι stand up ρουτίνες και μονόλογοι που εναλλάσσονται με τραγούδια, και μ'αυτήν την έννοια δεν είναι 100% γνήσιο stand up. Δεν έχει και πολλή σημασία όμως: ο Πανούσης μπορεί να είναι και άλλα πράγματα, μπορεί να ξεκίνησε από μια ροκ μπάντα, αλλά είναι και stand up κωμικός.
Το παρακάτω βίντεο είναι ένα έξοχο παράδειγμα του πώς παντρεύεται το stand up με τη μουσική.
Έχοντας λοιπόν όλα αυτά στο μυαλό μου, όντας ουσιαστικά προκατειλημμένος με το ελληνικό stand up, με μια άποψη κοντά στο "Τζιμάκος και μετά το χάος", πήγα την Παρασκευή να δω μία γνήσια παράσταση ελληνικού stand up comedy: την "Υπερπαραγωγή" του Δημήτρη Δημόπουλου, στο Passport στον Πειραιά. Πρέπει να ομολογήσω ότι πήγα καχύποπτος και έφυγα ενθουσιασμένος, γιατί κατ'αρχήν λείπανε διάφορα στοιχεία που θα με εκνεύριζαν: δεν άκουσα ούτε κλεμμένα αστεία, ούτε φτηνό χιούμορ, δεν είδα κατάχρηση της δήθεν "διαδραστικότητας" με το κοινό, δεν άκουσα "εύκολα" αστειάκια για την επικαιρότητα. Αντίθετα είδα έναν καλά δουλεμένο και δομημένο μονόλογο, πρωτότυπες ιδέες και καλό ρυθμό. Είναι απολαυστικός ο τρόπος που ο Δημήτρης χειρίζεται τη γλώσσα και τη βάζει στο πρόγραμμά του (άλλωστε λόγω Carlin είμαι φαν της κωμωδίας που παίζει με τη γλώσσα) και είναι ξεκάθαρο το πόσο έχει διαβάσει και έχει δουλέψει τη συγκεκριμένη παράσταση. Κάτι τελευταίο, γιατί είναι βαρετό να μιλάς για κάτι που δεν έχουν δει οι άλλοι, ειδικά για κωμωδία: το stand up μπορεί να έχει από πίσω πολύ περισσότερα πράγματα από μερικές καλές ιδέες κι ένα πηγαίο ταλέντο. Ακόμα και μεγάλοι κωμικοί, σαν αυτούς που βλέπουμε συχνά εδώ, μπορεί να δουλεύουν χρόνια ολόκληρα για να "χτίσουν" δύο ώρες υλικού. Ελάχιστοι μπορούσαν να βγάζουν μία παράσταση μιας ώρας με καινούριο υλικό κάθε δυο τρία χρόνια, σίγουρα ο Carlin και ο Pryor. Ακόμα και ο Bill Hicks επαναλάμβανε συχνά κάποιους μονόλογούς του, δείγμα του πως ακόμα και μια πεντάλεπτη ρουτίνα μπορεί να έχει από πίσω χρόνια εξέλιξης και μελέτης. Μ'αυτήν την έννοια, το να βλέπεις έναν έλληνα stand up κωμικό να δίνει μια παράσταση μιαμισης και βάλε ώρας, χωρίς να επαναλαμβάνει (τουλάχιστον σε εμφανή βαθμό) πολλά κομμάτια από προηγούμενες παραστάσεις του, είναι από μόνο του εντυπωσιακό.
Δυστυχώς η "Υπερπαραγωγή" δεν έχει βιντεοσκοπηθεί αλλά ελπίζω στο μέλλον να γίνει κι αυτό κι έτσι να δούμε κι εδώ κάποια κομμάτια της. Προς το παρόν ένα παλιότερο βίντεο του Δημήτρη Δημόπουλου, από την παράσταση "Αντί Διδακτορικού", όπου επίσης αξιοποιεί άψογα τη γλωσσομάθειά του. Εδώ μπορείτε να δείτε κι άλλα βίντεο του Δημήτρη Δημόπουλου και εδώ το blog του όπου μπορεί να μάθουμε και πληροφορίες για κάποια επόμενη παράσταση.
Σήμερα συμπληρώνεται ένας χρόνος από το θάνατο του Greg Giraldo και είναι μια καλή ευκαιρία να τον ξαναθυμηθούμε. Οι περισσότεροι στον κόσμο της κωμωδίας θα τον θυμούνται για τις εμφανίσεις του στα roasts ή σαν το αγαπημένο παιδί του Comedy Central που εμφανιζόταν σε όλα τα show, κι είναι τουλάχιστον άδικο. Δεν ξέρω που θα έφτανε αν ζούσε περισσότερο, αλλά ήδη είχε γίνει ένας από τους καλύτερους της γενιάς του: ήταν έξυπνος, αστείος, αξιαγάπητος, με ανεξάντλητο υλικό, συνδύαζε διαφορετικά είδη κωμωδίας και μπορούσε να μιλήσει για κάθε είδους θέμα, από τις σχέσεις, το σεξ και το αλκοόλ, μέχρι τους μετανάστες και την τρομοκρατία. Ο πατέρας του ήταν Κολομβιανός και θα μπορούσε να ακολουθήσει το σύντομο δρόμο για την επιτυχία όπως τόσοι άλλοι, παίζοντας πάνω στην καταγωγή του, αλλά δεν το έκανε. Αν δε φτάνουν όλοι αυτοί οι λόγοι, μου αρκεί που δεν έχω δει ποτέ κάποια εμφάνισή του που να μη γελάσω. Το παρακάτω βίντεο είναι αποσπάσματα από την πρώτη εμφάνισή του στο comedy central presents, το 2000 και δείχνει πόσο καλός ήταν και στα "κοινωνικά" θέματα αφού εδώ μιλάει μεταξύ άλλων για άστεγους, μετανάστες και Ισπανόφωνους...
Bonus ένα μικρό βίντεο από το tribute που γυρίστηκε μετά το θάνατό του: ένας ακόμα λόγος να λατρεύω τον Greg Giraldo, το πως ισοπέδωσε με δυο ατάκες τον αντιπαθητικό Dennis Leary στην εκπομπή Tough Crowd...
Προχτές πήγα σ'ένα γάμο, πράγμα που κάνω σπάνια ή καλύτερα σχεδόν ποτέ. Από τον συγκεκριμένο γάμο βέβαια δε θα μπορούσα να λείπω, αλλά αυτό δεν άλλαξε τις απόψεις μου, οπότε είναι καλή ευκαιρία να τις μοιραστώ μέσα από ένα βίντεο του Doug Stanhope (κι ας έχω κουράσει κάποιους με τον συγκεκριμένο).
Bonus video από ένα μαύρο κωμικό που δεν έχουμε δει. Επειδή γυναίκες και άντρες, όπως και να το κάνουμε, αντιμετωπίζουν κάπως διαφορετικά το γάμο...
Οι πιο αρμόδιοι για να δώσουν την απάντηση για όσα συνέβησαν μετά τις 11/9, ήταν βέβαια οι Άραβες που ζουν στις ΗΠΑ και δεν άργησαν πολύ να το κάνουν. Πέρασαν κάποια χρόνια αλλά τελικά μερικοί Αραβο-αμερικάνοι κωμικοί κατάφεραν όχι μόνο να περιοδεύσουν στην Αμερική αλλά και να γνωρίσουν επιτυχία με το tour με το ευρηματικό και επίκαιρο όνομα "Άξονας του Κακού", που ξεκίνησε το 2005. Κάποιοι από αυτούς είχαν συμβάλει ήδη το 2003 για να καθιερωθεί το ετήσιο φεστιβάλ αραβο-αμερικάνικης κωμωδίας που από τότε γίνεται κάθε χρόνο. Στο παρακάτω βίντεο, που περιέχει αποσπάσματα από κάποιες παραστάσεις, μιλούν για την εμπειρία του να είσαι Άραβας κωμικός μετά τις 11/9...
Το αφιέρωμα στις 11/9 θα τελειώσει με - ποιόν άλλον; - τον Doug Stanhope!. Όσο κι αν έψαξα δε βρήκα κανέναν που να μίλησε τόσο σύντομα και τόσο τολμηρά για το θέμα. Μόλις οκτώ μήνες μετά, το Μάιο του 2002 και μάλιστα στο πρώτο του dvd, ο Stanhope έλεγε πράγματα που ακόμα και σήμερα ακούγονται ακραία...
Τελικά στις 11 Σεπτέμβρη 2001 δεν ήρθε το τέλος ούτε της ειρωνείας, ούτε του χιούμορ. Με κάποια ενδεικτικά βιντεάκια, βλέπουμε πως σιγά σιγά άρχισε η 11η/9ου να γίνεται αφορμή για χιούμορ, αρχικά σε συμφωνία με το γενικό κλίμα και σε ασφαλή μονοπάτια (με αστειάκια για τους άραβες τρομοκράτες) αλλά αργότερα και πιο τολμηρά. Πέντε μαύροι κωμικοί κι ένας λατίνος μιλούν λοιπόν για θέματα σχετικά (άμεσα ή έμμεσα)με την 11η Σεπτέμβρη κι έτσι μπορούμε να δούμε πώς αντέδρασαν αυτοί που είναι συνήθως θύματα ρατσισμού στη νέα πραγματικότητα.
Ο Mike Britt, λίγους μήνες μετά τις 11/9 σε ένα πετυχημένο αλλά ακίνδυνο αστειάκι, αναρωτιέται γιατί κανείς από τη σχολή πιλότων που πήγαν οι τρομοκράτες δεν τηλεφώνησε στην αστυνομία...
Ο Greg Giraldo, που ήταν από τους πρώτους που ασχολήθηκαν με το θέμα, κοροϊδεύει επίσης τους τρομοκράτες, ξεκινώντας όμως από το Patriot Act, τον υπερ-νόμο που μπήκε σε ισχύ μετά τις 11/9...
O Alonzo Bodden βάζει μία μικρή δόση αυτοσαρκασμού, εξηγώντας γιατί οι μαύροι δεν κάνουν αεροπειρατείες...
O Chris Rock εξηγεί γιατί δε φοβάται την Αλ Κάιντα...
(Το κτίριο στην Οκλαχόμα που αναφέρει, είναι αυτό που ανατίναξε ο ακροδεξιός τρομοκράτης Τίμοθυ ΜακΒέι το 1995 σκοτώνοντας 167 ανθρώπους - Ο Τζέημς Μπερντ δολοφονήθηκε από τρεις λευκούς ρατσιστές στο Τέξας το 1998)
O Dwayne Kennedy σίγουρα πιο προχωρημένος και τολμηρός, αναφέρεται επίσης στο παράδειγμα του Τίμοθυ ΜακΒέι...
Τέλος ο απολαυστικός Dave Chapelle (αγαπημένος πολλών φίλων του blog) διηγείται μια ιστορία αεροπειρατείας...
Τις πρώτες ημέρες μετά την 11η Σεπτέμβρη, στις ΗΠΑ και ειδικά στη Νέα Υόρκη, είχε ανοίξει μια μεγάλη συζήτηση για το κατά πόσο μιλάς για το γεγονός και η συζήτηση ήταν ακόμα πιο δύσκολη για το κατά πόσο μπορείς να αστειευτείς για αυτό. Οι πρώτοι που θα αντιμετώπιζαν την "πρόκληση" ήταν οι παρουσιαστές των χιουμοριστικών late night shows, όπως το Saturday Night Live και το Daily Show, αλλά και οι κωμικοί που έδιναν τακτικές παραστάσεις στα μικρά comedy clubs της Νέας Υόρκης. Το παρακάτω βίντεο δίνει μία εικόνα για το πώς "απάντησαν" στην πρόκληση...
Ο συνήθως καυστικός Jon Stewart σχεδόν έκλαιγε στην πρώτη εκπομπή, ενώ ο David Letterman ουσιαστικά ζήτησε την άδεια του δημάρχου της Νέας Υόρκης Rudolf Giuliani για να γυρίσει στην εκπομπή του. Ειδικά οι πιο γνωστοί παρουσιαστές, όπως ο Letterman και ο Jay Leno, αποφάσισαν να ακολουθήσουν τον ασφαλή δρόμο, ακόμα και εβδομάδες μετά: το πολύ κάποια αστειάκια για την Αλ Κάιντα ή τον Μπιν Λάντεν. Ο μόνος που μπήκε στα βαθιά κατευθείαν ήταν ο Bill Maher, που χάρη σε ένα σχόλιό του, έχασε τη θέση του σαν παρουσιαστής της εκπομπής Politically Incorrect.
Το πιο χαρακτηριστικό περιστατικό όμως που δείχνει το δύσκολο κλίμα τις πρωτες αυτές μέρες, ήταν αυτό που συνέβη στο Friar's Club της Νέας Υόρκης. Εκεί ανά τακτά χρονικά διαστήματα γίνονται τα λεγόμενα Roasts. Εκδηλώσεις προς τιμήν κάποιου διάσημου, όπου φίλοι του ή κωμικοί ανεβαίνουν στη σκηνή και προσβάλλουν ή γελοιοποιούν το τιμώμενο πρόσωπο. Για το Σεπτέμβρη του 2001 είχε προγραμματιστεί το roast του Hugh Hefner, εκδότη του playboy και υπήρχε αμηχανία ως προς το πως θα χειριστούν οι κωμικοί τα γεγονότα των προηγούμενων ημερών. Κι αυτός που έκανε το βήμα να αναφερθεί στην 11η Σεπτέμβρη, ήταν βέβαια ο Gilbert Gottfried. Η αντίδραση του κοινού ήταν παγωμάρα και αποδοκιμασίες και ο Gottfried για να ξανακερδίσει το κοινό, αναγκάστηκε να στραφεί σε ένα παλιό ανέκδοτο, γνωστό ως το πιο βρώμικο ανέκδοτο που υπάρχει. Πρόκειται για τους "Αριστοκράτες", ένα ανέκδοτο που συνήθιζαν να λένε οι κωμικοί μεταξύ τους και συχνά να συναγωνίζονται για το ποιός θα το πει πιο πρόστυχα και με περισσότερες λεπτομέρειες. (Εδώ μπορείτε να δείτε τον συνήθη ύποπτο Doug Stanhope να λέει μια εξωφρενική εκδοχή του συγκεκριμένο ανέκδοτου σε ένα μωρό.)
Το παρακάτω βίντεο είναι ένα απόσπασμα από το ντοκυμαντέρ "The Aristocrats" που ασχολείται με το ανέκδοτο αυτό και ουσιαστικά γυρίστηκε με αφορμή το συγκεκριμένο περιστατικό...
Φυσικά το αρχικό αστείο για την 11η Σεπτέμβρη, όπως και το ανέκδοτο κόπηκαν από την τηλεοπτική μετάδοση, αλλά η ιστορία έγινε γνωστή. Ο ίδιος ο Gottfried έχει μείνει γνωστός σαν ο βασιλιάς του "too soon" κι έχει φτιάξει ένα βιντεάκι όπου σατιρίζει όλες τις γνωστές τραγωδίες της ιστορίας. Όπως λέει κι ο ίδιος "Η κωμωδία είναι τραγωδία συν χρόνος. Γιατί όμως να περιμένουμε;". Μ'αυτή τη λογική, ξεκίνησε να ποστάρει στο tweeter τον περασμένο Μάρτη αστειάκια για το τσουνάμι στην Ιαπωνία, σαν αυτό εδώ: "Οι Γιαπωνέζοι είναι πολύ προχωρημένοι. Δεν πάνε στην παραλία, η παραλία έρχεται σ'αυτούς". Τα αστεία αυτά (τα δέκα "χειρότερα" εδώ) προκάλεσαν πάλι αντιδράσεις και ο Gottfried απολύθηκε από ένα παιδικό show όπου δάνειζε τη φωνή του και αναγκάστηκε να απολογηθεί. Κι έτσι η συζήτηση για το πόσος καιρός πρέπει να περάσει μέχρι να αστειευτείς για μια τραγωδία παρέμεινε ανοιχτή...
Ως γνωστόν σήμερα συμπληρώνονται δέκα χρόνια από την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους και το Πεντάγωνο, από τη μέρα που άλλαξε τις ΗΠΑ και τον κόσμο. Είναι λοιπόν μια καλή αφορμή να δούμε πως αυτό το μεγα-γεγονός επηρέασε, εκτός όλων των άλλων, και το stand up comedy. Ή καλύτερα να δούμε μέσα από το stand up και από διάφορες οπτικές γωνίες, το πόσο καταλυτικό ρόλο έπαιξε.
Αν υπήρχε ένας κωμικός που ένιωσε αμήχανα όταν είδε το WTC να καταρρέει, αυτός βέβαια είναι ο George Carlin. Όχι μόνο γιατί μεγάλωσε και έζησε στη Νέα Υόρκη, αλλά και γιατί μόλις δυο χρόνια πριν είχε μιλήσει για όλα αυτά που αργότερα έγιναν πραγματικότητα.
Στο παρακάτω βίντεο που έχουμε δει και παλιότερα, από την παράσταση "You are all diseased" του 1999, μιλάει για το πως μπορείς να μαχαιρώσεις έναν πιλότο με ένα μαχαίρι και για το ότι ένα αεροπλάνο ποτέ δεν μπορεί να είναι απόλυτα ασφαλές. Κι αφού τα βάζει με την ασφάλεια στα αεροδρόμια καταλήγει ότι η τρομοκρατία μπορεί να είναι μια συναρπαστική μορφή διασκέδασης.
Φυσικά όλα αυτά, που μετά τις 11/9 δεν θα μπορούσαν καν να υπονοηθούν, δεν ήταν καινούρια για τον Carlin. Ήδη από το 1992, στην παράσταση "Jammin in New York" είχε εξηγήσει το πόσο λατρεύει τις κακές ειδήσεις, τις καταστροφές και τα ατυχήματα...
Προφανώς μετά τις 11/9, ο Carlin δε θα μπορούσε να επαναλάβει αυτές τις "σκέψεις", τουλάχιστον όχι αμέσως. Μάλιστα αναγκάστηκε να αλλάξει τον τίτλο του DVD που θα κυκλοφορούσε το Φθινόπωρο του 2001 και θα λεγόταν "I like it when a lot of people die"(!!!). Τελικά το DVD κυκλοφόρησε το Δεκέμβρη του 2001 με τον πολύ λιγότερο ενοχλητικό τίτλο "Complaints and grievances" και περιέχει ένα μικρό κομμάτι για τα γεγονότα της 11ης Σεπτέμβρη. Σε σχέση με τα προηγούμενα και δεδομένου του τι έχει πει γενικά στην καριέρα του ο Carlin, μοιάζει επιφανειακό και αγχωμένο. Τι περισσότερο θα περίμενε κανείς όμως, λίγες εβδομάδες μετά τις επιθέσεις, όταν ακόμα και το πιο αθώο αστείο (όπως θα δούμε και στα επόμενα μέρη του αφιερώματος) ήταν αδιανόητο;
Καιρό έχουμε να δούμε Chris Rock, έτσι;
Είναι πολλοί εκεί έξω, φίλοι και άγνωστοι, που σκέφτονται την απιστία και το κέρατο, που βλέπουν τους πειρασμούς και δεν μπορούν να αντισταθούν. Ο Chris Rock είναι εδώ για να τους προειδοποιήσει...
Το αφιέρωμα για τα παιδιά θα τελειώσει όπως άρχισε: με τον Doug Stanhope, που πάντα βρίσκει τρόπους να εκφράσει την απέχθειά του για όσους κάνουν παιδιά. Κι εδώ χρησιμοποιεί μια πανέξυπνη αναλογία για να εκπλήξει το κοινό του και να δείξει για μια ακόμη φορά τι σημαίνει ευρηματική ανατροπή στο stand up comedy...
Από ένα τέτοιο αφιέρωμα δεν θα μπορούσε να λείπει ο George Carlin, που πάντα είχε ένα "καλό λόγο" να πει για την ψύχωση με τα παιδιά και για τους "επαγγελματίες γονείς". Εδώ ξεκινάει κάπως προβοκατόρικα αλλά τελικά ο μονόλογός του με έναν περίεργο τρόπο καταλήγει να υπερασπίζεται τα παιδιά. Εξάλλου τα μωρά συνήθως δε φταίνε σε κάτι: είναι ενοχλητικά και αντιπαθητικά μεν, κουτάβια δε. Το πρόβλημα είναι οι γονείς...
Έχουμε πάρει ήδη μια γεύση από τα "αισθήματα" που τρέφει ο Bill Hicks για τα παιδιά. Εδώ, σε ένα ακόμα απόσπασμα από την τελευταία βιντεοσκοπημένη παράσταση, εξηγεί γιατί η γέννηση ενός παιδιού δεν είναι θαύμα...
O Patton Oswalt έχει μια πρωτότυπη άποψη: τα μωρά δεν είναι γλυκά, είναι τρομακτικά!
Τους τελευταίους μήνες ακούω διαρκώς για εγκυμοσύνες, έχω τουλάχιστον έξι γνωστές και φίλες που τα έχουν "καταφέρει", ενώ άλλες έχουν γεννήσει ήδη και άλλες προσπαθούν εναγωνίως να πιάσουν παιδί. Με λίγα λόγια θα πρέπει κάθε τρεις και λίγο να τρέχω στα μαιευτήρια, να θυμάμαι το φύλο των παιδιών και να υποκρίνομαι ότι έχουμε να κάνουμε με κάτι γλυκό και θαυμάσιο! Στην πραγματικότητα δεν καταλαβαίνω τι τους έχει πιάσει όλους (τέτοια εποχή κιόλας), αλλά είναι μία καλή αφορμή να εμπλουτιστεί η επιχειρηματολογία όσων όχι μόνο δε θέλουν να κάνουν παιδιά, αλλά δε μοιράζονται τον ενθουσιασμό για το "θαύμα" της αναπαραγωγής.
Και φυσικά ξεκινάω με τον Doug Stanhope, που αν κρίνω από τα ιντερνετικά και live σχόλια, έχει ενθουσιασει κι άλλους εκτός από μένα. Το συγκεκριμένο κομμάτι είναι από το special που έκανε για το Comedy Central Presents το 2001, όταν ήταν σχετικά άγνωστος και φαίνεται ότι είναι κάπως έξω απ'τα νερά του. Αργότερα ο Stanhope περιέγραψε τη συγκεκριμένη εμπειρία σαν απογοητευτική: το Comedy Central έκοψε κάποια κομμάτια του για την αυτοκτονία για να αποφύγει τις μηνύσεις ενώ του συνέστησε να μην εκφραστεί θετικά για τα ναρκωτικά. Σε πιο πρόσφατο show του, ο Doug αναφέρθηκε στο συγκεκριμένο special σαν το αντίθετο της αληθινής κωμωδίας, αφού είδε 1500 άτομα να τον "αποθεώνουν" ενώ ο ίδιος ρωτούσε ειρωνικά "Θυμάται κανείς πως με λένε;", ερώτηση που επίσης κόπηκε στην τελική version...
Δύο βιντεάκια εμπνευσμένα κατά κάποιο τρόπο από τις διακοπές μου...
Το πρώτο είναι εξαιρετικά αφιερωμένο στο φίλο μου τον Δ. που έχει ακούσει ένα εκατομμύριο φορές την ερώτηση "γιατί δε χορεύεις", κάποιες από αυτές στις διακοπές, και πρέπει να πω ότι τον νιώθω αφού κι εγώ κάθε άλλο παρά δεινός χορευτής είμαι...
Ο Bill Hicks λοιπόν, στο τελευταίο βιντεοσκοπημένο του show, δίνει επιχειρήματα σε τύπους σαν εμάς...
Το δεύτερο έχει να κάνει με μια απορία μου που επίσης γεννήθηκε στις διακοπές: είμαι ο μοναδικός που δεν έχω κάνει τατουάζ; Και δε μιλάμε για αστεράκια και λουλουδάκια, αλλά μανίκια ολόκληρα, χέρια, πόδια κλπ. Κάποτε έπρεπε να έχεις κάνει φυλακή για να έχεις τατού, πλέον είσαι περίεργος αν δεν έχεις. Από την ίδια διαπίστωση ξεκινάει και ο Jimmy Dore...
Μια που μπήκαμε σε αντιμπατσικό κλίμα με το προηγούμενο post, ευκαιρία για κάτι σχετικό αλλά πολύ πιο προχωρημένο από τον Doug Stanhope. Εκτός των άλλων είναι ένα πολύ καλό δείγμα του τι σημαίνει live κωμωδία: καμία σχέση με εύκολα αστειάκια, προηχογραφημένα γέλια και προβλέψιμες αντιδράσεις του κοινού. Ο Stanhope εδώ όχι μόνο δε φοβάται να πάει κόντρα σε ένα μέρος του κοινού του, αλλά το κάνει με τον πιο έξυπνο τρόπο ώστε να ξεμπροστιάσει αυτούς που πρέπει. Κι ο τρόπος του αυτός είναι μοναδικός, γι'αυτό δε χρειάζεται να πω και πολλά περισσότερα, αξίζει να το δείτε. Μια υποσημείωση μόνο: η παράσταση αυτή γυρίστηκε στις αρχές του 2004, δεν είχαν περάσει ούτε τρία χρόνια από την 11η Σεπτέμβρη και μόλις λίγοι μήνες από την έναρξη του πολέμου στο Ιράκ. Όποιος ξέρει τι κλίμα επικρατούσε στις ΗΠΑ εκείνες τις μέρες, καταλαβαίνει ότι δεν ήταν και το πιο απλό πράγμα του κόσμου να αντιμετωπίζεις μ'αυτόν τον τρόπο την αστυνομία και το στρατό. Βέβαια στη μεταμοντέρνα πραγματικότητα των OO's, με την πλήρη "ελευθερία του λόγου", δεν ήταν δα και τόσο δύσκολο να χαρακτηριστεί κάποιος αντικονφορμιστής, προχωρημένος ή edgy, στο βαθμό που η show biz έχει χώρο και για τέτοιες "παρασπονδίες", ακόμα και σε πολεμικές εποχές. Όπως φαίνεται όμως σ'αυτό το video και σε άλλα που θα δούμε στο μέλλον, ο Doug Stanhope είναι μία άλλη περίπτωση: πάει το χαρακτηρισμό edgy ένα βήμα πιο πέρα...
Back at last και πολλά συνέβησαν όσο έλειπα. Ως γνωστόν στα νησιά της άγονης γραμμής η ενημέρωση δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα, αλλά σιγά σιγά καλύπτω τα κενά μου. Οπότε για αρχή, κάτι σχετικό με τα γεγονότα της Αγγλίας, όπου το πρωτοφανές δεν ήταν ότι οι μπάτσοι σκότωσαν ένα μαύρο. Δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά, γι'αυτό και η αφορμή γρήγορα επισκιάστηκε από τα επεισόδια και τις λεηλασίες που ακολούθησαν.
Με ένα παρόμοιο κοινωνικό background, ο Dave Chapelle μιλάει με το γνωστό cool στυλ του για τη συμπεριφορά της αστυνομίας απέναντι στους μαύρους.
Σε λίγες ώρες ξεκινάνε οι διακοπές μου, οπότε θα κάνω ένα διάλειμμα στην περίοδο γκρίνιας και μισανθρωπισμού και μαζί στο blog. Καλύτερο επιστέγασμα αυτής της περιόδου και καλύτερος τρόπος για να καλύψω το κενό που έρχεται είναι φυσικά η λίστα παραπόνων του George Carlin, ένα από τα καλυτερα κομμάτια του. Για την ακρίβεια είναι μία λίστα ανθρώπων που θα έπρεπε να σκοτωθούν, μια ιδέα στην οποία είχαμε αναφερθεί και παλιότερα. Δεκαοχτώ λεπτά γκρίνιας, ό,τι πρέπει για ζεστές αυγουστιάτικες αθηναϊκές νύχτες!
Άυριο βγαίνει στο σινεμά αυτή η ταινία και σαν οπαδός του Kevin James μου πέρασε από το μυαλό να πάω να τη δω αλλά πρώτον θα λείπω, δεύτερον αποκλείεται να βρω κάποιον πρόθυμο να έρθει μαζί μου και τρίτον θα πρέπει να ανεχτώ πολλά παιδάκια γιατί είναι προφανές ότι απευθύνεται σε άλλες ηλικίες! Παρ'όλ'αυτά είναι μία καλή ευκαιρία να πάρουμε μία ακόμα γεύση από το special του Kevin James. Αυτή τη φορά μιλάει για το βάρος του, οπότε όσοι έχουμε την ίδια "συναισθηματική σύνδεση" με το φαγητό μπορούμε να αναγνωρίσουμε εκεί κάτι από τον εαυτό μας...
Καλοκαίρι: καιρός για νέες γνωριμίες. Προσοχή όμως! Όπως είναι πολύ εύκολο να παγιδευτείς στη friend zone, το ίδιο εύκολα μπορείς να μπλέξεις σε psycho καταστάστεις. Επειδή λίγοι άνθρωποι δείχνουν ποιοί πραγματικά είναι από την πρώτη στιγμή, ο Richard Jeni έχει μία πρόταση για τις νέες γνωριμίες...
Στο ίδιο θέμα ο Pablo Francisco έχει μια λίγο διαφορετική άποψη: δε χρειάζεται να περιμένεις πολύ για να ανακαλύψεις μια psycho περίπτωση. Αρκεί να κάνεις σεξ μαζί της...
Φιλία άντρα - γυναίκας: Ποιόν δεν έχει βασανίσει αυτό το ζήτημα; Μέχρι πριν κάποια χρόνια, είχα πειστεί ότι ο μόνος τρόπος για να υπάρξει αυτό το πράγμα, είναι κάποια στιγμή (καλύτερα στην αρχή της "φιλίας") να γίνει κάτι σεξουαλικό και μετά να ξεπεραστεί. Και όταν είσαι αρκετά μικρός, μπορείς να εφαρμόζεις αυτή την αρχή με κάθε "φίλη" και να τη γαρνίρεις με θεωρίες περί της "ερωτικής έλξης που υπάρχει σε κάθε σχέση μπλα μπλα μπλα". Μετά υποτίθεται ότι ωριμάζεις (χα!) και αποκτάς πραγματικές φίλες με τις οποίες δεν γίνεται ποτέ κάτι "άλλο".
Η πολλή "ωριμότητα" όμως μπορεί να σε οδηγήσει στο άλλο άκρο: Να παγιδευτείς σε μία ατελείωτη friend zone, όπου συνάπτεις φιλίες με άτομα του άλλου φύλου ακόμα κι όταν είναι το τελευταίο που ήθελες! Και τότε γεννιούνται προβληματισμοί σαν αυτούς που έχει ο Kurt Metzger...
Και οι γυναίκες τι λένε για το ζήτημα; Φαίνεται ότι κρατάνε πιο εύκολα τους άντρες φίλους τους. Και ο Chris Rock ξέρει το γιατί: Γιατί ποτέ δεν ξέρεις...
Ο πιο αληθινός απ'όλους όμως είναι ένας άλλος νέος μαύρος κωμικός, ο Dwayne Perkins...
Αφού πιάσαμε τη σύγκριση Chris Rock - Dave Chapelle, ας θυμηθούμε πάλι ποιόν προσπαθούν να διαδεχτούν και γιατί είναι τόσο βαριά η κληρονομιά του. Ένα από τα πολλά ταλέντα του Pryor ήταν να ενσωματώνει και να μιμείται συγκεκριμένους χαρακτήρες στις παραστάσεις του και παρ'όλο που το υλικό του συνήθως ήταν "ενήλικο", αυτό το έκανε πολύ πετυχημένα και με τα παιδιά. Είναι αξέχαστο αυτό το μικρό κομμάτι όπου μιμείται τον τρόπο που λένε ψέματα τα παιδιά.
Σε μεταγενέστερο show, ο ίδιος ο Pryor διηγήθηκε το πως η συγκεκριμένη μίμηση "άναβε" μια ερωτική του κατάκτηση και ήταν πάλι απολαυστικός.
Μια που είδαμε Chris Rock, ας πάρουμε μία γεύση και από το "αντίπαλο δέος" του, αφού το ζήτησε κι ένας φίλος. Ο Dave Chapelle είναι ο δεύτερος μαύρος κωμικός που διεκδικεί το χαρακτηρισμό του νέου Richard Pryor. Οι διαφορές τους με τον Chris Rock είναι αρκετές, αφού ο Chapelle δε βασίζεται τόσο στη φωνή και το στυλ, αλλά στο περιεχόμενο. Πάντως και οι δύο έχουν ασχοληθεί αρκετά με το θέμα του ρατσισμού απέναντι στους μαύρους. Εδώ ο Chapelle σατιρίζει ένα γνωστό στους αμερικάνους στερεότυπο: την αγάπη των μαύρων για το κοτόπουλο.
Όταν είσαι πολύ καιρό single, υπάρχει περίπτωση να εξιδανικεύσεις τις σχέσεις και να ξεχάσεις πόσο δύσκολο ήταν να τις κρατήσεις. Ειδικά όταν από ένα σημείο και μετά έπρεπε να λες και να ακούς τα ίδια και τα ίδια. Ευτυχώς ο Chris Rock είναι εδώ για να μας το θυμίσει...
Αφιερωμένο στην Τ. που ζήτησε κάτι παρόμοιο και φυσικά στη Λ. με πολλή αγάπη!
Ο Dave Attell είναι ο μόνος κωμικός που είναι στο top 10 των αγαπημένων μου και δεν έχει παρουσιαστεί ακόμα εδώ. Ίσως γιατί είναι πολύ κάφρος και πολύ διεστραμμένος για να παραδεχτώ ότι μου αρέσει. Με χαρά μου ανακάλυψα ότι ένα άλλο ενδιαφέρον ελληνικό blog τον έχει παρουσιάσει πριν καιρό και η περιγραφή του είναι πολύ ακριβής: "O Dave Attell, είναι ένας περίεργος κωμικός. Ένας κλόουν εθισμένος στο πορνό, το ουίσκι, το κάπνισμα. Ένας ευφυής χειριστής των εκφραστικών του μέσων, που χρησιμοποιεί υψηλή τεχνική για να εκφέρει το χαμηλότερο είδος χιούμορ. Έχοντας εμμονή με τους νάνους, τις ασυνήθιστες σεξουαλικές αποκλίσεις και τις αλκοολούχες υπερβολές, αρχίζει καθημερινές ιστορίες για να τις καταλήξει σε πυροτεχνήματα παραλόγου. Μόνιμος συνεργάτης του Comedy Central, τακτικός θαμώνας των κωμικών μπαρ της Νέας Υόρκης, o Dave Attell πρόσφατα κατέκτησε τον άτυπο τίτλο του κωμικού των κωμικών."
Εδώ είναι μία επιλογή από τα δύο πρώτα του show στο comedy central,στα τέλη των 90's, όπου μεταξύ άλλων απαντάει στο αιώνιο ερώτημα "Πως ξέρεις ότι το πουλί σου είναι μικρό;" Κάποια άλλη στιγμή θα επανέλθω με πιο πρόσφατες και πιο "προωθημένες" παραστάσεις του.
Λοιπόν, ντρέπομαι. Ντρέπομαι που έχω φτιάξει αυτό το blog και μέχρι χτες δεν είχα ασχοληθεί με τον Doug Stanhope. Για κάποιο λόγο δε μου έκανε η φάτσα του, την πρώτη φορά που τον είχα ακούσει δε με κράτησε, και φυσικά έκανα λάθος. Να κάποιος που μπορεί χωρίς υπερβολή να πει ότι βαδίζει στο δρόμο που χάραξε ο Bill Hicks, να πει ότι είναι edgy και (όχι στημένα) προκλητικός. Όπως σωστά το έθεσε ένας αρθρογράφος: "Υπάρχει η ολυμπιακή φλόγα της αμερικάνικης extreme κωμωδίας, που πέρασε από τον Lenny Bruce στον Richard Pryor και τον Sam Kinison κι από εκεί στον Bill Hicks. Τώρα τη μεταφέρει ο Doug Stanhope".
Και η καλύτερη απόδειξη είναι ότι, όπως και οι "πρόγονοί" του, δε διστάζει να τα βάζει με το κοινό του και να ακούσει ακόμα και τη γιούχα. Το special από όπου είναι το παρακάτω video έχει γυριστεί στη Νέα Υόρκη και ο Doug κλείνει την παράσταση βρίζοντας τους Yankees και λέγοντας πόσο μαλάκες είναι οι Νεοϋορκέζοι που ανέχονται ένα δήμαρχο που τους απαγορεύει το κάπνισμα. Το 2009, σε μία παράσταση στο Leeds, έκανε τόσο ταπεινωτικά σχόλια για τη βασιλική οικογένεια και τους Άγγλους, που πολλοί έφυγαν και άλλοι άρχισαν να τον γιουχάρουν και να του πετάνε μπουκάλια. Και δεν ήταν η πρώτη φορά: παλιότερα κατάφερε μετά από δέκα λεπτά να ακυρωθούν όλες οι παραστάσεις του στην Ιρλανδία γιατί αστειεύτηκε για την παιδοφιλία, την ίδια περίοδο που ένα σχετικό σκάνδαλο συγκλόνιζε τη χώρα.
Τέτοια περιστατικά μπορεί να δίνουν την εικόνα ενός τύπου που απλά θέλει να προκαλεί, αλλά δεν είναι έτσι. Όποιος θέλει να μάθει περισσότερα για να πειστεί, μπορεί να μπεί εδώ κι εδώ. Προς το παρόν μια πρώτη γεύση από το απολαυστικό και διδακτικό παραλήρημα του Doug Stanhope.
(Κι όποιος πει ότι πρόκειται για "αντισημιτισμό"... well, fuck him too)
Ίσως να έχετε παρατηρήσει ότι σχεδόν όλοι οι κωμικοί που έχουν παρουσιαστεί εδώ (εκτός από τον Rowan Atkinson) είναι Αμερικάνοι. Αυτό δίνει την εντύπωση ότι το stand up comedy είναι μία καθαρά αμερικάνικη υπόθεση, πράγμα που φυσικά δεν ισχύει: οι Άγγλοι και γενικά οι Βρετανοί έχουν επίσης μεγάλη παράδοση. Αν και δεν το έχω ψάξει πολύ, καλά είναι να αρχίσω να καλύπτω αυτό το κενό, ξεκινώντας από την παράσταση ενός κλασικού Άγγλου κωμικού μπροστά σε κοινό Αμερικάνων.
Ο Jimmy Carr είναι από τους πιο επιτυχημένους κωμικούς των τελευταίων χρόνων στην Αγγλία και χαρακτηριστικός εκπρόσωπος του "ανέκφραστου" στυλ, γνωστού σαν deadpan: όταν κάποιος παρουσιάζει τα αστεία χωρίς αλλαγές στην έκφραση, στα συναισθήματα ή στη γλώσσα του σώματος, τεχνητά σοβαρός, ήρεμος και μονότονος. Ο Carr είναι σκόπιμα αντιπαθητικός, αναίσθητος, μισογύνης και οι καφρίλες που συχνά λέει κάνουν αντίθεση με το look του Άγγλου gentleman. Εδώ είναι οι καλύτερες στιγμές του από την πρώτη του παρουσία στο comedy central presents to 2005.
Ένα ταξίδι κράτησε το blog χωρίς αναρτήσεις για κάποιες μέρες αλλά επιτέλους ήρθε η ώρα να αρχίσω να επανορθώνω και δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος από ένα απολαυστικό video του George Carlin. Μετά από χρόνια μπήκα σε αεροπλάνο οπότε είχα την ευκαιρία πάλι να απολαύσω τις διάφορες ανακοινώσεις με αποκορύφωμα το "μάθημα ασφαλείας" που δίνουν οι αεροσυνοδοί (ή καλύτερα οι "κυρίες στο αεροπλάνο").
Το συγκεκριμένο κομμάτι αλλά και πολλά από τα show του Carlin είναι αρκετά δύσκολο να μεταφραστούν λόγω της έμφασης που δίνει στη γλώσσα γι'αυτό και είναι καλό να ξαναθυμίσω ότι πολλά από τα video του Carlin που ανεβάζω προέρχονται από το video με τίτλο Major Psychotic Hatreds, που είχαμε φτιάξει με την ομάδα προβολών Replica και είχε προβληθεί στο αυτοδιαχειριζόμενο στέκι νομικής τον Ιούνιο του 2009.
(credits για τη μετάφραση στην Α. και στη Λ.)
Σήμερα συμπληρώνονται δυο χρόνια από το θάνατο του Michael Jackson και είναι μία καλή αφορμή για ένα σχετικό αφιέρωμα. Αν και δεν ήμουν ποτέ μεγάλος fan, πρέπει να παραδεχτώ ότι κάποιος που τραγουδάει αυτό σε ηλικία 11 χρονών είναι ξεχωριστός. Επίσης αυτό εδώ δε μπορεί να λείπει από κανένα σωστό πάρτυ. Ως γνωστόν όμως τα τελευταία χρόνια της ζωής του ερχόταν στο προσκήνιο περισσότερο για τα γνωστά σκάνδαλα παρά για τη μουσική του. Αυτό για τους οπαδούς του μπορεί να ήταν τραγωδία, αλλά για το stand up comedy ήταν ευλογία.
Για αρχή λοιπόν, ο Bill Maher δίνει κάποια ελαφρυντικά στον Michael Jackson για τις "περιπέτειές" του με τα παιδιά...
Ο Chris Rock όπως πάντα δίνει τη "μαύρη" οπτική στο θέμα...
Ο Ted Alexandro συγκρίνει τον Michael με την καθολική εκκλησία...
Ο Richard Jeni βάζει ένα επιπλέον θέμα που έδωσε τροφή για σχόλια ακόμα και τη μέρα του θανάτου του "βασιλιά της ποπ": την εμφάνισή του και το πως είχε καταλήξει με τις πλαστικές κλπ.
Κι επειδή ο Jeni το παράκανε κάπως, να τελειώσουμε με λίγα λόγια θαυμασμού από έναν άλλο μεγάλο: τον George Carlin, που τον συγκρίνει με τον Elvis και τον Frank Sinatra.
Αν η "επιτυχία" μετριέται με την περιουσία που έχει κάποιος, τότε ο Jerry Seinfeld είναι ο πιο επιτυχημένος κωμικός όλων των εποχών. Είναι ένας από τους πιο πλούσιους celebrity στην Αμερική και οι απολαβές του συγκρίνονται μόνο με τις αντίστοιχες μεγάλων ηθοποιών του Hollywood. Και κατάφερε να βγάλει τόσα λεφτά χάρη σε μία κωμική σειρά που κράτησε δέκα χρόνια, από το 1989 μέχρι το 1998, και είχε το όνομά του: Seinfeld. Ουσιαστικά στη σειρά έπαιζε μία καρικατούρα του εαυτού του και το concept ήταν αφοπλιστικά απλό: πώς ένας stand up κωμικός περνάει την καθημερινότητά του και από που αντλεί την έμπνευση για τα αστεία του. Αυτό ακριβώς το χαρακτηριστικό, ότι δηλαδή η ιδέα ήταν τόσο απλή, κάνει το Seinfeld κάτι παραπάνω από μία απλή σειρά, ένα φαινόμενο της pop κουλτούρας. Ο Seinfeld επέστρεψε στο stand up comedy μετά από το τέλος της σειράς και το video αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από το show του 2002 "I'm telling you for the last time". Είναι επίσης ενδεικτικό του observational humour στο οποίο διέπρεψε ο Seinfeld.
Στο προηγούμενο βίντεο ο Bill Hicks αντιμετωπίζει μία σερβιτόρα (του αμερικάνικου νότου βέβαια) κάπως απότομα. Επειδή όμως, για λόγους αρχής, είμαστε με τους σερβιτόρους (εκτός κι αν είναι από το Tennessee), ευκαιρία να δούμε και την άλλη πλευρά: τι λέει ο θρυλικός αλλά υποτιμημένος Dom Irrera για την εμπειρία του, σαν ο "χειρότερος σερβιτόρος στην ιστορία της Νέας Υόρκης".
Και για συμπλήρωμα ένα ακόμα μικρό βίντεο του Dom: Γιατί σε μερικά επαγγέλματα δεν ταιριάζει η ειλικρίνεια...
Ψάχνοντας αφορμή να δούμε λίγο Bill Hicks, θυμήθηκα μια καλοκαιρινή ιστορία από πέρυσι. Ήμουν στην Ανάφη και στην ταβέρνα που αράζαμε δίπλα στην παραλία, δούλευε η κόρη του παπά (!) που ήταν και ιδιοκτήτης της ταβέρνας. Η κατά τ'άλλα συμπαθής κοπέλα με φώναζε "προφέσορα" ή κάπως έτσι, γιατί είχε εντυπωσιαστεί που πήγαινα στην ταβέρνα και διάβαζα. Φυσικά αυτός είναι ο μόνος τρόπος που μπορεί να συνδέεται η Ανάφη με τον αμερικάνικο Νότο, αλλά για κάποιο λόγο αυτό το περιστατικό μου θυμίζει την παρακάτω ιστορία του Bill Hicks.
Ο πραγματικός, κατ'εμέ, διάδοχος του Richard Pryor και πιο διάσημος μαύρος κωμικός αυτή τη στιγμή, είναι βέβαια ο Chris Rock. Μπορεί να βρίσκεται μέσα σε όλες τις λίστες με τους δέκα καλύτερους κωμικούς όλων των εποχών (και φυσικά ανάμεσα στους αγαπημένους μου) αλλά έχει και φανατικούς εχθρούς. Πολλοί τον κατηγορούν για την εμμονή του με το "φυλετικό" χιούμορ, με τα αστεία δηλαδή γύρω από τις σχέσεις μαύρων και λευκών. Είναι αλήθεια ότι ο Rock έχτισε την καριέρα του με αστεία όπως το παρακάτω, κάτι που εμένα τουλάχιστον δε με ενοχλεί.
O Bill Cosby πάντως έφτασε να τον επιπλήξει για τη διαρκή χρήση της περίφημης "n-word". Πράγματι για ένα λευκό στις ΗΠΑ, είναι politically incorrect να χρησιμοποιεί τη λέξη nigger. Συνήθως όταν κάποιος τη χρησιμοποιεί, είναι ύποπτος ρατσισμού. Αντίθετα οι μαύροι τη χρησιμοποιούν συχνά μεταξύ τους, ακόμα και σαν φιλική προσφώνηση. Στο βίντεο που ακολουθεί, που είναι απόσπασμα του περίφημου "Black people vs. niggers", ο Rock δίνει μία αρνητική έννοια στη λέξη nigger. Λέει ότι λατρεύει τους μαύρους αλλά μισεί τους niggers, με την έννοια ότι μισεί αυτούς που δικαιώνουν όλα τα αρνητικά στερεότυπα που αποδίδονται στους αφρο-αμερικάνους: την τεμπελιά, την άγνοια, το έγκλημα. Με άλλα λόγια, ο Chris Rock λέει ότι υπεύθυνη για αυτή την αρνητική εικόνα δεν είναι μόνο η μηντιακή προπαγάνδα, αλλά και ένα μέρος της μαύρης κοινότητας που τελικά έχει ενσωματώσει και υιοθετήσει τα στερεότυπα αυτά. Όπως αναμενόταν, μια τέτοια άποψη έκανε μεγάλη αίσθηση και οι αντιδράσεις τελικά οδήγησαν τον Rock στην απόφαση να βγάλει το κομμάτι αυτό από το show, για να μη δίνει στους ρατσιστές "αφορμή να χρησιμοποιούν τη λέξη nigger".
Σημείωση: Για όλους τους παραπάνω λόγους προβληματίστηκα για το πως θα μεταφράσω το συγκεκριμένο κομμάτι και έφτασα να συμβουλευτώ και σχετικές συζητήσεις. Η λέξη "νέγρος", μπορεί μεν να χρησιμοποιείται από έλληνες ρατσιστες αλλά δεν αποδίδει το αρνητικό νόημα που θέλει να δώσει ο Rock. Οπότε κατέληξα στο "αράπης" που είναι καθαρά αρνητικό και κάνει πιο έντονη την αντίθεση με το "μαύρος" (πάντα στη βάση του ότι η πολιτική ορθότητα δεν έχει καμία δουλειά με τη σωστή απόδοση).
Μάλλον δε χρειάζονται συστάσεις για το Robin Williams, αφού αυτός και ο Eddie Murphy είναι οι πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις stand up κωμικών που μεταπήδησαν στο Hollywood. Περιέργως, ο Robin Williams διέπρεψε κυρίως σε δραματικές ταινίες, κι έτσι έφτασε μέχρι και το όσκαρ, με το Good Will Hunting . Αντίθετα στις κωμωδίες δεν έχει κάνει και τις καλύτερες επιλογές, για την ακρίβεια έχει παίξει σε πολλές βλακείες. Το στυλ του στο stand up είναι κάπως ιδιαίτερο κι ενίοτε κουραστικό, αλλά σίγουρα έχει πολλές καλές στιγμές. Μάλιστα ουσιαστικά ποτέ δεν άφησε το stand up και πριν δυο τρία χρόνια κυκλοφόρησε ένα νέο special από την τελευταία του περιοδεία. Έχουμε πάρει ήδη μία γεύση από Robin, να δύο βιντεάκια ακόμα. Το δεύτερο είναι το τέλος του τελευταίου του special και δείχνει ότι αν μη τι άλλο είναι πολύ καλός στα ανέκδοτα...
Ο Pablo Francisco ήταν η πρώτη μου επαφή με το stand up comedy και η αφορμή για να ψάξω και τους υπόλοιπους. Σε σχέση με άλλους βέβαια, τα stand up του Pablo είναι κάπως "εύκολα" με την έννοια ότι το γέλιο δε βγαίνει από πρωτότυπα αστεία ή ιστορίες, αλλά από τις μιμήσεις, την ικανότητα που έχει να παίζει με τη φωνή του και την κίνηση του σώματος. Πολλοί κωμικοί σνομπάρουν αυτό το είδος της κωμωδίας αλλά και τους νέους κωμικούς που "φτιάχτηκαν" κυρίως από το youtube και το myspace και απευθύνονται σε πιο νεαρές ηλικίες(με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τον Dane Cook). Αυτό δε σημαίνει βέβαια ότι ο Pablo Francisco δεν είναι ταλαντούχος ή απίστευτα αστείος. Aπλά δέκα χρόνια μετά την πρώτη του εμφάνιση στο Comedy Central, δε φαίνεται να έχει να προσφέρει κάτι καλύτερο από αυτά που έχει ήδη κάνει, γι'αυτό πολλές φορές επαναλαμβάνεται και τελικά περιορίζεται σε πέντε δέκα βασικούς χαρακτήρες και θέματα.
Αν κάποιος βέβαια δεν τον έχει δει ποτέ, το παρακάτω βίντεο είναι κάτι παραπάνω από must και είναι ο χαρακτήρας του movie voiceover guy που τον έκανε τόσο γνωστό.
Σήμερα κορυφώνονται οι εκδηλώσεις του athens pride, κι έτσι είναι η μοναδική ευκαιρία να γίνουμε λιγάκι πιο incorrect.
Η άποψη ότι κάποιος γεννιέται gay είναι κάπως δεξιά αλλά στην Αμερική χρησιμοποιείται συχνά από τους liberals υπερασπιστές των ομοφυλόφιλων ενάντια στα επιχειρήματα κυρίως των χριστιανών. Εδώ ο Richard Jeni υποστηρίζει αυτή την άποψη αλλά την ίδια στιγμή τη διακωμωδεί παρουσιάζοντας το gay μωρό.
Την ίδια άποψη έχει και ο Mike DeStefano που είναι κάπως macho αλλά τα χώνει και στους ομοφοβικούς...
Και μια που αναφέρθηκε το gay pride, να η άποψη του Adam Ferrara για αυτές τις παρελάσεις...
Τέλος, ο αγαπημένος μου Greg Giraldo που πάντα κατάφερνε να πιάσει τα πιο αμφιλεγόμενα θέματα, χωρίς να γίνεται ρατσιστής ή ομοφοβικός. Εδώ απορεί για τον τρόπο που έχουν εξελιχθεί τα στερεότυπα για τους gay...
Μπορεί να μην το έχετε προσέξει ή να έχετε αναρωτηθεί αν φταίει κάποιος λανθάνων μισογυνισμός: το blog αυτό δεν έχει "φιλοξενήσει" ακόμα γυναίκες κωμικούς. Ώρα να αρχίσει να καλύπτεται κάπως το κενό.
Τυχαίο ή όχι, μερικές από τις πιο γνωστές stand up comedians είναι λεσβίες. Η πιο αναγνωρίσιμη ανάμεσά τους είναι σίγουρα η Ellen De Generes που έχει κερδίσει δώδεκα ΕΜΜΥ και έχει εξελιχθεί σε τηλεπερσόνα και celebrity. Λιγότερο mainstream και πιο μαχητική με τα δικαιώματα της lgbt κοινότητας είναι η Margaret Cho, που δε διστάζει να τα βάλει και με τους ίδιους τους gay. Όπως στο παρακάτω video που μιμείται τον τρόπο που προσπαθεί ένας gay να κάνει έρωτα με μια γυναίκα (credits στη λ. που πρότεινε το βίντεο).
Τη δεκαετία του '90 μπορεί να ήταν μεγάλο ζήτημα να παραδεχτεί κάποια δημόσια ότι είναι λεσβία. Πλέον είναι πολύ πιο συνηθισμένο και νεώτερες κωμικοί σαν την Erin Foley μπορούν να κάνουν πλάκα μ'αυτό και με τα στερεότυπα για τις λεσβίες...
Κι αυτά είναι μόνο δύο παραδείγματα που διαψεύδουν το επόμενο βίντεο. Αλλά δεν μπορώ να μην το βάλω, γιατί α. είμαι αντιδραστικός β. αποδεικνύει ότι και οι γυναίκες λένε μεγάλες καφρίλες γ. αυτή η Bonnie μου αρέσει!
Έφτασε η ώρα για το ετήσιο athens pride που ξεκίνησε την Τρίτη και θα κορυφωθεί με το parade το Σάββατο (υπό την αιγίδα του Δήμου Αθηναίων - wow!). Με μια γρήγορη ματιά στο πρόγραμμα είδα ότι δεν προβλέπεται κάποιο κωμικό happening, οπότε λέω να συνεισφέρω με τον τρόπο μου για να καλυφθεί το κενό. Μπορεί να γίνει ένα αφιέρωμα στο gay pride χωρίς να κυλήσουμε (πολύ) στην ομοφοβία; Challenge accepted!
Ξεκινάμε με μία απόρία που ναι, το ομολογώ, έχει βασανίσει κι εμένα; Μήπως είμαι gay;
Να πως έδωσε την απάντηση σ'αυτό το αιώνιο ερώτημα taboo ο Greg Fitzsimmons.
Από την άλλη μπορεί με έναν έμμεσο τρόπο να είμαστε όλοι gay και ο Ron White εξηγεί το γιατί σε ένα "νότιο" ομοφοβικό φίλο του.
Αν πάντως ποτέ αποφάσιζα να τραβηχτώ με άντρα δε θα ήθελα να γίνει με τον gay τρόπο αλλά ακριβώς όπως το περιγράφει ο καταπληκτικός Dom Irrera (την πρώτη φορά για κάποιον από το κοινό και τη δεύτερη για τον συνάδελφό του Drew Carey).
Όσοι ζείτε στην Αθήνα θα έχετε παρατηρήσει ότι κάθε Παρασκευή, χιλιάδες ποδηλάτες ξεχύνονται στους δρόμους και κάνουν τη βόλτα τους. Όσοι με ξέρουν, γνωρίζουν τα αισθήματά μου για τους ποδηλάτες και αν τα μοιραστώ εδώ θα στενοχωρήσω κάποιους άλλους. Μπορώ να πω όμως το εξής: το πράγμα χειροτερεύει τώρα που οι ποδηλάτες απέκτησαν την πεζή, ακίνητη εκδοχή τους, τους "αγανακτισμένους". Ίσως μια βόλτα με το ποδήλατο και ο συνδυασμός μπύρα - βρώμικο - μούτζα στο Σύνταγμα βοηθάει να ξεπερνάς την αγανάκτησή σου. Εγώ πάντως που οδηγώ μηχανάκι εκφράζομαι από την αγανάκτηση του George Carlin και εμπνέομαι από τον τρόπο που προτείνει να αντιμετωπίζουμε όσους κάνουν jogging και ποδήλατο στο δρόμο...
Δε νομίζω ότι χρειάζεται αφορμή για να δούμε ένα βιντεάκι του απίθανου Richard Jeni, αρκεί που μου το ζητάει επίμονα μια φίλη. Ευτυχώς ή δυστυχώς, το ζήτημα αυτοκαταστροφή-μέσω-love-songs έχει κάποιο καιρό να με απασχολήσει. Μπορώ να πω όμως, με βάση την προηγούμενη εμπειρία μου, ότι η μοντέρνα του εκδοχή δεν έχει απαραίτητα ραδιόφωνο, αλλά youtube. Και αν σου συμβεί, τότε σταματάς να κάνεις πλάκα στο φίλο σου που άκουγε 17 συνεχόμενες φορές αυτό, γιατί συνειδητοποιείς ότι είσαι ικανός για πολύ χειρότερα.
